With This Kiss, I Say Farewell

Het einde van de wereld was nog nooit zo ver af geweest, maar dat van mijn leven dreigend dicht.
“With this kiss, I say farewell, my love…”
Hij opende terug zijn ogen en ik kon zweren dat als hij kon huilen, er nu tranen over zijn wangen zouden rollen. Ik slikte, keerde snel mijn hoofd weg van hem en liet hem weg gaan. Hij keek me voor een laatste keer aan en sprong uit het raam. Hij zou toekijken hoe ik stierf voor hun, ze zouden Alice niet laten gaan tot het moment ik dood was en zij ver genoeg weg waren. Ik bleef in zijn gouden ogen staren, zocht naar de steun. Een knal raakte me in mijn zij en een schreeuw weerklonk door het bos. De pijn sneed door me heen en de warmte van bloed was te voelen op mijn rug. Ik versmachte een kreun en staarde haar aan. Haar handen pinde me tegen de grond, haar grijns nog steeds ongeschonden op haar gezicht.
“Waarom?” kreeg ik voor elkaar.
Haar grijns verdween en woede brandde in haar ogen,”Waarom?” siste ze.
“Ik wou Jasper. Nog voor jij kwam! IK had hem kunnen hebben en dan kwam jij…”
Met de hiel van haar voet, stampte ze mijn zo hard tegen de grond dat je de botten kon horen breken. Ik kronkelde onder haar heen, deed mijn uiterste best niet te schreeuwen en Jasper mijn pijn te laten voelen. Hij kon haar gevoelens nu niet meer veranderen, het zou de door van Amice zijn en dat kon hij niet riskeren. Voor het eerst dacht ik na over waar de andere waren. Bella, Edward?
Ze grijnsde nog een keer, stond op en liet me in één krimpen van de pijn. Haar lach weergalmde door het huis, leek de pijn aan te moedigen op haar vreemde, gestoorde manier.
Ik slikte, sloot mijn ogen, haalde iedere herinnering van mijn vrienden naar boven. Edward glimlachte naar me, Bella aan zijn zijde. Jakey legde zijn armen om me heen en keek Jasper kwaad aan. Jasper, perfect als hij was. Zijn diep gouden ogen, oogverblindende glimlach en blond krullend haar dat altijd een eigen wil leek te hebben. Ik kon alles voor me zien.
“Kijk me aan!” snauwde ze. Ik opende terug mijn ogen, kwam terug naar het gruwelijke deel van mijn, ooit zo onvoorstelbare, leven. Ze keek naar me neer, walgde van me en een smachtende blik in haar ogen. Mijn kleren waren nat van het bloed, geurend door het hele huis. Ik wou dat ze het sneller deed, me gewoon afmaakte en al het drama achterwegen liet. Het beeld werd vaag aan de randen, mijn lichaam gaf alles op en bleef roerloos liggen. Ik kon mijn hart voelen vertragen en mijn ademhaling horen wegvallen.
Ze balde haar vuisten en ging in aanval staan, moordlustige gezichtsuitdrukking dat haar prachtige gezicht angstaanjagend maakte. Ze sprong naar voor, plantte haar nagels in mijn huid, liet me schreeuwen, liet me huilen, liet me zijn naam zeggen voor de zoveelste keer en smeken om me te vermoorden en dan opeens