005

“Als het te pijnlijk is hoef je het niet te vertellen” zei Edward zacht. Ik keek hem aan. “Heel even wachten, oke?” vroeg ik. Edward knikte en legde zijn hand op mijn been. Door zijn aanraking werd ik langzaam rustiger. Ik staarde naar mijn handen. “Mijn moeder is weg gegaan toen ik 1 jaar was” zei ik zacht. Ik kon hem niet aankijken, want ik ben bang dat als ik dat doe, dat het dan weer fout gaat. “Sorry, dat wist ik niet” zei Edward. “Het maakt niet uit, je kon het niet weten” zei ik. “Christine, wil je me alsjeblieft aankijken?” vroeg Edward. “Jij moet naar de weg kijken” gaf ik als tegenargument. “Christine, ik rij al lang genoeg auto, dus ga niet zeggen dat ik moet opletten” zei hij. Ik bleef naar mijn handen staren. Edward haalde zijn hand van mijn been en ging met zijn hand naar mijn gezicht. Hij legde zijn vinger onder mijn kin, en draaide mijn hoofd in zijn richting. “Dat is veel beter” zei Edward. Ik zag in zijn ogen dat hij spijt had van zijn vraag. Edward stopte met rijden. Ik wou naar buiten kijken om te zien waar we waren, maar Edward gaf me daar geen kans voor. Hij drukte zachtjes zijn lippen op die van mij. Daarna keek hij me aan. “We zijn er” zei hij zacht. Hij liep om de auto heen en deed mijn portier open. “Tot morgen, ik wacht bij de kluisjes op je” zei Edward en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. “Tot morgen” zei ik blozend. Ik liep het politiebureau in en ging naar mijn vaders kantoor. Toen ik daar aankwam was die op slot. Hmm vaag.. Waar is die dan? Ik liep door de gang en ik zag het kantoor van Chief Swan, en ik wist dat dat de collega was waar papa altijd mee weg ging, want dat had hij laatst verteld. Ik klopte op de deur. “Binnen!” hoorde ik iemand zeggen. Ik deed de deur open. “Euhm weet u misschien ook waar mijn vader is?” vroeg ik. “Hier ben ik” hoorde ik achter me. “Daar is hij” zei chief Swan lachend. Ik draaide me om. “En waar was jij?” vroeg ik. “Op de wc” zei papa. “Hmm oke dat kan” zei ik lachend. Papa en ik liepen weg en ik zwaaide nog even naar chief Swan.

“Hoe was het eigenlijk bij Edward?” vroeg papa. “Leuk leuk!” antwoordde ik. Papa wachtte op meer details. “Oh je wilt de details horen?” vroeg ik lachend. “Duh “ zei papa terwijl hij met zijn ogen rolde. Hij wilt details, nou hij krijgt ze. “Edward heeft me een zoen gegeven” zei ik grijnzend. Papa keek me verbaasd aan. “Dat soort details hoef ik niet te weten hoor” zei hij. “Jij wou details, dan krijg je ze” zei ik grijnzend. “Laat dan maar zitten” zei papa lachend.

Toen we thuis kwamen gingen papa en ik gezellig spelletjes spelen, we houden een marathon. Het is echt al heel lang geleden dat we een spelletjes marathon gehouden hebben, deze gezelligheid heb ik echt gemist. We hebben de hele tijd spelletjes gespeeld, en om 1 uur ’s nachts waren we eindelijk klaar. “Ik win” zei papa grijnzend. “Omdat jij hebt gewonnen mag jij het opruimen” zei ik en ik rende naar boven. Althans, poging tot naar boven rennen. Papa hield me tegen. “Nee nee, samen op ruimen” zei hij lachend. We gingen snel alles opruimen en daarna kon ik eindelijk naar boven. Toen ik in bed lag was het al half 2. Maar het zit zoals gewoonlijk weer eens tegen, want ik kan niet slapen. Ik ga maar aan leuke dingen denken, hopelijk val ik daarvan in slaap. Ik dacht aan de leuke dingen van vandaag. Met Edward uit eten gaan was echt heel gezellig, alleen jammer dat hij niet zo veel had gegeten. Heeft die wel gegeten? Volgens mij heeft hij geen hap genomen.. Raar. Nou ja, het maakt ook niet uit. Ik mis Edward wel, ookal is het nog maar een paar uur geleden dat ik hem gezien heb. Met mijn gedachten bij Edward viel ik langzaam in slaap.

Turn around, I am here. If you want it’s me you’ll see. Doesn’t count, far or near. I can hold you when you reach for me.. Fijn, waarom wordt ik elke ochtend wakker gebeld. “Hoi” zei ik slaperig. “Christine.. het is half 10” hoorde ik Edward zeggen. “Pardon?” vroeg ik verbaasd terwijl ik overeind schoot. “Meen je dat serieus?” vroeg ik in de hoop dat hij een grapje maakte. “Helaas wel” zei Edward. Ik rende naar de badkamer, maar in mijn haast struikelde ik over wat troep die op de gang was. Ik viel keihard en rolde de trap af naar beneden. “Christine! Wat gebeurt er?” riep Edward. “Mijn hoofd” kreunde ik en dat was het enige wat ik kon zeggen want daarna werd het zwart voor mijn ogen.

Edward POV.

De bel was al lang gegaan, en iedereen ging al naar zijn lokaal. Waar blijft Christine toch? Alice heeft ook niet gezien dat er iets ging gebeuren. Nou ja, als ik nu niet ga kom ik te laat. Ik ging snel naar mijn lokaal en toen ik zat ging de tweede bel. Gelukkig net op tijd. Het les uur ging echt heel traag voorbij en toen hij eindelijk voorbij was vloog ik het lokaal uit. Ik zocht Christine maar ik kon haar niet vinden. Ik kwam weer net op tijd in de les. Toen het half tien was hield ik het niet meer. “Mevrouw, zou ik naar de wc mogen?” vroeg ik en ik keek haar diep in haar ogen aan. Ik wist dat ze daar niet tegen kan. “Tuurlijk Edward” stotterde ze. Ik liep snel het lokaal uit en ging Christine bellen. Na twee keer overgaan nam ze eindelijk op. “Hoi” hoorde ik haar slaperig zeggen. Volgens mij heeft ze zich weer verslapen. “Christine.. het is half 10” zei ik. “Pardon?” vroeg Christine verbaasd. Ik hoorde haar uit haar bed stappen. “Meen je dat serieus?” vroeg Christine. “Helaas wel” antwoordde ik. Ineens hoorde ik een keiharde knal. “Christine! Wat gebeurt er?” riep ik. “Mijn hoofd” kreunde ze en dat was het enige wat ik hoorde. Ineens kwam Alice het lokaal uitgevlogen! “Mevrouw Cullen!” hoorde ik de leraar roepen. “Edward! Christine!” riep ze paniekerig. “Wat heb je gezien?” vroeg ik. “Ze is van de trap afgevallen toen ze aan het bellen was” zei Alice en ze keek me bang aan. “Kut! Dit is allemaal mijn schuld!” zei ik boos. “Pardon?” vroeg Alice verbaasd. “Ik belde haar omdat ze niet op school was. Ze had zich verslapen” zei ik. “Wat moeten we doen? We mogen niet in La Push komen!” zei Alice paniekerig. “Bel Carlisle, ik ga Sasja zoeken, kijken of ze het nummer van Jacob ofzo heeft” zei ik en ik rende weg. Ik zocht Sasja haar gedachten. Waarom is Christine niet op school… Ah gevonden! Ik vloog het lokaal in en iedereen keek me verbaasd aan. Ik keek naar de lerares. “Ik moet Sasja spreken, NU” zei ik. “Euhm oke, Sasja toe maar” zei de lerares verbaasd. Sasja keek me raar aan en liep achter me aan. “Heb jij het nummer van Jacob?” vroeg ik. “Euhm, ja volgens mij wel Christine heeft hem een keer gebeld met mijn mobiel. Ik zal even kijken” zei ze. Wat moet Edward in godsnaam met het nummer van Jacob. Ik wist niet eens dat hij Jacob kende. “Hier, ik heb hem nog” zei Sasja. “Wat moet je er eigenlijk mee?” vroeg ze verbaasd. “Ik was met Christine aan het bellen toen ik ineens een harde klap hoorde. Het duurt te lang om van hier naar La Push te gaan, dus ik bel Jacob om te vragen of hij langs haar huis wilt gaan” zei ik vlug. Ik toetste snel Jacob zijn nummer in. Hopelijk neemt hij op…