7.1.Fireflies in the dark sky

Die ochtend versliep ik me. Ik werd wakker door het geluid van de bel.
‘Goedemorgen Mevrouw. Ik kom voor Mila. U bent zeker haar oma.’
Even hoorde ik Louise naar adem happen.
‘Ja natuurlijk. Ga maar naar boven ze is op haar kamer.’

O nee. Hij kwam naar boven. Snel sprong ik uit mijn bed en trok mijn spijkerbroek aan maar nog voordat mijn trui helemaal over mijn hoofd zat hoorde ik zacht gegrinnik.
‘Fijn gedroomt?’
Glimlachend keekk hij me aan waardoor ik spontaan buikpijn kreeg.
‘Ja hoor. Jij ook?’
‘Mijn hele leven is een droom.’
Zijn ogen glinsterde terwijl hij mijn hand vastpakte.
‘Kom we moeten nog een heel stuk lopen en ik zat te denken laten we de rondleiding overslaan. Er valt zoveel meer te zien in het bos dan in het dorp.’
Zachtjes kneep hij in mijn hand terwijl hij me richting een grijze Volvo trok.
‘Eigenlijk is dit Edward’s auto maar ik mocht hem lenen als ik je veilig terug zou brengen.’ Even grijnsde hij ondeugend terwijl hij het portier voor me open hielt.
‘Stapt u in madame.’
‘Dank u wel monsieur.’

Onderweg naar het bos was het stil. Maar het was een soort vredige stilte. Een stilte voor de storm die wij allebei voelde aankomen. We stopte op de plek waar het bos het donkerst
was, waar de bomen het dichtst op elkaar stonden.
‘Veel mensen durven hier niet te komen. Ze vinden het eng. Maar als ze verder zouden kijken zouden ze zoveel meer zien.’ Voorzichtig trok hij me de auto uit.
‘Zal ik je dragen? Ik geloof niet dat je heel erg ver komt met die krukken.’ en zonder op antwoord te wachten zwaaide hij me op zijn rug.

‘Toen ik jong was wou ik altijd het leger in. Ik wou mijn land beschermen. Ervoor zorgen dat iedereen veilig was. Dat iedereen gelukkig kon zijn.’
Jasper lag in het gras. We hadden even een pauze genomen en hij had besloten over zijn leven te vertellen.
‘Maar na de dood van mijn ouders zag ik het niet meer zitten. Hoe kon ik nou mensen beschermen als ik zo was? Ik moest mijn droom opgeven.’
‘Waarom? Als je je dromen niet uit laat komen wat is je leven dan waard?’
Jasper zuchtte.
‘Soms heb je geen keuze.’

Zwijgend staarde we in elkaars ogen. Zonder dat ik het door had werden onze hoofden naar elkaar toegetrokken. Opeens merkte ik hoe dicht bij zijn ogen waren. Verschrikt deinsde ik achteruit. Dit mocht ik niet doen. Ik mocht niet verliefd worden.
‘Sorry Mila. Dat was niet mijn bedoeling.’
Jasper’s ogen stonden schuldbewust en waren hun gouden kleur verloren. Ze waren doordringend zwart.
‘Jasper! Je ogen hebben een andere kleur. Hoe doe je dat?’
‘Dat is een goocheltrucje. Leer ik je nog wel een keer.’
Zonder mij aan te kijken zwaaide hij me weer op zijn rug en gingen we nog dieper het bos in.