6.2 Finding a new truth

Nadat Jacob en ik nog tien minuten in elkaars ogen gestaard hadden was hij naar huis gegaan. Zonder te aarzelen had ik mijn computer opgestart. Altijd was er mijn geleerd elke aanwijzing, hoe klein en onbelangrijk hij ook leek, na te gaan. De computer kraakte en pruttelde en langzaam opende google zich. Even keek ik om me heen. Ik had het idee dat er iemand achter me stond maar er was niemand te zien. Langzaam typte ik het woord in: Weerwolven. Langzaam opende de volgende pagina zich. De eerste site die ik zag klikte ik aan. Hij zag er betrouwbaar uit. Een licht blauw achtergrond met twee plaatjes van mannen die met pijnverdrongen gezichten in wolven schenen te veranderen en een spreuk.

Damnant quod non intellegunt- ze veroordelen wat ze niet begrijpen

De verdere inhoud van de site kwam er op neer dat weerwolven onopvallende mensen zijn, die zodra het volle maan word in bloedorstige monsters veranderde en alles op hun pad verwoestte.

Met een zucht klikte ik de site weg. Op het moment dat ik Jacob in zijn ogen gekeken had wist ik dat hij de wolf was. Maar ik wist ook dat hij geen bloeddorstig monster was. Hij zou nooit iemand iets aan doen. Met een zucht ging ik onder mijn dekens liggen. Ik zou het hem hoe dan ook moeten vragen om de verdwijningen op te lossen. Maar dat kon wachten. Ik wou hier nog niet weg. En terwijl mijn gedachten afdwaalde viel ik in slaap.


De grond kraakte onder mijn voeten en de bladeren ritselden. Ik rende door een bos de tranen liepen over mijn wangen. In de verte zag ik het gestalte van de wolf. Opeens was hij verdwenen en van alle kanten kwamen er nu mensen op me af. Ze waren lijkwit en hun glinsterende ogen waren zo rood als bloed. De langste stak zijn hand uit en raakte mijn wang aan. Een stem gilde en de hand werd weggetrokken verbaasd keek ik in de ogen van Jacob. Hij glinsterde met zijn ogen terwijl hij een zachte grom liet horen en uit zijn huid leek te springen.

Ik zat rechtop in mijn bed. Ook al was dit droombeeld een stuk minder bloederig en angstaanjagend dan de vorige het bleef eng. Mijn ogen vielen op mijn bureau. Een klein vogeltje van papier zat op de rand. Hij was prachtig. Voorzichtig pakte ik hem op en vouwde hem open.

Mila,
Ik haal je morgen om elf uur op voor de rondleiding.
Trek iets warms aan!

Liefs Jasper