Chapter 11

''Tess, waarom ben je nog niet uit bed! Je moet naar school!'' boos staat mijn moeder voor mijn bed.
School, Jasper en de andere Cullens zien... geen zin in.
Ik trek een zielig gezicht ''Ik voel me niet zo lekker mam.'' ze knikt.
''Wat is er met je pols?'' vraagt ze opeens en snel stop ik mijn pols onder de deken.
''Had weer een onhandig moment.'' zeg ik en mijn moeder knikt. ''Typisch Tessa'' gaat er waarschijnlijk om in haar hoofd.
''Ik bel school wel.'' zegt ze en dan loopt ze weg. Opgelucht haal ik adem.
Ik ren snel naar de deur en doe hem op slot, op dit moment heb ik totaal geen zin in mensen.
Nog even sms ik Nikita dat ik niet naar school ga en dat ik het haar nog wel vertel.
Ik duik weer in bed en ik probeer nog wat te slapen, maar opeens schrik ik van Edward die opeens in mijn kamer staat. Boos kijk ik hem aan.
'''Je weet het...'' zegt hij en ik knik. ''Daarom heeft Jasper zich opgesloten.''
''Ga weg.'' mompel ik. Nog even kijkt Edward me aan, en dan is hij opeens weg.
''Stomme vampieren.'' sis ik en snel ren ik naar het raam en ik doe hem dicht, zo kan er niemand binnenkomen.

- Tijdsprong van 3 weken -
Al 3 weken zit ik hier in mijn kamer. In de eerste week heeft Jasper me nog gebeld, maar ik heb niet opgenomen. Edward en Alice kwamen langs, maar ik heb niet open gedaan.
En nu zit ik hier al 2 weken alleen, wat ik dus totaal niet erg vindt. Ik heb Nikita de hele situatie uitgelegd, nja, niet helemaal natuurlijk. Ik ga niet zeggen dat ze vampieren zijn.
Ik kijk nog even naar mijn pols, die er erger uitziet dan het al was. Die droom is nog een paar keer gekomen, en elke keer werd ik weer bij m'n pols gegrepen.
''Tess, je moet nu echt een keer je kamer uitkomen!'' voor de zoveelste keer vandaag staat mijn moeder op de deur te bonken.
Ik antwoord niet, ik kom alleen uit m'n kamer als ik alleen thuis ben, om te douchen en eten en drinken te pakken voor de hele dag.
Mijn moeder zucht nog even en dan loopt ze weg.
Om eerlijk te zijn, ik mis Jasper. Ik heb nog nooit zo'n goede vriend gehad.
Oké Tessa, niet aan denken. Jasper is verleden tijd.
''Tess, ik wil even met je praten.'' mijn vader staat voor mijn deur. Langzaam loop ik erheen en ik doe de deur open en ik ga weer op mijn bed zitten.
Zacht komt hij bij me op bed zitten.
''Ik hoorde van Carlisle dat je ruzie hebt met Jasper.'' zegt hij opeens. Shít, vergeten, ze zijn collega's!
Ik kijk hem niet aan en zeg niks.
''Wil je daarom niet naar school?'' hij pakt zacht mijn hoofd vast en dwingt me hem aan te kijken. Even zucht hij.
Opeens pakt hij mijn pijnlijke pols vast en kijkt er aandachtig naar. ''Hoe lang heb je dat al?''
''En tijdje.'' zeg ik zacht en ik trek mijn pols zacht terug.
''Het ziet er niet zo goed uit.''
''Je bent niet de eerste die dat zegt.'' en ik rol met mijn ogen.
''Kom, naar het ziekenhuis.'' hij staat op en trekt me overeind.
''Ik wil niet!'' roep ik uit. Mijn vader zegt niks en hij trekt me mee naar beneden. Langzaam doe ik mijn schoenen en jas aan en ik ga bij mijn vader in de auto zitten die gelijk wegrijdt.
Waarom dwingt hij me altijd. Hoe dichter we bij het ziekenhuis komen hoe erger het slechte voorgevoel wordt.
Als we er zijn zet mijn vader me in de wachtkamer en loopt weg. Fijn, laat me maar weer hier alleen.
''Tessa?'' Carlisle staat in de deuropening. Zuchtend kijk ik hem aan. ''Kom maar mee.''
Zo langzaam mogelijk sta ik op, en ik loop achter hem aan, een kamertje in.
''Wat is er gebeurd?'' vraagt hij met een blik op mijn pols en ik blijf zwijgen. Als ik zeg dat het in een droom is gebeurd lacht hij me vast en zeker uit.
Carlisle zucht en kijkt me doordringend aan. Ik ga het hem echt niet vertellen!
Opeens loopt Carlisle weg en ik zucht opgelucht. Misschien helpt een andere dokter me wel!
Maar mijn nachtmerrie wordt waar, Carlisle komt weer binnen, met Edward achter zich aan. Wat doet hij hier nou weer?!
Edward komt voor me staan en kijkt me doordringend aan. ''Ik zeg niks!'' zeg ik boos.
''Dat hoeft ook niet.'' mompeld Edward, en hij blijft me aankijken. Wat probeert die gozer te doen, m'n gedachtes lezen?!
''Eigenlijk wel.'' mompeld hij en ik kijk hem vragend aan.
''Je gaat me toch niet zeggen dat je echt gedachten leest...'' hij knikt. Kom ik erachter dat het vampieren zijn, kunnen ze nog rare dingen doen ook!
Edward kijkt me serieus aan. Dus zo wist Jasper van mijn dromen! Ik zucht, dit gaat nog lang duren... Carlisle komt naast Edward staan.
''Wat is er met je pols gebeurd?'' vraagt hij weer en bijna automatisch gaan mijn gedachtes weer naar de dromen en Edward's gezicht wordt nog witter (Ik wist niet dat dat mogelijk was!).
Hij zegt wat tegen Carlisle, die me vreemd aankijkt. Jammer genoeg kan ik niet verstaan wát ze zeggen.
''Dus je had een droom, waar je bij je pols werd gegrepen. Je werd wakker, en je pols zag er zo uit?'' Carlisle onderzoekt weer mijn pols. Langzaam knik ik.
''Doe er nou maar wat aan, en laat me dan gaan.'' snauw ik en boos staar ik uit het raam. Carlisle grinnikt en begint wat op m'n pols te smeren en doet er daarna verband omheen.
''Edward brengt je naar huis, je vader is bezig met een patiënt.'' zegt Carlisle als hij klaar is en de spullen opruimd.
''Ik kan ook wel lopen.'' snauw ik hem af. Hij negeert mijn reactie en doet nog een mitella om, of hoe dat ook heet. Thuis gooi ik dat ding toch wel weg, ik heb het niet nodig.
Als hij klaar is sta ik op en met Edward achter me aan loop ik weg. Denk maar niet dat ik in die lelijke volvo van hem stap!
Edward grinnikt en als ik de uitgang uitloopt staat Alice tot mijn grote schrik voor me.
Gelijk komt ze op me afstormen. ''Je moet met Jasper praten!'' Wanhopig kijkt ze me aan.
''Ik moet helemaal niks.'' sis ik, en woest duw ik haar weg voor zover dat lukt en begin ik richting huis te lopen. Alice komt naast me lopen en ik zucht.
''Al die tijd hebben wij Jasper niet meer gezien, hij zit maar op zijn kamer voor zich uit te staren, hij zegt niks meer, hij doet niks meer...''
''Probeer me geen schuldgevoel aan te praten, het is zijn eigen schuld.'' mompel ik. Boos pakt Edward mijn schouder om en kijkt me aan.
''Wij mogen eigenlijk niks zeggen over ons, Jasper vertrouwde je, en wij ook, daarom hebben wij het toegelaten dat hij het je heeft verteld. Hij had ook niet verwacht dat je zo zou reageren!''
Auw, daar had hij een punt. Misschien heb ik inderdaad wel overdreven gereageerd. Bijna vrijwillig laat ik me in de volvo duwen, en zoals ik al had gedacht: Ik ga niet naar huis, ik ga naar Jasper.
Ik slik, ik heb hem pijn gedaan, wat moet ik zeggen tegen iemand die al super oud is?!
Voor mijn gevoel zijn we al veel te snel bij huize Cullen aangekomen, en elke stap die ik in het huis zet wordt zwaarder.
Alice pakt mijn hand en trekt mij naar Jasper's kamer, de kamer waar ik vaak ben geweest. Nog even knikt ze bemoedigend naar me en dan loopt ze weg. Fijn, hier sta ik dan...
Zacht open ik Jasper zijn deur, en Alice en Edward hebben zeker niet overdreven. Jasper zit op een stoel, een beetje voor zich uit te staren, en hij ziet er echt vreselijk uit.
''Jasper?'' voorzichtig loop ik zijn kamer in en sluit ik de deur achter me. Geen reactie van Jasper.
''Tessa?'' opeens kijkt Jasper omhoog, en vol ongeloof kijkt hij me aan. Opeens voel ik een traan over mijn wang rollen die ik snel wegveeg.
Dit is niet het moment om te huilen.