Als we gaan dan gaan we samen.

Als we gaan dan gaan we samen.

Ik sta op de rand van dat hoge gebouw. Mijn wangen zijn hellemaal hard van de tranen. Ik wou dat ik nooit geboren was. Je kijkt naar de afgrond van de stad. Politie mannen dat is het. Familie geeft niet om me, vrienden? Nee, die heb ik niet. Ik kijk nog één keer naar beneden. Er rent iemand. O, nee! Tom, nee, nee, nee! Ik wil niet dat hij er is. Er komen nog meer tranen naar boven. Ik hou van hem. Maar hij zal nooit van mij houden. Dat wist je gewoon. Hij had genoeg aanbidding. En hoe kon hij nou weer verliefd op zijn zusje zijn! Zijn zusje! Hoe kon ik ooit zo stom zijn geweest om verliefd op hem te worden. Dan komt de rest van TH ook nog aanrennen. Ik zie Bill huilen. Sorry Bill. Sorry Tom. De enige 2 personen in mijn hele leven die er zijn, soms, als ze niet op tour zijn. Ik draai me om. Het hoeft echt niet meer. Ik zie plotseling het luik opengaan. Tom en Bill. Ik kijk naar beneden. Ik voel dat ze naast me komen staan. Ze pakken aan allebei de kanten van mij een hand. Bill begint zachtjes te zingen. Nog meer tranen. “Als we gaan dan gaan we samen” zegt Tom ineens. Ik kijk hem aan. Dan naar Bill. Bill knikt. Ze houden mij allebei stevig vast. En dan weet ik het ineens heel zeker. Het verliefde gevoel is weg. Gewoon weg. Uit het niets. Ik had eindelijk, eindelijk door dat ik niet verliefd op hem was. Het was liefde maar niet verliefd. Een hele intense liefde door de goede band met mijn broers. Ik zet een stap naar voren. Ik wil niet dat zij alles opgeven voor mij! Zij hebben het goed hier. Ik zet nog een stap naar voren. Ik voel dat Bill mij optilt en mee naar beneden neemt. Ik voel hoe zijn shirt doorweekt wordt door mijn tranen. En dan val ik in slaap gewoon in zijn armen en ben ik zo verschrikkelijk blij dat ik hier nog ben. In Bill’s armen. En Tom die mijn hand vasthoud. Ik weet dat ze me nooit meer zullen laten gaan. Nooit meer. Ik zal voor altijd bij ze zijn. Voor altijd.