05 We saw...

"Wat is er? Voel je je niet goed?" Ongerust kijkt Robin me aan. "Ik ga drinken halen." Meteen loop ik de menigte in zonder nog om te kijken naar Robin. Hopelijk heeft niemand me gezien. Ik moet een manier zien te bedenken zodat ik zolang kan wegblijven als ze optreden. Voor drinken alleen kan ik zolang niet wegblijven. Misschien als ik zogezegd naar het toilet zou gegaan zijn dat het me wel lukt. Ik kan Robin nog niet alles uit de doeken doen. Nu nog niet.Als het kan zelfs nooit.

"Een cola alsjeblieft... maak er 2 van." Misschien is het geen slecht idee er ook een mee te brengen voor Robin. Hopelijk stelt hij geen vragen meer over waarom ik ineens stopte met rondspringen.Wanneer ik langs de toilet loop zie ik dat er amper volk staat, dus dat gaat ook niet. Misschien moet ik hen toch maar onder ogen komen. Met een beetje gelluk ziet hij me niet en dan heb ik geen problemen. Daarbij, waarom moet ik zo twijfelen om hem onder ogen te komen, het is wel hij die in de fout gegaan is... Wat als ik het niet aankan hem te zien? Dan heb ik Robin, misschien is het toch niet zo'n slecht idee om het hem te vertellen. Misschien moet ik met Robin een leven opbouwen, misschien helpt me dat met over hem te komen.

"Ah, hier ben je." Met een klein lachje geef ik Robin zijn cola. "Ik hoop dat cola goed is." Hij knikt glimlachend. "Je was ineens zo snel weg. Scheelt er soms iets?" Ik schud mijn hoofd met mijn ogen op de grond gericht. Mijn ogen verraden me altijd als ik lieg. Ineens voel ik 2 vingers onder mijn kin. "Als er iets is mag je het me altijd zeggen. Je kent me misschien amper maar ik wil wel luisteren en je proberen te helpen waar het kan." Ik knik en probeer een klein lachje op mijn gezicht te toveren. "Het heeft te maken met de band die optreedt. Ik vertel het je later wel eens, ik kan er niet echt goed mee om, ik moet het zelf nog verwerken." vertel ik hem twijfelend. "Zullen we dan maar gaan. Het is toch bijna middag en je broers zullen je staan opwachten." stelt hij voor. Dankbaar kijk ik hem aan. Hij neemt mijn hand en trekt me door de menigte. "... Dit liedje is voor Ashley, mijn vriendin." Ik kijk nog vlug een laatste keer om voor we in de menigte verdwijnen. Op het laatste moment kruisen Josh en mijn blik elkaar. De tranen staan in mijn ogen, in zijn ogen staat ongeloof, verwarring en verbazing te lezen.

"Ik ben er weer."laat ik mijn broers meteen weten als ik de kamer binnenkom. "En hoe was het? Wat hebben jullie gedaan?" Nieuwsgierig kijken mijn broers me aan. "We zijn naar de parkfeesten gegaan en we hebben daar een goede band gezien en dan oude bekenden." Bij dat laatste vertrekt mijn gezicht weer wat. "Vanwaar dat gezicht?" vraagt El een beetje verward. "Wel... die oude bekenden... het zijn de jongens..." breng ik stotterend uit. Eerst heeft geen van beiden door over wie ik het heb maar dan gaat er een belletje rinkelen bij Tom. "You Me At Six?" vraagt hij ter bevestiging. Langzaam knik ik.