Magical Story (Deel 1)

Hou je van magische verhalen?

ja best wel niet altijd..
nou...nee
ja echt wel zoo gaaf!!!

Hou je van dieren?

ja heel veel!
mwoa, sommige wel, sommige niet..
nee ik vind dieren helemaal niets aan..

Plaats je wel ff een reactie?? please??

nee, wrom zou ik?
miss, omdat je het zo lief vraagt
ja hoor als je dat wilt

doe geen moeite
Doe geen moeite, dit verhaal is niets voor jou

The journey goes on
Ik loop over een zandpad tussen de bomen. Boven me hoor ik de bladeren ritselen en de vogels fluiten. Alles zier er normaal uit, maar ik weet wel beter. Dit gebied staat bekend als gevaarlijk en bedriegelijk. Het enigste wat ik bij me heb is een kleine tas met de hoognodige spullen erin. Ik heb geen wapens bij me, niet dat ik dat nodig heb. Ik heb altijd mijn gedachten nog. Maar als ze mijn ogen zouden afdekken, zou ik niet kunnen zien wat ik doe en dus niet mijn krachten kunnen gebruiken. nouja, we zien wel. Als ik maar stil blijf, zullen ze me niet horen. Met ze bedoel ik de enge wezens die hier wonen. Niemand kent ze helemaal. het begint te schemeren dus ik moet opschieten. snel een plek vinden om me te verstoppen, een plek die veilig is voor me.

Ik loop nu al weer een uurtje rond en heb nog geen schuilplaats gevonden. Het is nu al donker en mijn pad word gedeeltelijk belicht door de volle maan. Een volle maan.....dat betekent meestal alleen maar slecht nieuws...In die nacht zullen weerwolfen verscheuren, vleermuizen oprukken, insecten een plaag vormen en paarden op hol slaan en op hun weg alles vertrappen.....Gelukkig is het maar een legende om de kinderen bang te maken zodat ze snachts niet weglipen om feest te vieren. Het maanfeest bijvoorbeeld.

Na nog een poos gelopen te hebben zie ik een grot. Ik loop erheen en kijk erin. 6 paar ogen kijken me aan. Struikelend loop ik achteruit, en zoek het pad. Shit, waar is het pad?! Ik kijk naar de grot. Voor de grot staan nu 6 grote wolven met geel gloeiende ogen en hangende tongen. Het kwijl stroomt uit hun bekken als ze grommend naar me toe sluipen. niet rennen...niet rennen..geen onverwachte bewegingen maken. maar wat dan wel? De maan komt weer door de bomen, het lijkt of de wolven hierdoor steeds groter worden. Hun vacht lijkt zilver in de gloed van de maan. De leider van de wolven loopt naar voren en blaft luid naar me. Dit is het teken! Ik draai me om en ren zo snel als ik kan weg van de wolven. Ik zie nix, het is donker, zwarte bomen schieten langs me heen, de takken lijken me te willen grijpen. Zwarte figuren met gloeiende ogen schieten langs me heen. Ik hoor mijn rennende voetstappen, mijn zware ademhaling en het bonken van mijn hart. Ik krijg hoofdpijn van het concenreren op mijn omgeving. Ik hoor dat er 2 wolven vlak achter me rennen, ze happen naar mijn benen en grommen. Ik versnel mijn passen en probeer nog harder te rennnen. Dan voel ik even niets meer. De grond verdwijnt onder mijn voeten en ik val..en val...en val....