4

De zuster kwam binnen en bekeek me even. Ze kwam tot de conclusie dat er niks aan de hand was en ik kon gaan.
'Die diagnose kan ik ook wel vaststellen!' zei ik. Bella begon te lachen.
'Kom zeg nou zelf, heb ik daarvoor mijn super leuke science les laten vliegen!' Bella begon harder te lachen en ik lachtte mee. De bel ging.
'Ik ga, ik heb...' ik fronste, 'iets' Bella grinnikte.
'Ik heb pauze' glimlachte ze.
'Ik ook!' schreeuwde ik.
'Kom je bij ons zitten?' vroeg ze. Ik werd meteen stil. Tsjah... Dit was dan het twijfel punt. Jessica wou vast dat ik bij haar ging zitten. En ik had daar ook weer niet zoveel problemen mee. Aangezien ik daar dus meestal zat... Bella trok een vragend gezicht.
'Ik denk dat ik bij Jessica en de anderen zit...' zei ik twijfelend. Bella trok een teleurgesteld gezicht.
'Oh...' kwam er tenslotte uit.
'Sorry' zei ik. Er klonk een lange stilte.
'Bella!' klonk het blij van achter me. Ik keek verbaast en geschrokken achterom en zag Jasper en Edward staan.
'Ik ga, euhm doeg' zei ik wat ongemakkelijk.
'Doei' zei Bella met een klein glimlachje. Ik liep snel voorbij Edward en Jasper en ging naar het lokaal waar ik net science had. Ik zag dat mijn tas nog in het lokaal lag. Meneer... Euhm meneer Science stond binnen en keek glimlachend op toen ik wat doelloos op de deur klopte.
'Je tas ligt achterin' zei hij. Ik knikte en liep naar achteren, waar dus inderdaad mijn tas lag. Ik pakte hem en zei meneer Science nog gedag. Ik deed de deur dicht en liep de kant naar de kantine op.
'Hey...' klonk er vanachter me. Ik keek verbaast om. Ik verspilde zo wel mijn hele pauze, maar ja, een pauze was ook niet alles... toch? Wat zat ik nou te praten! Ik had die pauze nodig!
Ik keek nog verbaasder toen ik zag wie er naast de deur, van het lokaal waar ik net uit liep, tegen de muur leunde.
'Euhm hai?' zei ik tenslotte maar. Jasper grinnikte. Waarschijnlijk omdat ik zo laat reageerde. Er was een lange stilte tussen ons en ik besloot hem maar te verbreken.
'Ik ga even mijn pauze vieren...' begon ik. Hij knikte. Ik draaide me om en liep weg.
'Kom je niet bij ons zitten?' hoorde ik hem naar me roepen. Ik zuchtte.
'Ik ga denk ik bij Jessica en de anderen zitten' mompelde ik.
'Waarom kom je eigenlijk niet bij ons zitten?' vroeg Jasper toen ik net weer begon te lopen. Hij was me gewoon aan het pesten! Kon hij met mijn ouders een club beginnen!
'Omdat ik anders ook altijd bij hun zat?' mompelde ik opnieuw.
'Ah...' zei hij. Het verbaasde me steeds weer opnieuw dat hij mijn gemompel verstond! Ik liep stug en een beetje snel door zodat ik niet weer moest stoppen. Er was al niet veel tijd van mijn pauze meer over. Ik knalde de deuren van de kantine open en meteen keek iedereen mij aan.
'Oké, niet meer met de deuren knallen' mompelde ik tegen niemand in het bijzonder. Ergens ik ver in de kantine klonk een bulderend gelach. Ik liep naar de tafel waar Jessica alweer wild naar me aan het zwaaien was en ging zitten. Ik keek om me heen om de persoon die het gelach produceerde te zoeken. Het was een jongen die bij Bella zat.
'Wat heeft hij nou?' vroeg iemand aan de tafel. Ik haalde mijn schouders op als teken dat ik het ook niet wist.
'Het eten is vandaag vast grappig' zei ik. Meteen knalde de bulderende lach nog harder door de kantine. Zo hard dat ik er van schrok. De rest aan de tafel was ook aan het lachen, maar ik zag Bella met een vragend gezicht kijken. We keken elkaar in de ogen. Ik blikte naar de jongen die inmiddels bijna op de grond lach van het lachen. Meteen haalde ze haar schouders op als teken dat ze het ook niet wist. Ik knikte keek nog even naar de jongen en draaide me om. Ik haalde een flesje uit mijn tas en begon te drinken. Ik had het flesje nog niet eens op en de bel ging al. Ik had mijn hele pauze verpest aan blijven staan en doelloze gesprekken te voeren. Een beetje pissig stond ik op en dacht diep na. Ik had muziek! Wauw, ik wist gewoon welk vak ik had! Applaus voor mij! Ik zag dat er nog één jongen was van de tafel waar ik net bij zat.
'Euhm...'- naam naam, wat was nou zijn naam?!- 'Mag ik je wat vragen?' vroeg ik verlegen.
'Mike' glimlachte hij, hij begreep de hint dus dat ik zijn naam niet wist. Maar oké, wie had die hint nou niet begrepen?!
'En ja natuurlijk mag je mij wat vragen' zei hij lachend.
'Weet jij toevallig waar het muziek lokaal is?' vroeg ik. Hij knikte.
'Kom maar mee' zei hij. Ik knikte en samen liepen we de school door.
'Hier is het' zei hij.
'Bedankt' zei ik.
'Graag gedaan' zei hij, hij knipoogde en liep weg. Ik zwaaide nog even en hij zwaaide terug. Ik liep langzaam het lokaal in. Meteen kwam er een leraar naar me toe gestormd. Hij had zwart haar een grote glimlach.
'Ik ben meneer Williams' zei hij.
'Yasmine Laurens' lachte ik. Ik wist niet waarom, maar ik wist dat ik hem nu al mocht.
'En Yasmine, bespeel je een instrument of misschien meerdere instrumenten?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Piano en een beetje gitaar' zei ik.
'Mooi een muzikaal iemand'
'Nou... of je het muzikaal mag noemen...' begon ik met protesteren. Hij onderbrak me door me gewoon een plaatst te wijzen.
'Er is nog één plaats achterin over' zei hij lachend en hij wees het lokaal in. Ik draaide me om en zocht naar de lege plaats. Meteen dacht ik aan science en aan de beelden die door mijn hoofd waren geschoten toen ik tegen de muur knalde. Ik werd depressief en mijn gezicht ging op onweer staan. Twee uur lang naast hem? Getver.