Happy from the outside but broken from the inside 8

Het blijft even stil. "Wat zei je?" vraagt hij verbaasd. "Dat ik het niet erg vind dat Lucas en ik niet meer met elkaar praten." antwoord ik. "Beloof me dat je niet in de lach schiet, maar ik dacht dat je verliefd op hem was. Net zoals hij op jou verliefd is. Ik dacht dat jullie binnen een maand zeker en vast samen zouden zijn." reageert hij nog steeds verbaasd. "Is Lucas verliefd op mij?" vraag ik op mijn beurt verbaasd. "Had je dat nog niet door, hij kijkt de hele tijd naar je, hij liep constant bij je, hij probeerde je te doen lachen? En jij hebt het niet eens door?" Lucas begint te lachen. "De oude Sara komt er stilaan weer door." lacht hij. "Ik zou nooit met Lucas zijn, laat staan dat ik verliefd op hem ben. Het gedacht alleen al, hij WAS een vriend." Ik begin zelf ook te lachen, stel je voor Lucas en ik samen. "Sara, het spijt me maar het is bijna tijd dat onze familie komt en er moeten nog een paar dingen gedaan worden." laat hij me weten wanneer hij op zijn horloge gekeken heeft. Ik sta recht, net als hem en geef hem een kus. "Ik zal je niet langer ophouden. Of kan ik soms nog met iets helpen?" vraag ik. "Wel, er is nog wel het één en ander te doen en er is niet veel tijd meer over. Heb jij tijd?" vraagt hij. "Tuurlijk, thuis heb ik niets om handen en ik heb Laura de laatste tijd wel al heel veel lastig gevallen." antwoord ik. "Mijn broertje moet nog gekleed worden, kan jij met hem kijken wat hij kan aandoen. Mijn ouders zijn nog snel naar de winkel achter drank en chips." legt hij uit. "Ondertussen dek ik de tafel." vervolgt hij. "Ok, is je broertje boven?" vraag ik wanneer ik merk dat er niemand anders beneden is. "Ja, je kent de weg hè" zegt hij. "... niet meer sinds het ongeval." vult hij aan. "Sorry, ik had er niet bij nagedacht" verontschuldigt hij zich. "Het geeft niet, ik hoop alleen dat ik op een dag wakker word en me alles weer herinner. Je zei ooit die zin, happy from the outside but broken from the inside, wel je had gelijk dat Lucas me gelijmd had. Maar zijn lijm was niet sterk genoeg, ik was nog steeds gebroken. Ik mis liefde die ik van mijn ouders zou moeten krijgen, ik mistte jou en iemand die me opving wanneer het moeilijk ging en me niet half liet vallen." vertel ik hem. Hij geeft me een knuffel en dan ga ik naar boven nadat hij me gezegd heeft waar ik moet zijn.

Het broertje van Max heet Steven. Steven is 7 jaar en een kleine Max. Als je Max kent en je ziet daarna Steven zou je gewoon zeggen dat Steven eigenlijk Max is maar dan gewoon kleiner. Max noemt Steven altijd Mini-me, toen hij me dat zei lachte ik me een breuk.