2

Mijn wekker gaat af en kreunend druk ik hem met mijn ogen nog stijf dicht uit. Ik bleef lekker liggen. Ik rolde mezelf om en met veel kabaal kwam ik op de grond neer.
'Huh?' mompelde ik. Helemaal verdwaasd wreef ik in mijn ogen. Ik dacht dat ik zacht gegrinnik hoorde en opende mijn ogen. Ik keek om me heen. En zoals ik al had verwacht. Niets. Ik stond op en liep naar het balkon. Ik trok de gordijnen die voor de balkon deur zaten met een ruk open en meteen werd het een stuk lichter binnen. Maar niet heel licht, want er was weer eens geen zon. Er was weer eens regen. Ik kreunde, gadver. Ik keek naar de oprit. Er miste daar iets. Maar wat? Stomme hersenpudding daar in mijn hoofd. Ik draaide me om en zag weer wat flitsen. Ik keek niet eens meer vreemd op. Ik begon ermee te leven dat ik gek werd. Of misschien hallucineerde ik het? Ik toch hoorde ook gegrinnik. Misschien had ik een geest op mijn kamer! Oké, ik laat maar, ik werd toch gek. Ik trok mijn kast open en spitte er even door heen. Ik keek nog eens naar buiten. Het was alleen maar harder gaan regenen. Ik had gehoopt dat het was gestopt en ik een jurkje of rokje aan kon doen. Ik pakte maar een gewone spijkerbroek en een simpel lang shirt. Ik strompelde naar beneden, maar dacht er ineens aan dat ik mijn tas ook mee moest. Ik draaide me om en zag iets flitsen.
'Gosh' mompelde ik. Ik moest me misschien maar laten nakijken door mijn ouders... Ik strompelde naar mijn tas en sleurde hem mee de trap af. Wat was ik dom bezig.
'Van onderen!' riep ik en ik liet mijn tas naar beneden vallen. Ik huppelde de trap af en zag daar mijn vader staan. Hij beweegde zijn voet op en neer. Net zoals in films en strip boeken.
'Op dit moment ben ik niet zo blij met je hersenschudding' zei hij quasi-boos. Ik keek hem onschuldig aan.
'Ik ben er vaak ook niet blij mee, je komt er wel over heen' zei ik. Hij grinnikte. Ik gaf hem even een schouderklopje pakte mijn tas en wou weglopen. Maar hij trok me aan mijn tas terug.
'Even een mooi leer moment' zei hij, 'we gooien de tassen hier niet meer van de trap' glimlachte hij.
'Error' zei ik lachend, 'mijn brein is pudding en kan niks opnemen' ik sprintte weg en kon het niet laten om mijn tas nog even naar beneden te gooien.
'Yasmine!' zei mijn vader streng.
'Geen tijd, ik ben al laat' ik gaf hem een kus op zijn wang, 'moet gaan' en ik snelde de trap af. Ik liep naar de keuken. Mijn moeder had al ontbijt klaar gezet voor mij.
'Het spijt me maar ik moet gaan' zei ze. Ik keek haar verbaast aan.
'Hoe kom ik dan op school' vroeg ik. Het was even stil en ze keek me even moeilijk aan. Mijn vader kwam naar beneden en keek even rond.
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.
'We moeten zo weg, ik kreeg net een berichtje van het ziekenhuis' legde mijn moeder uit.
'Maar ik weet de weg niet naar school' vulde ik aan.
'En haar auto staat nog op school' eindigde mijn moeder. Wat?! Ik had een auto!
'Heb ik een auto?!' vroeg ik ongelofelijk. Mijn vader en moeder knikten grijnzend. Ik slaakte een vreugde kreetje.
'En Carlisle dan?' vroeg mijn vader.
'Hoe bedoel je?' vroeg mijn moeder.
'Hij heeft toch kinderen die naar de zelfde school gaan?' Mijn moeder knikte bedachtzaam.
'Als die haar nou oppikken?' Mijn moeder snapte hem en liep weg. Who who who! Moest ik nou zo even bij iemand in de auto stappen?! Echt niet! Al snel kwam mijn moeder terug. Iets te snel naar mijn gevoel.
'Het is geregeld' zei ze vrolijk, 'ze komen je over een kwartiertje ophalen' glimlachte ze.
'Is dat ook weer opgelost' zei mijn vader. Ze pakte beide hun spullen en zeiden gedag. Net voor de deur dichtklapte hoorde ik nog een doei.
'Juist' mompelde ik. Kon ik nog protesteren? Ze gaven me niet eens de kans! Dat is oneerlijk. Chagrijnig ging ik op de bank zitten. Ik keek naar mijn handen. Ze zagen er niet uit. Wat naar de ik me niks kon herinneren. Denk denk denk. Waarneer kreeg ik die vage beelden ook alweer? Meestal als ik viel. Een klap tegen mijn hoofd werkt dus. Ik keek om me heen, en bleef bij de muur hangen. Ik kreeg een pijnlijk gezicht. Dat ging echt heel zeer doen. Waarom hield ik nou nooit een dagboek bij?! Ik keek twijfelend naar de muur. Misschien... Nee... Of toch wel. Zo zat ik een tijd te piekeren. Ik schrok op toen de deurbel ging. Het was precies een kwartier verder. Snel sprong ik op, deed ik mijn laarzen aan pakte mijn jas en sleepte mijn tas voort. Ik gooide de deur open. Daar stond Jasper. Hij glimlachte naar me.
'Kom je?' vroeg hij. Ik knikte en liep naar buiten. Ik sloot de deur goed achter me dicht en liep Jasper achterna, naar een zilveren Volvo. Mooie auto. Jasper hield de door voor me open en ik stapte lachend in. Voorin zat... Euhm nou moest ik niet gaan gokken. Dan kwam het nooit goed. Het was iets met een w erin. Waldo? De wa had ik goed! Dat wist ik.
'Haai' riep er iemand naast me vrolijk toen ik zat. Het was een meisje. Ze gaf me een knuffel en verbaast knuffelde ik maar terug.
'Ik ben Alice' zei ze.
'Yasmine' zei ik. Kende ik haar nog niet dan? Hmm... Misschien had Jasper ze ingelicht.
'Hey' zei ik maar tegen de jongen achter het stuur waar ik nog steeds de naam niet van wist.
'Haai' zei hij lachend. Jasper stapte naast me in en we schoten weg. We schoten veel te snel over de weg. Was er hier geen snelheid limiet?! Anders hield meneer broer van Jasper zich er niet echt aan!