[1.2] The Beginning

Ik loop achter mijn mama aan. Ze heeft iets gezien. “Mia blijf hier, ik ben zo terug goed?” Ik knik en blijf enkele seconden staan. Wat heeft het voor zin om hier te staan, ik ben te nieuwsgierig om te luisteren. Ik hoor haar nog om een meisje roepen. Ik blijf op de hoek van de gang staan. Ze staat voor de badkamer. Ze is ineens zo bang geworden. Langzaam duwt ze de klink naar beneden en loopt dan naar binnen. Ik stap rustig naar de deurpost. Ik zie hoe een klein meisje, ik denk even oud als ik, haar in het bad duwt. Ik kan me niet herinneren dat het bad gevuld was. Mama zwaait met haar handen heen en weer alsof ze nooit heeft leren zwemmen. Dat kan ze wel, ze heeft het mij geleerd! Ik wil net een stap binnen zetten als mijn mama ineens begint te schokken. Wat gebeurt er met haar? Vol verbazing sta ik aan de grond genageld. Ik zie dat de haardroger bij mama in bad ligt. Ze heeft me altijd geleerd om zulke dingen ver weg van water te houden. Waarom luistert ze dan zelf niet? Of heeft dat meisje dat gedaan? Heeft zij niet naar haar moeder geluisterd? Er komt een vieze geur op me af. Het doet me denken aan die ene keer dat mama was vergeten de kip uit de oven te halen. De kip zag toen helemaal zwart en was niet meer lekker. Het kleine meisje buigt zich ineens over mijn mama die bewegingloos in de badkuip ligt. Ik weet wat dat wil zeggen! Ze is dood. Net zoals papa toen hij niet meer wakker werd. Mijn ogen beginnen te tranen. Dat meisje is niet lief. Ze draait zich om en ziet mij dan. Ik weet niet wat ik moet doen. Zou ik naar mijn mama lopen. Of misschien beter weglopen van het meisje. Straks doet ze mij ook pijn. Voor ik de keuze kan maken, gaat het licht uit. Het is ineens pikkedonker. Ik ben bang in het donker! Ik ga op de grond zitten en maak van mezelf een klein bolletje. Wie komt me nu troosten? Papa is weg, mama nu ook, ik ben helemaal alleen.