Hello Charlie.

Het leek een eeuwigheid geleden dat ik hier nog geweest was, maar de politie wagen voor de deur leek als een schilderij in mijn geheugen gegrift te zijn. Ik vertraagde mijn pas, ik hoefde niet te voorzichtig zijn, iedereen wist waar ik was. Alice zou het zien en papa zou het horen in zijn hoofd.
Ik liep de trappen van de veranda op en klopte zacht op de deur.
“ik kom…”
Zijn stem klonk moe, bijna versmacht. Ik kon het niet helpen, ik kon me enkel zorgen in hem maken.
Met een ruk trok hij de deur open en staarde me verrast aan.
“Charlie…”
Opeens wist ik weer waarom ik nooit toestemming kreeg om naar hier te komen. Ik hoorde niet de leeftijd te hebben, die ik nu had. Ik moest nog steeds dat kleine meisje zijn dat hij ooit in zijn armen had gehouden.
“Renesmee?”
Ik glimlachte, probeerde mezelf niet voor het hoofd te slaan of weg te rennen.
“Hoe is dit mogelijk?” vroeg hij zacht, bracht zijn vingertoppen naar mijn gezicht en zocht naar een antwoord.
Ik kon de aanwezigheid van de andere achter me horen. De woede van mijn vader en Jacob’s zorgen.
Ik keek niet achterom, maar bleef Charlie aan staren.
“Ik… ik moet je de waarheid vertellen…” zei ik onder m’n adem en die van hem stopte.
Zijn ogen schoten even naar mijn ouders achter me en dan terug naar mij.
Hij glimlachte, zette een stap naar voor en legde zijn armen voorzichtig om me heen. Ik had het niet verwacht, maar het voelde zo ontzettend goed, beter dan ik ooit had durven dromen. Voor even voelde ik me terug dat kleine meisje dat verborgen lag in zijn armen. Zijn gefascineerde blik leek niet van me af te wijken.
In een korte seconde stonden ze weer achter me, hun handen elk op een schouder.
“Nooit gedacht dat ze het zo snel zou doen,”grijnsde hij. Ik keek vragend achterom, maar diezelfde grijns was ook op hun gezicht te zien. Gelukkig snapte Jacob er ook niets van, dus ik was niet de enige.
Hij lachte,”Dus geen dorst?”
Ik deinsde achteruit en keek Charlie vragend aan. Hij weet het?
Mijn vader knikte en hield m’n rug stevig vast.
M’n moeder leek te willen wenen en Charlie lachte enkel, die lachrimpeltjes duidelijker dan ooit te voren. Hij was niet bang, zocht niet naar een manier om dit op een normale manier te verklaren, nee. Hij was gewoon Charlie.
“Hoe?” vroeg ik angstig. Mijn vader zuchte, keerde me met één beweging van zijn hand om en liet me neer zitten op de trappen.
“Alice had je het al eens zien doen, ze wist dat je ooit naar hem toe zou gaan. We wouden hem de shock ontnemen en dus weet hij het al een tijdje.”
Ik keek om naar hem en één woord spookte door mijn hoofd. Mijn vader toverde een oogverblindende glimlach op zijn gezicht, nam mijn moeders hand, stapte weg en liet me achter bij hem. Hij kwam voorzichtig naast me zitten, zijn ogen op de plek waar mijn ouders in het bos verdwenen.
Jake bleef in de verte staan, wachtte op me.
“Mooie ketting..” zei hij, zijn ogen nog steeds op het bos gericht.
“Ja, het is familie schild…”
Hij rukte zijn blik van de bomen weg en keek naar de hanger om mijn hals.
“Gelukkige verjaardag trouwens…”
Ik keek weer verrast op.
“Denk je nou echt dat ik je verjaardag zou vergeten…”
Hij gaf me speelse duw met zijn schouder en reikte in zijn broek zak.
“Hier…” lachte hij.
Ik keer er met betraande ogen naar.
“Het heeft niets gekocht, maar ik dacht dat je miss…” nog voor hij zijn zin kon afmaken, sloeg ik mijn armen om hem heen en fluisterde,”Dankje, opa…”
Zonder ik het besefte dacht ik terug aan onze eerste ontmoeting, de liefde die ik door me heen had gekregen door zijn aanraking. Hij kon ook terug zien. Zijn eigen gezicht dat naar me neer keek.
Hij leek van zijn stuk gebracht, maar herstelde snel en sloeg zijn armen ook me heen.
Toen ik hem weer los liet, hadden we beide een waterige glimlach op onze gezichten en hij deed zijn uiterste best om zijn tranen te verbergen.
“Ik moet het nog gewoon worden, die krachten van jou…”
Ik lachte,”Ze zijn net als die van jou eigen dochter en papa…”
Hij knikte zwak en liet het weer even tot zich doordringen.
Hij nam het armbandje terug uit mijn handen en bond het er rond. Het oude leer glansde in het vage licht en deed het er nog ouder uit zien.
‘Voor eeuwig’ stond er sierlijk in geschreven. Ooit was het van hem en Renee geweest en nu was het van mij.
“Voor eeuwig…” fluisterde ik.
“Voor eeuwig…”
Ik omhelsde hem terug en verborg mijn gezicht in zijn hals.

Ik heb nooit geweten waarom ik van iedereen hield, maar ik wist waarom ik van hem hield.
Ik hield van hem omdat we zo erg op elkaar leken. Ik hield van zijn lachrimpeltjes om zijn mondhoeken en ogen. Ik hield van zijn lage, ruwe stem.
Maar het meeste waar ik van hield was dat hij mijn ‘jonge’ opa was.