Happy from the outside but broken from the inside 7

"Waarom zou ik met Lucas moeten zijn? Hij is best wel oké, maar dat betekent toch niet dat ik er mee moet verkeren?" vraag ik verwonderd. "Nee hoor, maar het leek me logisch moesten jullie samen zijn. Of is er misschien een andere jongen?" vraagt hij lachend. "Nee. Waarom denk je dat nu weer?" Het enige wat hij doet is lachen en zegt niets meer. Dan stapt Lucas op en ook met hem begint Renaat te praten. "We hadden het er net over dat jullie nog steeds geen koppel zijn. Ik snap het niet, jullie komen zo goed overeen. Zit er dan echt geen liefde in het spel?" begint hij tegen Lucas. "We zijn gewoon vrienden... denk ik. Ik geef haar de ruimte die ze nodig heeft. Die Max zit haar een beetje teveel te pushen, vind ik, ze heeft ruimte nodig om te kunnen bekomen en haar geheugen terug te krijgen." vertelt hij. Maar dat vind ik niet kunnen dat hij zoiets over Max zegt. "Wil je Max hier buiten houden. Die jongen heeft met mij te doen, hij wil niet dat ik gekwetst wordt. Misschien had ik maar naar hem moeten luisteren en niet zoveel meer met je omgaan. Hij had gelijk. Je hebt 1 stoel nodig voor jezelf en 8 voor je ego. Misschien zet je best 3 knopjes open van je hemd want je nek begint te zwellen. Straks stik je nog. Niet dat ik dat zou erg vinden hoor. Man, hoe kon ik zo dom zijn van zoveel met jou om te gaan. Ik had beter moeten weten en luisteren naar een ECHTE vriend, je weet wel, iemand zoals Max, Stijn en Dimitri. Ik ben ze door jou aan het kwijt te raken. En weet je, je geeft me helemaal geen ruimte. Integendeel, je hangt constant rond me. Oké, je bent best knap en oké je was vriendelijk. Maar de laatste tijd begon je wel wat botter te worden. IK HAAT JE!" ga ik aan 1 stuk door. Als ik uitgeraast ben zijn we al aan onze school. Renaat stopt verbaasd aan de bushalte waar ik altijd afstap en laat me eruit. "Dankjewel, tot de volgende keer" zeg ik hem vriendelijk en stap snel door naar school... met Lucas achter me. Hij probeert me om te praten maar ik ben niet van plan om mijn echte vrienden te verliezen aan hem, in nog geen 100 jaar.

Als we aankomen in school loopt hij nog steeds achter me aan. "Ik ben niet van plan om aan jou toe te geven, laat staan ooit nog één woord tegen jou te zeggen. Je hebt gewoon misbruik gemaakt van het feit dat ik geheugenverlies had! Laat me toch met rust." Ik ga door naar het lokaal waar ik les heb en negeer Lucas volkomen.

Wanneer Max, Laura, Stijn en Dimitri toekomen aan het lokaal lijken ze verbaasd te zijn als ze zien hoeveel moeite Lucas doet om een antwoord terug te krijgen van mij. Max is vast besloten en komt me een handje helpen door tussen Lucas en mij te zitten. Lucas geeft de moed op en Max lijkt ineens ontzettend blij. "Wat is er gebeurd?" vraagt Laura verbaasd wanneer Lucas weg is. "Hij zei dat Max me geen ruimte geeft en dat het zijn fout is dat ik mijn geheugen niet terug krijg door het feit dat hij me geen ruimte geeft. Maar daar was ik het totaal niet mee eens en hij was dus wel over een vriend van mij bezig. Wanneer je aan een vriend komt, kom je ook aan mij en zeker als het om Max gaat." vertel ik terwijl ik bij dat laatste Max eens goed vast neem. Hij lacht eens flauwtjes maar zegt helemaal niets. Ik laat hem los en kijk vragend naar Laura die haar schouders ophaalt. Zou het hem zoveel gedaan hebben dat ik zoveel omging met Lucas?

We zijn alweer een week verder en tussen Max en mij is nog geen beterschap. Lucas ligt definitief ergens ver achter me maar dat maakt Max blijkbaar niet veel uit. "Zou het beteren als ik eens bij hem langs ga?" vraag ik Laura, die bij mij op mijn kamer zit. "Misschien wel, wie weet kunnen jullie eens goed praten en lost alles dan wel op." geeft ze toe. "Oké, dat doe ik gewoon... misschien best nu, dan zijn meteen alle zorgen van de baan." besluit ik. "Oké." We gaan samen naar beneden. "Veel succes" zegt ze en wil dan weglopen. "Euhm, misschien kan je me maar beter even tot bij Max brengen. Weet je nog, geheugenverlies." zeg ik terwijl ik naar mijn hoofd wijs. "Oeps, sorry" zegt ze beschaamd en loopt met me mee naar Maxs huis.

Ik bel aan terwijl Laura weer wegloopt. Max opent de deur en tot mijn verbazing is hij mooi opgekleed. "Oh, heb je bezoek?" vraag ik dan maar. "Nee, we krijgen straks bezoek. Mijn broertje is jarig en straks komen onze grootouders." vertelt hij. "Oh, ik wou even met je praten maar laat dan maar. Jullie zijn vast bezig met de voorbereidingen." Net als ik wil weggaan houdt hij me tegen. "Het duurt nog wel even voor ze hier zijn. Kom gerust binnen." Ik volg hem naar de woonkamer. "Zo, waar wou je over spreken?" vraagt hij een beetje verlegen en stotterend. Blijkbaar voelt hij zich een beetje ongemakkelijk. "Ik wou weten wat je dwars zit. Je spreekt niet meer met me, we lopen nooit meer bij elkaar." vertel ik. "Er zit me helemaal niets dwars." antwoordt hij rustig. "Max, je bent mijn beste vriend, mijn allerbeste vriend. Ik kom niet zo goed overeen met jou als met Stijn of Dimitri. Het heeft een tijdje geduurd voor ik met je echt begon te praten maar door dat stomme ongeluk is dat verpest. Ik weet niet wat je wil dat ik doe of juist niet doe, maar ik wil dat alles weer wordt zoals vroeger." biecht ik hem op. Hij knikt. "Ik was bang je te verliezen door Lucas. Ik dacht dat hij je voor zich wou en dat hij niet wou dat je nog contact met ons had." biecht hij dan weer op. "Toen hij over jou begon dat alles jouw fout was heb ik hem eens goed gezegd wat ik ervan dacht. Sindsdien zeggen we helemaal niets meer tegen elkaar. Eerlijk gezegd vind ik het niet eens erg." zeg ik terwijl ik mijn ogen gericht houd op de vloer.