2. Oh you’re my preciouse memorie

“JE ZIET ME NIET STAAN!!” schreeuw ik naar een foto van Taylor. Moedeloos zak ik op mijn knieen. “Ik hou... van je” fluister ik de woordjes die ik elke dag tegen hem wil zeggen. Ik kan nooit bij hem zijn, ik kan nooit van hem zijn... Taylor, waarom doe je me dit aan? Ik zie er zo slecht uit, ik eet amper en elke avond barst ik in huilen uit.

Taylor is mijn buurjongen sinds eeuwen, we zijn altijd vrienden geweest alsof we voor beste vrienden zijn bestemd. Ik ben 5 uur na hem geboren, op de kamer naast hem. Onze moeders werden goede vriendinnen en droomde samen van onze toekomst samen.
We gingen samen naar school, in dezelfde klas, naast elkaar aan dezelfde bank. Elk jaar steeds opnieuw, in 8th grade begonnen ze Taylor uit te lachen voor ‘Homo’ omdat hij vaak met mij en vriendinnen optrok. Toen dat gerucht lekte, stuurde zijn vader hem op Football voor een echte man te worden.
Oh hij was zo lief in zijn outfit. Helm te groot, en pak 10 maten te groot... Hij was ook nog klein. Hij moest nog zijn groeispurt krijgen, en dat kreeg hij, hij werdt groot! Onweerstaanbaar groot. En niet alleen ik vond dat, heel wat andere ook... Oh het doet pijn om terug te denken dat die slet Jamil mijn Taylor had ingepikt... die Indische slet! En daarna, Jessi en Nicole en Amelie... Allemaal van die cheerleaders, de over mooie cheerleaders. Ik dacht eraan om cheerleader te worden zodat hij me zag. Ik heb het nooit gehaald.

Ik zet me recht, Ik neem de football van Taylor die hij heeft laten signeren door de ploeg, vast en sluit die in mijn armen. “Ik hou van je...”