Justin in het ziekenhuis, nadat hij "niets" had ;D

Ik keek ongelovig toen de arts me in de wachtkamer kwam halen.
Hij meldde dat Justin nog een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven. Hij had een gebroken rib. En een van zijn enkelbanden was gescheurd.
En hij had iets aan zijn neus, maar toen de arts over zijn neus begon, verstond ik niets meer van zijn uitleg.
De dokters moesten er wel rekening mee houden dat normale mensen niet wisten wat een "articulatio genus" was.
Het bleek dus de latijnse benaming van een knie te zijn. Maar wat er met zijn knie was, had ik dus ook niet begrepen.
'Rustig zijn, als je bij hem binnengaat,'zei de dokter, toen hij me voor Justin's kamerdeur achterliet.
Ik deed voorzichtig de deur open, en keek nieuwsgierig naar binnen.
Justin lag met gesloten ogen in het ziekenhuisbed.
Toen ik een zachte kus op zijn lippen drukte, gingen zijn ogen traag open.
'Hoi Chloë,'mompelde hij.
Ik zuchtte. 'Wat zei je ook al weer?'
Hij keek me niet-begrijpend aan.
'Oh, ik heb niets hoor,'citeerde ik hem.
Hij zuchtte en keek me triest aan.
'Ik had het heus wel overleefd zonder dat je me naar het ziekenhuis bracht,'mopperde hij.
Ik wreef door zijn haar. 'Tuurlijk, tuurlijk.'
'Hoe lang moet ik hier nog blijven?'vroeg hij.
Ik haalde mijn schouders op. 'Ik vraag me af wat je hebt.'
'Hebben ze dat niet tegen je gezegd?'
'Nou... jawel hoor. Je hebt een gebroken rib.'
'Is dat alles?' Zijn ogen vernauwden. 'Waarom mag ik dan niet naar huis?'
'Euhm... er is ook iets met je neus, je knie en je enkelbanden.'
Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Er is ook IETS met...?'
'Ik verstond het niet,'gaf ik toe.
Hij lachte. 'Lachen doet gelukkig geen pijn,'mompelde hij. 'Maar hé, wie zijn Nederlands is hier niet goed?'
Ik stak mijn tong uit. 'Het was geen Nederlands hoor. Het was Chinees of zo.'
Hij grijnsde. 'Of course. Ik heb daarnet twee dokters horen praten. Ze waren erover aan het mopperen dat ze Chinees moesten leren, omdat mensen hen zo niet zouden verstaan. Ze vonden het precies niet zo leuk.'
'Pas jij maar op, als je uit het ziekenhuis komt,'zei ik onheilspellend.
Hij grijnsde. 'Hé, hé, ik ben gewond hoor.'
'Nu weer wel.'
'Ehm... mevrouw?' Er dook plots een verpleegster naast me op. 'Het bezoekuur is al een half uur afgelopen.'
Ik keek verbaasd op. 'Bezoekuur? O shit. Van hoe laat tot hoe laat is dat hier?'
De vrouw keek me afkeurend aan. 'Je kan een kaartje meepakken dat bij de balie ligt. Daar staat het telefoonnummer op en de bezoekuren.'
Ik knikte. 'Sorry,'mompelde ik nog, voor ik de kamer uitsnelde.
Door het kleine raampje in de deur wierp ik Justin nog een handkus toe.