*08

Terwijl de tranen over mijn wangen liepen, rende ik snel weg. Ik was bang dat de jongens achter me aan zouden komen, dus in plaats van naar huis te rennen, rende ik richting het bos. Ik bleef maar door rennen totdat ik diep in het bos was. Daar liet ik me op de grond zakken en probeerde rustig te worden. De tranen bleven over mijn wangen stromen, en ik huilde hoorbaar. Waarom heb ik nou geen stem, maar hoor je me wel janken? Best bizar.. De enige persoon die mij in dit soort situaties kan opbeuren is Jake. Maarja, Jake is een van de veroorzakers van mijn situatie. Ik besloot Sasja maar te smsen, zij kan me vast wel helpen.
Sas,need your help. NOW!! ..
Hopelijk heeft ze haar mobiel bij zich, want ik heb haar echt nodig.
Dat klinkt niet best! Ik ben onderweg! Waar ben je?
In het bos, en please schiet op. Ik denk niet dat ik het nog lang volhoud.. Stuurde ik terug. En nog geen tien seconden daarna kreeg ik al weer een smsje terug.
Ben onderweg!
Hopelijk rijd ze door, want dit houd ik echt niet lang vol. Ik heb echt iemand nodig nu..

“Ah hier ben je!” riep Sasja. “Ik had je hier al verwacht, aangezien je had gezegd dat je van het bos houd” vervolgde ze. Ik tilde langzaam mijn hoofd omhoog. “Oh My God. Wat is er in godsnaam gebeurd? Je mascara zit zowat op je enkels man” riep Sasja terwijl ze naast me kwam zitten. Ze sloeg haar arm om me heen en begon me te troosten. “Rustig maar” zei ze zacht. “Ik weet dat je niet kan praten, maar kan je het wel opschrijven?” vroeg ze een poosje later. Ik knikte. Sasja pakte een schrift en een pen uit haar tas. “Ik ben op alles voorbereid” zei ze glimlachend. Ze gaf de spullen aan mij, en ik begon te schrijven. Jake en Embry[/i . “Wat is er met die twee?” vroeg Sasja. Ze hebben me “ontvoerd” en ze hebben me een uur in de kast opgesloten.. Quil was er ook bij..[/i Toen ik dat opschreef stroomden de tranen al weer langs mijn wangen. “Ze hebben wat?!” riep Sasja. “Kom” zei ze en ze trok me omhoog. Ik keek haar vragend aan. “Ik ga naar ze toe, die jongens zijn nog lang niet jarig! Stelletje imbecielen!” riep ze boos. Ze trok me mee en zo liepen we uit het bos. Nou ja, ik struikelde omdat Sasja nogal snel vooruit ging..

Sasja POV

Ik trok Christine mee en liep naar het huis van Embry. “Lopen we goed?” vroeg ik en ik keek achterom naar Christine. Ze knikte als teken van ja. Na een paar minuten tikte Christine op mijn schouder en wees naar een huis. “Daar is het?” vroeg ik, en weer knikte Christine. Ik begon sneller te lopen en gooide de deur open. Ik liep richting de woonkamer en smeet die deur ook open. De jongens zaten op de bank en keken me geschrokken aan. “Wie ben je? En wat moet je in mijn huis?” vroeg Embry. “Ik ben pissed-off” gaf ik als antwoord. “En je naam is?” vroeg Embry. “Sasja” zei ik boos. Ik zag Jacob zijn gezicht betrekken. “Ja dat had je niet verwacht he? Eikels!” riep ik. HOE KUNNEN JULLIE DIT DOEN? HOE KUNNEN JULLIE CHRISTINE OPSLUITEN?” riep ik boos. Ze gaven alle drie geen antwoord. Quil zat gewoon een beetje op de bank voor zich uit te staren, geen idee of hij me überhaupt gehoord heeft. Ik trok Christine achter me weg. “Kijk hoe ze eruit ziet! Ze is verdomme overstuur het bos in gerend. En niet een klein stukje! Nee diep het bos in! Weet je wel niet wat er allemaal had kunnen gebeuren daar?” riep ik boos. Quil keek nu ook op. “Hee! Nu lijk je op die zanger van Tokio Hotel! Die draagt ook altijd make-up.. Alleen die heeft het iets beter zitten dan dat jij hebt” zei Quil. Ik liep naar Quil toe en ging tegen over hem staan. Ik keek hem woedend aan.

Jake POV

“Hee! Nu lijk je op die zanger van Tokio Hotel! Die draagt ook altijd make-up.. Alleen die heeft het iets beter zitten dan dat jij hebt” zei Quil. O oh, die opmerking had hij beter niet kunnen maken. Sasja knalt bijna uit elkaar van woede. Ze ging tegenover hem staan. Ineens vloog haar hand omhoog en knalde keihard, maar dan ook echt keihard op de wang van Quil. “Jij denkt een beetje grapjes te maken?” riep ze boos. “Jullie hebben Christine opgesloten! En jij denkt een beetje een stom grapje te kunnen maken over haar make-up?!” riep ze boos. “Ja” zei Quil, maar je zag de angst in zijn ogen. “Als ze hier een trauma of iets dergelijks aan over houdt zijn jullie nog lang niet jarig” siste Sasja en ze liep naar Christine. Ze pakte Christine haar hand en trok haar mee. “Wat gaan jullie doen?” vroeg Embry. “Wij gaan naar mijn huis” antwoordde Sasja bot. “En jij woont…” vroeg ik. “In Forks” zei Sasja en ze liep de deur uit. “Jullie worden bedankt” zei Embry. Ik draaide me om naar hem “Pardon?” vroeg ik. “Ik zei: jullie worden bedankt” herhaalde Embry. “Ja dat hoorde ik ook!” zei ik boos. “waarom zei je dan pardon?” vroeg Embry. ”Dit was jou idee!” riep ik boos. “Jij bent degene die dit bedacht!” vervolgde ik. “Ja nou! Jij moest naar je vader toe!” riep Embry. “Ja ik moest naar mijn vader toe! Dat jullie mee gingen kon ik niks aan doen” riep ik. Ik liep boos het huis uit en smeet met de deur. “Dat is de zoveelste keer vandaag dat die deur met een knal dicht gaat” hoorde ik Quil zeggen. Ik gooide de deur weer open. “Jij houdt nu je mond!” riep ik boos. “Of anders?!” zei Quil. “Anders zorg ik ervoor dat je mond nooit meer open kan” siste ik en ik liep het huis uit.