Happy from the outside but broken from the inside 6

"Ik ga naar het ziekenhuis" roep ik naar mijn ouders die in de woonkamer zitten. Ik sla de voordeur dicht zonder op een antwoord te wachten. Mijn ouders geven me amper aandacht, ik vraag me af hoe het was voor ik mijn geheugen verloor.

In het ziekenhuis aangekomen ga ik meteen op zoek naar de dokter. Als ik hem gevonden heb val ik meteen met de deur in huis. "Dokter, u MOET, met de nadruk op MOET, een middel vinden waardoor ik mijn geheugen terugkrijg. Sinds ik mijn geheugen verloren heb blijf ik ruzie maken met Max." De dokter kijkt me aan alsof ik iets heel belachelijk gezegd heb. "Ik kan je daarbij helemaal niet helpen. Het komt of het komt niet, meer kan ik je niet vertellen." Ik kijk de dokter hopeloos aan. "Het spijt me echt. Maar ik kan helemaal niets meer voor je doen." Teleurgesteld verlaat ik opnieuw het ziekenhuis.

Als ik terug thuis aankom ga ik direct door naar mijn kamer en bel Laura. Even later staat ze aan de voordeur. Wanneer we op mijn kamer zitten vraag ik haar zoveel mogelijk te vertellen over Max. "In het begin van het jaar zaten jij en ik naast elkaar. Max en ik kenden elkaar al van vroeger. We zaten elk op een andere school die niet zover van elkaar gelegen waren. Sinds we daar achter kwamen is hij bij jou en mij komen zitten. Al van de eerste dag klikte het goed tussen ons. Max en jij kwamen wel goed overeen maar het was uitzonderlijk als jullie eens iets tegen elkaar zeiden. De laatste tijd waren jullie wat naar elkaar gegroeid. Jullie zeiden al eens wat meer tegen elkaar, zaten naast elkaar, deden af en toe eens iets samen. Over Lucas waren jullie het eens, hij had 1 stoel nodig om te gaan zitten en 8 voor zijn ego. Niemand deed de moeite van ons om tegen hem te praten. Nu nog steeds niet behalve jij dan. Sinds jij je geheugen verloor lijkt het alsof alles weer van opnieuw moet beginnen. Het enige verschil is dat het lijkt alsof hij je helemaal niet meer hoeft. Alsof hij je niet meer verdraagt in zijn buurt. Hij mist de Sara van vroeger, maar ook Dimitri, Stijn en ik missen haar. We missen het meisje met de rake opmerkingen over Lucas." vertelt ze aan 1 stuk door. "Hoe zit het dan met Stijn en Dimitri?" vraag ik. "Na een week kwamen ook zij bij ons. Uiteindelijk zijn we ook met hen bevriend geraakt. Daar is tot op de dag van vandaag nog steeds geen verandering in gekomen." legt ze uit. "Maar mijn geheugenverlies heeft de situatie wel grondig veranderd. "vul ik haar aan. Ze kijkt me moeilijk aan en knikt dan langzaam. Ontmoedigd laat ik mijn hoofd hangen. "Dit wordt nooit meer zoals het was." besluit ik na een lange stilte. "Het spijt me dat ik je niet kan helpen;" zegt Laura terwijl ze me omhelst. "Happy from the outside but broken from the inside." fluister ik. Lara laat me ineens los. "Hoe kom je daaraan?" vraagt ze hoopvol. "Max" zeg ik. "Oh... oké"

Er gaan weken voorbij en Max praat nog steeds niet met mij.Lucas daarentegen komt altijd naast me zitten opde bus. Sommige buschauffeurs kennen mijn naam maar ik ken hen niet... niet meer. Op een dag is het weer één van die buschauffeurs. Het is een man, hij kijkt een beetje nors maar lacht vriendelijk; "Dag Sara, hoe gaat het?" vraagt hij vriendelijk. "Goed,en met jou?" antwoord ik beleefd. "Waarom praat je niet meer tegen me? Ken je me dan niet meer? Johan, Ingrid en Claudine vroegen zich net hetzelfde af." vraagt hij. Het lijkt alsof hij beledigd is. "Het spijt me maar ik heb een ongeluk gehad en sindsdien lijd ik aan geheugenverlies. Het spijt me echt heel erg. Als je wil kunnen we nu wel praten." Hij kijkt me met medelijden aan maar lacht dan als ik voorstel te praten. "We zullen dan maar van het begin beginnen. Ik ben Renaat. Heb je ondertussen al een vriendje?" vraagt hij lachend. "Dat was waar we het steeds over hadden toen je nog geen geheugenverlies had." vult hij snel aan wanneer ik een beledigd gezicht opzet. "Ik heb nog steeds geen lief gevonden." geef ik eerlijk toe. "Lucas ken je ondertussen wel al. Waarom ben je nog niet samen met hem?"