*...TH...* My life in this horrible house! ^22^

Esther pov.
Zuchtend sla ik de deur achter me dicht. Waarom had ik hem nu niet gewoon een bitchklap in zijn gezicht gegeven? Waarom vond ik dat zijn lippen ergens toch best goed smaakten? Ik schreeuw even door de gang. Even alles eruit. Dan loop ik naar boven. De oude schilderijen aan de muur lijken te dansen. Boven aan de trap lijkt ik pikdonker, nog donkerder dan het normaal al is.
Ik knijp en mijn ogen stevig dicht en loop dan verder door naar boven. In de badkamer kijk ik in de spiegel boven de wastafel. De gouden rand lijkt in stukken te scheuren, achter me lijkt het donker terwijl het licht aan is. Ik voel aanwezigheid in deze kamer. Een benauwend gevoel kruipt in mij.
‘Damn, ik ben gek aan het worden.’ Denk ik bij mezelf en ren terug naar beneden, het huis uit.
Eenmaal buiten voor mijn huis bots ik bijna tegen het oude vrouwtje van hiernaast op.
“Zo, zo. Als we daar onze kleine meid niet hebben.” Zegt ze met een stem die klinkt als een heks. Over mijn rug lopen rillingen. Wat moet ze van mij?
Haar hand pakt de mijne. Snel trek ik hem terug. “Wat is er?” vraag ik zo rustig mogelijk. Al ben ik totaal niet rustig. Daarnet binnen leek ik gek te worden en dan moet vooral zíj opduiken.
“Niets, kindje. Helemaal niets. Ik vroeg me alleen af of het een beetje uit te houden is in dat huis.”
“Ja, waarom niet?” zeg ik. Ze maakt me toch wel een beetje nieuwsgierig.
“Ze zeggen dat het er spookt.”
“Ja, en ik ben de koningin.” Zeg ik lachend en loop om haar heen. Ik het dringend behoefte aan een beetje rust. Eerst Tom die maar eng doet, daarna lijkt thuis alles anders en beweert die oude vrouw dat het thuis spookt. Het moet niet gekker worden.
Ik heb echt dringend frisse lucht nodig. En ik loop naar het miezerige parkje een aantal straten verderop.