My soul is lost in Darkness **3**

Hij zag een klein dal waar een smal beekje door stroomde. Het schemerde en alles was gehuld in schaduw. Onder een groepje bomen lag iets. Hij liep erheen en pakte het op. Tussen zijn vingers hield hij een lapje donkerrode stof. het was oud, heel oud. Hij stopte het in zijn zak en bekeek de plek. Hij vond niets verdachts. Hij keek naar de donkerblauwe lucht en zag dat er verderop een aantal vogels verschrikt opvlogen. Ze is daar. Hij wist het.




Ik dronk het bloed van het hert. Heerlijk is anders. Mensenbloed is lekkerder en gezonder, vooral het bloed van kinderen geeft me energie. Ik trek me terug en lik mijn lippen af. Het hert leeft nog maar is te zwak om op te staan. Ik rek me uit en bevries. Wat hoor ik? Ik luister. Rennende voetstappen. Ik ruik, maar ik vang geen geur op. Angst..wat moet ik doen? Snel ren ik het bos in. Mijn blote voeten haal ik open aan doornstruiken, maar eht doet me niets. Iets jaagt op mij en ik weet wat hget is. Het zal me niet krijgen! het mag me niet krijgen!




Hij kwam op de plek waar de vogels gevlucht waren. Ergens naast de struiken lag een stuiptrekkend hert. Haar hals was opengehaald en het leven stroomde langzaam uit het dier. Hij kreeg medelijden met het arme beest en pakte zijn mes. Met één haal, sneed hij de hals van het hert door en na nog één keer te hebben stuipgetrokken, stierf het. Hij keek op. Alles was rustig, te rustig. Waar is ze? Hij deed zijn ogen dicht en concentreerde zich op zijn omgeving. Daar hoorde hij het. Heel zachtjes. Geroffel van kleine voeten op de zachte bosgrond. Op nog geen 2 km afstand. Hij wist dat ze sneller was dan hem, maar hij was slimmer en hij zou klaarstaan en een val maken voor haar...