Mitchie Smith.

Taylor’s POV:
De wereld zag er opeens zo anders uit. Schuld en spijt knaagden aan me, maakte me misselijk. Ik kon haar groene ogen me zien aanstaren vanuit het niets en het alles. Ik was twee uur onderweg en al ieder deel van me miste haar. Haar kastanje bruine haar, de glimlach om haar mondhoeken de warmte van haar huid. Ik wou iedere keer terug gaan, maar bedacht me en drukte me dieper in de kussen van de wagen, negeerde de man die tegen me sprak. De wind gierde over de wagen heen, lieten me rillen.
“Is alles oké?”
Ik keek voor de eerste keer op en merkte dat we gestopt waren. Een meisje stond in de koude en hield het portier open, haar ogen angstig op mijn verstarde lichaam gericht. Ik knikte en keek vragend naar de chauffeur. Hij glimlachte en knikte, antwoord gevend op de vraag die ik nog niet eens gesteld had. Ik slikte, probeerde terug te glimlachen en mompelde,”Dankje..”
Het meisje hielp me uit de wagen, de frons op haar voorhoofd nog steeds niet vervaagd.
“Taylor Lautner?” vroeg ze vriendelijk. Ik keek haar verward aan, maar gaf het denken op en knikte gewoon. “Ik ben Mitchie Smith”
“oh” kreeg ik voor elkaar. Ze glimlachte nog een keer, toonde haar perfecte witte tanden. Ze deden me denken aan Sanne, mijn kleine zusje.
“Je fronst weer…” fluisterde ze en keek me onderzoekend aan. Ik slikte,”je bent erg oplettend…”
“Ach…” lachte ze. De chauffeur stapte uit en haalde mijn koffers uit de wagen, zette ze deftig neer naast elkaar. De wind begon terug te blazen, sneed door me heen. Mitchie rilde,”Wil je misschien naar binnen gaan? Je gaat je kamer vast mooi vinden…”
Voor de eerste keer keek ik waar ik was. Het grote hotel keek op me neer, torende meters boven me uit. Het meisje bleef me aankijken, probeerde me te doorgronden maar leek, tot haar grote frustratie, er niet in te slagen. Ik vulde mijn longen met lucht, ademde diep in en uit en glimlachte naar haar.
“Groot…”
Ze lachte zacht en volgde mijn blik naar de top van de het gebouw,”Ik heb er al grotere gezien…”
Ik knikte, gewoon om haar een antwoord te geven. Ik schraapte mijn keel en liet mijn blik terug zakken tot ze eindigde bij mijn koffers.”Juist…”
Ik zette een paar stappen in hun richting, maar nog voor ik ze kon vast nemen had een man ze al vast. Zijn kleine gedaante, weinige haar en groene uniform deden me denken aan een trol of elf. Hij glimlachte breed naar me maar sprak tegen Mitchie,”Jij hoort in uniform te zijn en de gasten naar binnen te leiden…”
Ik keek haar vanuit mijn ooghoeken aan, zag haar kwade gezicht en schoot haar snel te hulp.
“Oh maar dat was ze van plan… ik bleef haar maar vragen stellen over het hotel. U weet wel, toeristen.”
Haar frons veranderde in een glimlach en dan een vuile blik naar de man.
“Toerist? Bent u dan niet de acteur?”
Ik peinsde,”Oh ja, maar ik ben in dit deel van de stad nog nooit geweest dus…”
Hij bestudeerde me van boven tot beneden, leek het goed te keuren en zei zonder nog een woord te zeggen naar binnen, mijn koffers in zijn kleine handen.
“Je werkte hier?” vroeg ik, toen ze naast me kwam lopen. Ze keek ongemakkelijk naar de grond en pulkte aan haar truitje,”Het leven als actrice is niet altijd even gemakkelijk, dat zou jij moeten weten…”
Ik keek haar bedachtzaam aan. Bestudeerde haar slanke gedaante en besloot dat ze best een actrice kon zijn.
“Ik weet het niet. Zo bekend ben ik niet…”
Ze trok haar wenkbrauw op en keek me scheef aan,”Alsjeblief. Je speelde samen met Steve Martin!”
Ik beet op mijn onderlip en keek haar schuldig aan. Ze lachte weer en opende de deur voor me.
“Danku…”
“Het is mijn werk,” mompelde ze schouder ophalend.
De hal was enorm. De hoge plafond en lange wanden waren allen in een vreemd soort goud. De gigantische luchter, bedekt met duizend kleine edelsteentjes, liet alles er nog duurder uitzien. Ik probeerde alles te bekijken maar er was zo veel.
“Uhum…” iemand schraapte zijn keel. Ik keek snel terug neer en zag dat de elf nog vriendjes had. Door de hele hal liepen groene mannetjes. Ik perste mijn lippen op elkaar en probeerde niet te lachen. Mitchie lachte met me en negeerde de kwade blik van de man die haar werd toe geworpen. Ze leek met niets problemen te hebben, een eigen wil en beeld van de wereld en dat maakte haar bijzonder.
“Mr. Lautner?”
“Wow, Meneer? U mag best gewoon Taylor zeggen…”
“Juist, Meneer Taylor. Zal ik u naar u kamer leiden?”
Een gouden sleutel met groen koord, glansde in zijn handen. Ik opende mijn hand en liet het hem er in leggen,”Danku, maar ik heb al een gids,” en knikte naar Mitchie aan mijn zij. Ze gniffelde en nam een plechtige houding aan,”Juist, Meneer Lautner. Als u mij zou willen volgen”
Ik grijnsde en de man liep kwaad weg. Ze nam me bij mijn arm, trok me mee de hal uit en stopte bij de lift.