*06

Ineens hoorde ik een bekend geluidje. Ik keek naar Sasja en zag haar daar met een grijns zitten. “Van wie was die telefoon?” vroeg meneer Zheng en hij keek de klas in. Hij keek mij een paar seconden aan. “Christine, is die van jou?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, en wees naar Mike, die voor me zat. “Hij is van Mike?” vroeg meneer Zheng aan mij. Ik knikte. “Oke Mike, lever je telefoon maar in” zei meneer Zheng. Edward begon zachtjes te lachen. “Maar dat was mijn telefoon niet!” protesteerde Mike. “Echt wel” zei Edward met een gemene grijns. Mike keek ons boos aan en liep naar voren. “Deze krijg je aan het einde van de dag terug” zei meneer Zheng. Mike ging weer zitten en draaide zich om naar Edward. “Waarom zei je dat ik een smsje kreeg?” vroeg hij boos. “Dat was ik niet dat was zij. Dat hoorde je toch” zei Edward en hij wees naar mij. Mike keek mij boos aan. Ik haalde mijn schouders op en stak mijn tong uit. “Mike! Draai je om!” riep meneer Zheng. Mike gaf ons nog een boze blik en draaide zich om. Meneer Zheng ging verder met dingen bespreken over wat we allemaal moesten doen, gewoon allemaal shit die een mentor je moet vertellen. Ik pakte mijn mobiel uit mijn broekzak en begon het smsje te lezen.
Waarom negeer je iedereen?
“Heeft Sasja de afgelopen weken onder een steen geleefd ofzo?” vroeg Edward lachend. Ik pakte mijn pen en begon wat in mijn schrift te schrijven. Daar lijkt het wel op ja. Edward begon te lachen.
Nerd! M’n stem is weg, you know..
Ik hoop dat Sasja haar geluid wel uit heeft. Sasja pakte haar mobiel en las het. Je zag haar gezicht betrekken. Een paar seconden later kreeg ik weer een smsje, en dit keer zonder geluid.
Ohja! Vergeten haha! Nu ben je mislukt! Mislukkeling!!!
Nu heb ik direct een leuke bijnaam voor je, ik ga je voortaan mislukkeling noemen!
Ah fijn.. Nu heb ik een stomme bijnaam erbij gekregen. Ik keek naar Sasja en gelukkig keek ze naar mij. Ik stak mijn middelvinger op. “Jullie zijn wel aardig tegen elkaar” zei Edward lachend. Ik keek hem grijnzend aan. Man wat haat ik het dat ik niet kan praten…
Ach jij hebt ook een leuke bijnaam namelijk nerd. Nerd..
Sasja pakte haar mobiel en las wat ik stuurde. Ze keek me grijnzend aan.
Mislukkeling Dat was het enige wat erin stond… Raar kind..

De dag ging echt langzaam voorbij. Sasja noemde me de hele tijd mislukkeling, en ik kon niks terug doen behalve mijn tong uitsteken of mijn middelvinger opsteken. Tot ergernis van de leraren, een leraar dacht dat ik mijn middelvinger opstak naar hem, dus ik mocht me melden, maar ik was er goed vanaf gekomen. Ik liep naar de bus en deed mijn MP3 oortjes in, maar voordat ik mijn muziek aan had kunnen doen hoorde ik iemand roepen. Ik draaide me om en zag Sean en Sasja staan. “Doei mislukkeling!” riep Sasja. Ik stak mijn middelvinger op en ging snel de bus in. Dit stuk met de bus is altijd zo saai, het duurt gewoon te lang aangezien de bus overal en nergens moet stoppen.

Ik liep in gedachten richting huis. Ineens werd er iets over mijn ogen gegooid en ik zag niks meer. Iemand sloeg zijn of haar armen om mijn middel, en een ander persoon pakte mijn voeten beet. Ik hoorde een zacht gelach, maar ik kon niet plaatsen van wie het was. Het klonk niet bekend. Aangezien ik niet kon schreeuwen ofzo begon ik maar te spartelen. Helaas werkte het niet. Na een tijdje stopten we,volgens mij na 5 minuten ofzo. Aangezien er bijna twee liedjes voorbij zijn sinds ik van de grond afgeplukt werd. Ik werd op de grond neergezet en iemand pakte mijn handen en deed ze naar achter. Ze werden vastgebonden met een of ander touw. Het touw zat echt strak, maar als ik mijn handen niet bewoog sneed het touw tenminste niet in mijn armen. Ik werd ergens ingeduwd en ik hoorde een deur dicht gaan. Fijn. Ik zie geen ruk en ik kan geen kant op.. En nu?!....