Love To Die For...

Een grote gedaante sprong door het open raam naar binnen, greep haar vast en smeet haar met een smak tegen de deur. Zijn ogen schoten mijn richting uit, de pijn duidelijk leesbaar in zijn ogen. Jake. Ik probeerde naar hem te glimlachen, maar zelfs dat leek te veel van mijn kracht in te nemen. Leyna sprong terug naar voor, griste naar hem en duwde hem neer te grond. Jasper schoot naar binnen, knielde naast me neer. Alice, Bella en Edward volgde hem, maar hielpen Jacob met het vermorzelen van een vampier. Geen van hun leek het bloed te merken of te kijken of Jasper het aan kon. Ze waren er dus wel geweest, maar hadden niet de kans gekregen om aan te vallen, om Alice te redden.
“Jasper…” kreeg ik voor elkaar, bracht mijn hand naar zijn gezicht en negeerde de pijn die daar bij kwam. Hij lachte troebel naar me, legde mijn lichaam op zijn benen en staarde in mijn ogen.
Vaarwel Jasper, vaarwel Alice, vaarwel Edward, dag Bella en Jakey…Alles werd vager en Jasper schreeuwde. Jacob was in zijn weerwolven gedaante en legde zijn hoofd naast me neer. Leyna was duidelijk weg, enkel wist ik niet hoe. Iedereen ging om me staan.
Welkom op mijn begrafenis…Edward schudde zijn hoofd en zette een stap achteruit. De andere leek het zelfde te doen. Iedereen verdween buiten gezichtsveld tot alleen Jasper nog te zien was. Het was als een droom. Hij leek mooier dan anders, perfecter en galanter dan eerder, maar de angst, woede en verdriet in zijn ogen deden alles wat vertroebelen.
“Nu!” schreeuwde Edwards stem. Jasper keek niet van me weg, aarzelde over iets, liet alles door zich heen gaan.
“Jasper!!! Ze sterft!!!”
Een huil weerklonk en een grom van de wolf die alles volgde.
“Ik hou van je…” fluisterde hij. ik kreeg een glimlach voor elkaar. Ik sloot mijn ogen, wachtte af op het einde dat maar niet leek te komen.

Opeens boorde zich iets in mijn huid, maakte alle pijn zo veel erger dan het eerst was. Ik schreeuwde alle laatste lucht van mijn longen. In shock opende ik terug mijn ogen, zocht naar zijn gezicht maar zag het niet. De pijn werd nog erger vanuit mijn hals, boorde zich dieper en dieper in mijn vlees. Een gil rolde weer over mijn lippen. “Jasper!?” schreeuwde ik.
Zijn gezicht werd terug zichtbaar, bloed druipend langs zijn mondhoeken, rood doorlopen ogen.
“NEEE….”