Life of a horse (Deel 3)

*zucht*
tja miss een andere quiz..?

Rennen!!
We liepen met de hele kudde al een paar uur. Ikwerd moe en mn hoeven deden pijn. 'mam, wanneer stoppen we?' vroeg ik op een zeurige toon. 'nog langer niet lieverd' En dus liepen we verder. De lucht was grijs met enkele grauwe wolken. Het gras was vochtig en om ons heen stonden heel veel hoge bomen. Ik kon zien dat Palo Kahn, onze donkerbruine hengst, de hele tijd zenuwachtig om zich heen keek. Hij snauwde naar iedereen dat ze moesten doorlopen. Akuna, de vosmerrie, die onze kudde overal naartoe leidt, hield er een stevig tempo in. Ik ws niet de enige die moeite had met het bijhouden. Ver achter me aan het einde van de kudde liep Alwyn met haar moeder en een aantal andere merries. Haar moeder fluisterde iets tegen dr en ze liep iets sneller door. Even later struikelde ze en liep ze nog trager als daarvoor. ik ging langzzamer lopen, ik was bezorgd om haar. Maar mijn moeder hapte naar me en zei dat ik moest doorlopen. Opeens stopte Akuna. 'Hier rusten we even!' riep ze. Palo Kahn liep naar een hoger stuk en ging op de uitkijk staan terwijl Akuna door de groep liep en controleerde of iedereen er nog was. 'Ga wat grazen' zei mn moeder tegen me. 'Daar wordt je sterker van en krijg je meer energie' De rest van de kudde graaste ook al dus deed ik mn neus omlaag en begon wat grassprietjes te plukken met mn lippen. Maar ik was te zenuwachtig om echt te eten. Ik voelde een koude rilling over mn rug lopen en verschrikt keek ik op. Ik keek nerveus van links naar rechts en begon zenuwachtig te trappelen. Mijn moeder keek me aan en vroeg of ik iets had gezien. 'nee, maar ik kreeg een raar gevoel' Mama keek even om zich heen maar ging toen weer verder met grazen. Ik was de enige die rechtop stond en om me heen keek. Ik keek richting Palo Kahn en zag dat hij ook nerveuser werd en trappelde. Ik liep naar hem toe en vroeg of er iets was. Normaal zou Palo Kahn hebben gezegd dat het niet mijn zaken waren maar dit keer keek hij me aan en vroeg: 'Voel jij het ook?' 'ja, wat is het?'Palo Kahn keek weer voor zich uit. 'mensen..'zei hij langzaam..

Op dat ogenblik hoorden we geschreeuw van achter de bomen en galopperende hoeven. Ik keek naar de bomen en zag iets wat ik nog nooit gezien had. Het waren paarden, maar ze droegen rare dingen om hun hoofd en op hun rug. Wat nog het meest griezilig was, was het iets wat op de paarden zat. Het zwaaide met zn poten en maakte rare geluiden. Verbaasd bleef ik staan kijken. Palo Kahn gaf me een duw en schreeuwde 'Rennen!!' Ik zag dat de paarden met rare wezens naar onze kudde toerenden en wist dat het fout was. Ik galopeerde zo snel als ik kon naar mn mama en riep onderweg hetzelfde als Palo Kahn. 'Rennen!!' De kudde schrok op en Akuna galopeerde al weg gevolgd door een aantal merries. Ik keek achterom en zag Alwyn meehinkelen. Ze had zich bezeerd en kon niet meer rennen! Ik wou naar haar toe lopen maar mn moeder hield me tegen. 'Ren! leid de merries samen met Palo Kahn en Akuna naar een veilige plek! Ik help de anderen!' en weg was ze. Ik galopeerde naar de kudde en jaagde ze van acheteren op. Ik keek opzij en zag dat 1 van die rare wezens een ding naar me gooide. Het had een lus en het zwaaide richting mn nek. Vroeger deden Alwyn en ik altijd van dit soort spelletjes, happen, trappen en ontwijken noemden we het. De lus kwam dichterbij en ik sprong opzij naar rechts. De lus schuurde langs mn flank en ik galopeerde door. Er kwwam nog een lus en de merrie voor me zag het te laat. De lus sloot zich om haar hals en trok haar naar zich toe. Het was verschrikkelijk om te zien. Die angst in haar ogen. Ze steigerde , bokte en beet naar het ding maar het liet haar niet los. Ze werd van de kudde weg getrokken en de rest galopeerde verder.

Ik weet niet hoelang we gegalopeerd hadden en waar we de energie vandaan haalden. Maar wat ik wel wist was dat ik geen veulen meer was. Ik was een volwassen paard geworden en stond naast Palo Kahn op een hoger stuk naast de kudde. 'We zijn 5 merries verloren'zei hij treurig. Ik wist welke merries het waren. De palomino merrie die voor mn ogen was gevangen, een voskleurige oudere merrie die niet snel genoeg was samen met een donkere merrie die haar wou helpen. En het ergst van alles waren de andere 2 merries die gevangen werden. Ik kende ze namelijk. De één was namelijk Alwyn. Ze was gewond en dus niet snel genoeg. De andere was mn moeder die haar probeerde te helpen. Mijn moeder. Ik heb meerdere keren rond gelopen om de kudde heen om Alwyn en mn moeder te vinden. Ik ben zelfs een kilometer terug gegalopeerd. Toen ik terugkwam ben ik nog een aantal keer heen en weer door de keudde gelopen. Totdat Palo Kahn naar me toe kwam.'Ze komt niet meer terug, ze is weg' Ik ben toen met hem meegegaan en hij heeft me dingen uitgelegd. Ik heb maar half geluisterd. Kon niet geloven dat ze echt weg waren.
Nu weet ik wat mensen zijn....het zijn monsters...