Don't Worry About Me...

De afgrond van het leven, maar niet van wereld. Ik wou dieper vallen, wou voelen hoe het was om op de lucht te zweven en te vergeten dat er mensen waren die op me wachtten… of juist wel.
Ik hield van ze, ieder op hun eigen manier, maar ik leek nooit te snappen waarom…
De luide bons van mijn voeten op de grond, was een teken dat ik niet viel, maar dat ik gewoon weer op dezelfde plek was. Mijn vader zou opnieuw sterven als hij wist dat ik uit een raam gesprongen was, en zou me voor eeuwig huisarrest geven. Het probleem bij eeuwig leven, voor eeuwig was weldegelijk voor eeuwig. Ik zette het op een lopen, zo snel en ver mogelijk mijn voeten me konden brengen en mijn vader zou doorhebben dat ik niet meer in het huis was. De geur van het bos was veel beter dan die in het huis. De natuur rook zo vrij, zonder muren die alles insloten en het geheim verborgen hielden van ons leven. Ik wist niet waar ik heen wilde en dat was nog een probleem. Ik had nergens anders een plek waar ik heen kon, ik had mijn familie en de wolven, maar ook daar wou ik nu niet heen. Jake was er toch niet. Ik zuchte, “Jake…”
Hij leek mijn hele moeilijke leven enkel moeilijker te maken. Hij leek in alles mijn overtuigingskracht. Hij was dat kleine deeltje dat mijn leven kompleet maakte en dat maakte me bang. Ik wou niet van iemand afhankelijk zijn. Ik wou mezelf zijn en alleen zijn. Gewoon ik. Ik merkte pas dat ik niet meer rende, toen een stel andere voetstappen achter me weerklonken. Het zachte geluid van voetstappen die een spoor nalieten in de bosgrond. Ik wist niet waarom, maar opeens wist ik waar ik heen wou.
Ik keerde me om naar zijn gedaante en lachte,”Hallo Sam…”
“Hoe weet je dat toch altijd…”
Ik trok mijn neusje op en grijnsde plezierig.
“Heeft hij je gevraagd te komen…”
Hij keek schuldig weg en knikte,”Je bent het zorgen kindje…”
Ik gromde en de blik in zijn ogen was dezelfde als die van mijn vader, als die zich zorgen maakte.
Ik klemde mijn tanden op elkaar en siste,”Niemand-Hoeft-Zich-Zorgen-Te-Maken!”
Ik keerde hem de rug toe en begon terug te rennen, sneller dan ervoor. Ik mocht misschien geen volbloedige vampier zijn, ik was sterker dan sommige dachten. Ik wist dat hij me niet ging volgen, ik was duidelijk genoeg geweest. Ik rende verder en verder, tot het grote huis in de verte zichtbaar was.