[2.1] The Transformation

Ik zit nu al een tijdje hier in de kamer, wat ze het bureau noemen. Het lijkt wel of het hier een grote schoolklas is. Vele bureautjes en stoelen enzo. Heel leuk enzo, maar het ruikt hier niet lekker. Mama zegt daar altijd muf tegen. Soms ruikt mijn kamer ook zo, dan zet mama altijd een raam open. Ooit vloog er toen een wesp binnen. Die zoemde heel hard, dat was helemaal niet tof. Mama zei dat die kan steken en dat het soms pijn doet. Gelukkig had ze al snel die wesp weggejaagd.
Iedereen loop heel de tijd heen en weer. Dan gaat de telefoon weer en dan moeten ze zo nodig weer een pauze inlassen zoals ze zeggen. Dan gaan ze naar buiten en ik mag niet mee. Ik wil ook naar buiten, maar ik mag niet. Ik moet wachten op een mevrouw. Ik wil dat niet, ik wil naar huis. Anna moest ook al naar huis, ze heeft me alleen gelaten. Dat ik vind ik niet lief van haar. Nu zit ik tussen allemaal vreemde mensen. Ik vind dit niet leuk meer. Ik wil naar huis en ik wil mijn mama terug. Waarom was dat meisje niet lief tegen mama? Waarom vraagt de politie niet naar dat meisje? Ik wil niet meer wachten!
Ik zie een man wijzen naar mij. Er staat een nieuwe mevrouw bij. Die heb ik nog niet gezien. Ze heeft een zwart kleedje aan. De vrouw loopt dan ineens richting mij. “Heej, jij bent Mia, niet?” Ik knik. “Ik ben Sabine Smits. Ik kom jou ophalen en ik breng jou dan naar een huis met vele kindjes waar je mee kan spelen. Goed?” “En mijn huis dan?” “Laat de grote mensen dat maar regelen. Je oom die komt morgen langs om je op te halen. Dan ben je terug bij familie.” Ik wil helemaal niet naar mijn oom. Hij is eng en zijn huis stinkt. Toen ik er de vorige keer was, zag ik pizza op tafel liggen, met schimmel op. De vrouw pakt ineens mijn hand en trekt me van de stoel af. “Kom.” Samen lopen we naar de auto.