7.3 Fireflies in the dark sky

Lachend rende we achter de vliegjes aan. Probeerden ze te vangen terwijl ze om ons heen vlogen.
‘Mila! Blijf heel stil staan.’
Jasper fluisterende stem kwam van achter me
‘Ik zie een van de mooiste vuurvliegjes die ik ooit heb gezien. Ze straalt meer dan alle andere bij elkaar. Ik ga proberen haar voor je vangen!’
Achter me was een hoop lawaai te horen en plotseling werd alle lucht uit mijn longen getrokken. Met een klap landde ik op de grond met Jasper op mijn rug. Met moeite draaide ik mezelf om zodat ik hem kon aan kijken.
‘Gelukt!’
fluisterde hij. Glimlachend keken we elkaar aan. Ik kon naar niets anders kijken dan naar de sterren in zijn ogen. Een tijdje staarde we in elkaars ogen. Als eerste wende ik mijn blik af. Ik zag de waterval en kreeg een geweldig idee.
‘Laten we gaan zwemmen. Het water ziet er schoon uit.’
‘Hoe wil je dat gaan doen? In je ondergoed?’
Hij lachte een scheef lachje waar ik nu al gek op was.
‘Tuurlijk. Waarom niet? Er zit meer stof aan mijn ondergoed dan aan een bikini.’
Lachend pakte ik zijn hand terwijl ik hem richting het water trok. Nadat ik mijn kleding uitgedaan had sprong ik in het water.

Het water was heerlijk warm het voelde alsof je in een warm bad stapte na uren in de regen te hebben gelopen. De modder verspreidde zich tussen mijn tenen. Aan de kant stond Jasper nog steeds te staren.

‘Kom je nog?’
‘Heeft iemand je weleens verteld dat je helemaal gestoord bent?’
‘Dat heb ik wel vaker gehoord.’

Jasper grinnikte en ik zag hoe hij zijn shirt uittrok. Even begon het te kriebelen onderin mijn buik. Haastig draaide ik me om. Hij mocht me niet zien staren. Met een zucht liet ik me onder water zakken. Alle geluiden werden buitengesloten. Het enige wat ik hoorde was het geluid van water dat water raakte. Een harde plons maakte duidelijk dat ik niet meer de enige in het water was. Een hand trok me omhoog.
‘Had je plannen om zelfmoord te plegen? Verdrinken lijkt me niet de beste manier’
Voorzichtig pakte hij mijn handen. En zo stonden we tegenover elkaar. Elkaars handen beet houdend, dom grijnzend, kijkend in elkaars ogen. Het was perfect. Ik kon uren zo blijven staan.
Opeens voelde ik iets glibberigs langs mijn been strijken. Mijn ogen werden groot en weer streek het glibberige langs mijn been.
Met een gil was ik om Jasper’s nek gesprongen.
‘MILA. Wat is er?’
‘Een vis!!! Een echte vis. Een glibberig vis.’
Zachtjes grinnikte Jasper.
‘Het meisje dat nergens bang voor is, is bang voor vissen?’
‘Ik ben niet bang voor vissen. Ik hou er alleen niet van.’
‘Waar ben je dan bang voor?’
Zijn blik liet me verstijven. Liet me de waarheid fluisteren
‘Ik ben bang om alleen te zijn. Alleen achter te blijven.’
‘Jij bent niet alleen. Jij hebt mij.’
Hij glimlachte en ik keek naar de sterren in zijn ogen. Zijn ogen die nu weer hun gouden kleur terug hadden. Langzaam kwam zijn hoofd dichterbij en hoe dichterbij hij kwam hoe donkerder zijn ogen werden. Ik sloot mijn ogen om niet afgeleid te worden.
Zachtjes voelde ik zijn lippen op de mijne. Op de achtergrond ontplofte geen vuurwerk, Er begonnen geen klokken te luiden of vogels te zingen. Het enige wat er was waren Jasper en ik. En dat was alles wat we nodig hadden.