Choices...

De avond viel sneller dan ik wou. Alles leek zo veel sneller te gaan met Jasper hier, het was alsof de wereld voor even stil stond en dan aan dubbele snelheid verder te draaien. Een hele dag was verstreken en we hadden absoluut niets gedaan. Als stenen gedaantes op bed gelegen, dingen naar elkaar gefluisterd en gelachen als ik weer iets ridicuul zei. Hij ging voor de duizendste keer met zijn vingers door mijn haar, glimlachte en liet me weer huiveren. Mijn buik gromde nog een keer.
“Je moet echt eens eten…”
Ik schudde mijn hoofd en trok een pruillipje, hopend dat het zou werken. Het lukte beter dan ik had verwacht. Hij lachte en drukte een kus op mijn hoofd.
“Waar is iedereen trouwens?”
Hij fronste zijn hoofd, dacht na en lachte toen weer,”Ze zijn gevlucht. Ze dachten dat we… euhm…”hij lachte zacht. Ik schudde mijn hoofd. “Wat? Edward scant mijn hoofd veel te vaak”
“Denk dan niet zo vaak aan seks!” gromde ik, maar glimlachte wel. Hij grijnsde, legde zijn armen om me heen en trok me dichter. De lucht buiten was diep paars, verlicht door de sterren die alles leken te volgen wat we deden. Het huilen van de wind klonk wondermooi… en toch was er iets mis, hij voelde het ook. Iets leek ons aan te staren vanuit het duister, iets dat zelfs hij niet kon zien, maar wel voelde. Ik sloot mijn ogen, negeerde alles om me, enkel ik en hij. buiten kraakte een tak en Jasper verstarde. De blik in zijn ogen sloeg om, zijn hand trok me van het bed af en duwde me weg. Iemand landde op het terras, liet het hele huis daveren. Een diepe grom weerklonk vanuit zijn borst en zijn armen duwde me verder naar achter.
“Ga…” siste hij van tussen zijn tanden. Ik wou me omdraaien, de deur uit rennen, maar mijn ogen leken niet meer van de gedaante te kunnen weg kijken. Haar kleine gedaante, lange bruine haar en de krul van haar lippen.
“Ik zou haar hier laten, Jazz…” grimaste ze. Ik rilde bij het geluid van haar stem, scherper en mooier dan ik ooit gehoord had. Ze zette een paar stappen naar voor zodat het licht haar gezicht verlichte en haar rode ogen zichtbaar werden.
“Leyna…”
“Doe niet alsof je verrast ben me te zien, Charlotte…” siste ze en perste haar lippen tot een strakke lijn. Haar briljant witte huid glansde in het licht, haar witte tanden zagen er vervaarlijk uit en haar kleine handen leken nu opeens klauwen. Ze zette nog een stap naar voor en keek me woedend aan.
Jasper zette als reactie ook een naar voor maar bleef opeens staan, zijn ogen gericht op iets dat zich achter haar bevond. Ik sloop achter hem aan, keek over zijn schouder. Daar, in een van de grote bomen was een man. Zijn brede borst en doordringende blik waren makkelijk te onderscheiden. “NEE!” schreeuwde ik. Hij was niet het gene dat me angstig maakte, maar het meisje in zijn armen.
“Alice…” gilde ik, kon geen houvast meer vinden op mijn tranen. “Jasper! Doe iets…”
“Oh nee, Jasper doet helemaal niets.. wie zal het zijn? Het meisje dat jaren van je gehouden heeft of het meisje wie je bedroog…”
Ik kon mijn ademhaling voelen versnellen, mijn hart voelen slaan van woede door mijn hele lichaam.
“Ik kies niet…” gromde hij.
“Oh, ik denk van wel…”
Alice slaakte een oor verdovende gil en Jasper schoot naar voren.
“Het lijkt dat hij die keuze al gemaakt heeft,”zei ze met een blik op mij. Ik schudde mijn hoofd, toen hij gepijnigd achter zich keek naar me.
“Wie?” sneerde ze nog een keer.
Ik hoorde Alice’ zachte kreun tot hij weer oversloeg tot een gil. “Hij kiest haar! Laat haar gaan!”
Jasper schudde zijn hoofd,”Nee…”
“Jawel Jasper, ik sterf toch!”
“NEE!” schreeuwde hij. Ik negeerde hem en keerde me naar Leyna,”Je mag me doden, maar ik wil mijn afscheid…” zuchtte ik.
Ze leek dat niet eens te overwegen, ze keek gewoon naar Jaspers gedaante die ene oorlog met zichzelf leek te voeren. “Doe met me wat je wil, maar laat hun gaan…”
Ze keek achterom naar haar partner, naar Jasper en dan terug naar mij.
“Nu, 1 minuut.”
Ik liet geen seconde voorbij gaan, strompelde naar voor en keek door mijn tranen heen naar Jasper. Voorzichtig, legde ik mijn handen om zijn gezicht en negeerde al de ogen die op me gericht waren. Ik slikte, liet mijn stem zo weinig mogelijk trillen en sprak zo snel ik kon,”Ik hou van je. Zo veel dat ik voor je zal sterven…”
Hij schudde nog een zijn hoofd, perste zijn ogen nog meer dicht. “Het zou een eer zijn om voor je te sterven.” Ik boog naar voor en drukte voor de laatste keer zijn lippen.