Eurydice en Orpheus

Terwijl ik naar het feest toe liep hoorde ik de muziek al. ‘Kom je, Eurydice,’ zeiden mijn vriendinnen, die me al tegemoet kwamen lopen. ‘De zanger speelt prachtig lier, en hij zingt ook al zo mooi!’ Ik liep met mijn medenymfen mee en begon te dansen op de prachtige muziek. Opeens keken we elkaar aan, de muzikant en ik. Zijn vingers vertraagden en zijn stem stokte. Maar meteen begon hij weer aan een nieuw lied. Zijn stem klonk nog zoeter en zijn lier nog zuiverder, en ik danste beter dan ooit op dit lied.

Al snel na dit feest trouwden we, Orpheus en ik. Want zo heette hij. Orpheus, zoon van de muze van de zang en de dichtkunst. We zouden het geweldig hebben samen. Maar toen ik danste op de bruiloft, trapte ik per ongeluk op een slang die me in mijn hiel beet. Ik viel op de grond, hoorde gegil, Orpheus rende naar me toe… en toen werd alles zwart.

Ik liep door een leeg, mistig landschap. Voor me zag ik een poort opdoemen. Kerberos stond ervoor, om te zorgen dat de doden alleen naar binnen kwamen, en niet naar buiten. Mij liet hij vrolijk door. Voor me zag ik de Styx. Ik zag andere schimmen een obool tevoorschijn halen om de overtocht te betalen. Gelukkig was Orpheus niet vergeten om een obool onder mijn tong te leggen, dacht ik toen ik Charon de dodenmunt betaalde. Terwijl ik op weg was naar mijn plek in de onderwereld, zag ik verscheidene schimmen drinken uit de Vergeetrivier. Even overwoog ik om ook een slok te nemen, zodat ik alles zou vergeten. Maar dan zou ik ook Orpheus niet meer herinneren op de dag dat hij, oud en versleten, ook de onderwereld binnen zou komen. Daarom ging ik voort. Uiteindelijk kwam ik aan in de woonplaats van de gelukszaligen, waar ik waarschijnlijk nog vele jaren zou moeten wachten op Orpheus.

Ik hoorde iets. Was het een lier? Was het Orpheus? Zou hij soms in een ravijn zijn gevallen, of was hij dodelijk ziek geworden? Maar nee, waarschijnlijk was het niets. Orpheus was vast niet gestorven, ik was gewoon aan het dromen. Of niet? Want enkele uren later werd ik geroepen. Ik moest bij Hades komen. En daar kon ik mijn ogen niet geloven. Daar, voor Hades en Persephone, stond Orpheus, met zijn lier in de hand. Het was dus toch zijn muziek die ik gehoord had! Ik wilde naar hem toe rennen, hem omhelzen, maar… er klopte iets niet. Ik liep iets verder de zaal in, en zag toen dat Orpheus helemaal niet dood was! Hij had vast zijn betoverende muziek gebruikt om binnen te komen. Ik hoorde dat hij en Hades een afspraak maakten. Ik moest achter hem aan lopen, de onderwereld uit. Maar hij mocht niet omkijken voor hij niet meer in de onderwereld was, want dan zou ik niet meer meekomen. En dus begonnen we aan onze tocht naar buiten. We klommen omhoog. Steeds riep Orpheus me even, ongerust als hij was, maar hij keek niet om. Uiteindelijk kwamen we in het lege, mistige stuk land waar ik al eerder geweest was. En ook al leek het of we buiten waren, dit gebied hoorde niet bij de onderwereld. Deze illusie deed blijkbaar iets met Orpheus, want toen we bijna weg waren, keek hij toch om. Een onzichtbare kracht trok me weer terug naar de onderwereld. Het laatste wat ik nog van Orpheus zag, was zijn van intens verdriet vertrokken gezicht, met ogen vol tranen, en zijn hand die hij naar me uitstak, terwijl hij me riep; “Eurydice…”