Heel even alleen

Heel even alleen.

Zoem! Er zoefde weer een auto langs mijn neus. Konden die auto’s nou nooit eens even wachten? Dan kon ik ten minste rustig oversteken. Er stopte een auto. Ik stak mijn hand vriendelijk op. De bestuurder lachte terug. Knappe jongen. Ik had de overkant dan toch eindelijk bereikt, dat werd tijd! Ik liep door, mijn schooltas werd akelig zwaar. Ik wisselde mijn tas van schouder. Dat was beter. De school kwam al in zicht. “LISA!” riep Marijn, mijn beste vriendin uit. “wat ben je laar, ik zit hier al de hele tijd te wachten. Iedereen is al naar binnen” ratelde ze terwijl we naar binnen liepen. Toen we bij de klas aankwamen was ze noch steeds aan het praten. Ik zat in mijn eigen gedachten. Ik had even geen zin om daar haar te luisteren. Ze hield de deur voor me open. Anders was ik er waarschijnlijk tegen aan geknald. “waarom zijn jullie zo laat?” vroeg Nikkelsteen. “daarom” bromde ik. “wat?” vroeg Nikkelsteen. “Daarom” herhaalde Marijn mijn antwoord luid en duidelijk. Ze pakte mijn arm en trok me mee naar de achterste twee tafeltjes. Nikkelsteen ging verder met zijn geschiedenis les. Ik luisterde niet terwijl Marijn natuurlijk weer druk begon te schrijven. Ze stootte me aan. “Wat is er met jou vandaag?” verluisterde ze bezorgt. “Niks” zij ik net iets te hard wat mij een bestravende blik van Nikkelsteen opleverde. Marijn negeerde het. “Zeg het nou maar” Zei ze bezorgt maar met een boze ondertoon. De tranen kwamen naar boven. Nee! Ik wilde niet huilen. Ik boog mijn hoofd en liet mijn haar als een mantel rong mijn gezicht hangen. Er viel een druppel op mijn opengeslagen schrift. Shit! Ik probeerde het te verbergen. Jammer, ik zag Marijn geschrokken kijken. Ze had het gezien. Rustig begon ik mijn tas in te pakken. Marijn begon me na te doen. Daarna stak ze haar vinger op. Meneer Nikkelsteen keer verstoord op. “Ja” vroeg hij licht verbaast. “Lisa hier” ze gebaarde even met haar hand naar mij “voelt zich niet zo goed, mag ik haar even naar huis brengen?” vroeg ze met een stalen gezicht. Wat kon dat kind toch goed smoesjes bedenken! Marijn wachtte niet eens op antwoord en begon mij al richting de deur te duwen. Op de gang begon ze sneller te lopen. Maar toen we buiten waren hield ik het niet meer. Ze nam me in haar armen en ik drukte me huilend tegen haar aan. Ze vroeg niks. Dat vond ik zo leuk aan haar. Zachtjes suste ze me. Maar toen begon ze toch te vragen. “Wat is er nou?” Ik wilde het niet vertellen. Ze hoefde het niet te weten. De halve waarheid dan. “Mijn ouders gaan scheiden” zeg ik dan toch, een aantal dingen achterhoudend. “waarom?” vraagt Marijn verbaast. “Daarom” zeg je kwaad. Je rukt je los en rent weg. Heel even alleen los van alles wat er bestaat. Gewoon om even heel even na te denken