Maart 2007

maart 2007
Het was weer zo ver, eerst de kou en dan denk je van de kou af te zijn, komt er regen.
in zijn hele leven dat hij thuis woonde, met een dak boven zijn hoofd, was het nog nooit zo rot weer geweest. Was het nog nooit zulke slechte seizoenen geweest, en bovenal niet zo extreem. Strenge, extreme winter, en nu extreme na winter? Het was de bedoeling dat het rond maart lente zou worden, oftewel dat de zon zou schijnen, Skip merkte niets van die mooie beloofde zon van al die jaren geleden. Hij zag alleen boze gemene water druppels uit de hemel neerstorten, die met duizenden, miljoenen tegelijk op hem vielen. Alsof hij het nog niet zwaar genoeg had!

Skip de jongen met zijn warrige, bruine haar, dat nu plat op zijn hoofd lag. En zijn felle waterige ogen, die leken over te lopen, door de vele druppels die in zijn ogen rolden. De regendruppels die meedogenloos uit de hemel in zijn wenkbrauw viel, wachtend tot hij langzaam in zijn oog kan vallen, zodat Skip weer moest knipperen met zijn ogen, om weer wat te kunnen zien. Zijn vriend Danny leek het minder moeilijk te hebben, hij had dan ook meerdere vesten over elkaar aan, en in dit weer kwam hij goed tot zijn recht. Danny stond en spong altijd zoals een kikker doet. Zijn kuiten waren beren sterk, en nog nooit had Skip Danny zien staan. Misschien zou dat nog komen, misschien ook niet. Danny en Skip bivakkeerden bij een bushalte, waar Skip onder stond en Danny wachtend op de stop rand stond, of in zijn geval op zijn hurken zat. “Waar wacht je op?” tot nu toe had Skip die vraag nog niet gesteld, die wel voor de hand lag. Danny wachtte elke dag rond half 4 bij de bushalte, hij ging dan hurkend op de stop rand zitten, en keek voor zich uit. De bus kwam elke dag braaf, soms iets later soms iets vroeger. Danny stapte echter nooit in.

“On my knees, I'll ask
Last chance for one last dance”

Skip mompelde die woorden, de woorden die hij kende, die hij had gezongen met zijn dierbaarste bezit op de hele aarden, zijn zusje. Het maakte hem niets meer uit, hij wou het zo graag goed maken, maar hij wist dat hij dan stormen moest weerstaan, en bergen moest verzetten, om zijn moed te vinden, die Skip had verloren. Hoe langer hij buiten leefden hoe langer de weg leek, die hij dikwijls jaren had gefietst, om naar zijn huis te gaan. Om daar aan te kloppen in de hoop dat ze de verloren zoon binnen zouden laten. Hij voelde de warmte al, die in de gang zou hangen, de geur die uit de keuken kwam, van warme groenten soep, Moeders recept !
Helaas.
Skip zag elke dag hoe zijn zusje in weer en wind naar school fietste, zij zag hem nooit.

Ditmaal keek Skip zijn ogen uit, ze zat niet op haar fiets, ze zat in de auto. Maar zag hij dat daadwerkelijk goed ? had ze nou nog steeds gips om haar pols ? het was blauw hun favoriete kleur. Maar wat zou er gebeurd zijn ? Hij had zijn zusje beloofd haar te beschermen, tegen jongens die haar met kikkers lieten schrikken, of aan haar paarden staartjes zat. Hij zou haar beschermen als een moeder leeuw tegen gevaren in de kleinste hoekjes. Nu Skip dit had gezien, voelde hij zich nog ellendiger, in de koud met de regen die tegen hem aan knalde, het gevoel die hij al had dat hij had gefaald op school, en zijn zusje had teleurgesteld, het werd nu nog groter doordat het gevoel zich nu uitbreide.
alsof het gevoel in zijn bloed zat dat door al zijn aderen klotste, het gevoel dat hij had gelogen, haar had bedrogen, en god wat weet nog meer !

Skip en Danny liepen wat rond, Danny natuurlijk op zijn eigen mannier, voor een stel zwervers zagen ze er nog best goed uit. Ze hingen rond bij buurt huizen, waar ze vaak kleding kregen van een mevrouw die ze inmiddels goed kende. Waarneer ken je iemand echt goed ? skip heeft vaak al felle discussies gehoord en zelf gevoerd over dat onderwerp.

“Ik ga zo meteen naar Riley, die ken je niet” het meisje had even gestopt bij Riley, waarnaar ze haar gezicht veranderde, in een soort van geniepige grimas, een gezicht die zegt; ha ha ik ken iemand en jij niet, lekker puh !
“Misschien ken ik hem van gezicht!” verdedigde het meisje terug.
“Als je hem van gezicht kent, ken je hem niet” zij het meisje, dat eruit zag als een echte barbie girl, terwijl ze druk bezig was met lopen, haar haar doen, en haar vriendin verwikkelen in een discussie.
“Hoezo dat dan!” het meisje dat echt het pis paaltje leek te zijn, werd bozer en bozer, ze wou gewoon weten of ze hem kan ja of te nee, en nu kreeg ze dit weer!
“Kennen! Weet je hoe oud hij is? Waar hij woont? Wat zijn favoriete kleur is?”
“n-n-nee ma..-” “Dan ken je hem niet”
daarmee beëindigde het blondje de discussie, Skip en Danny hadden toegekeken, “Ze had geen schijn van kans” zuchtte Skip op zijn buurt, die meeleefde met de trouwe vriendin, die uit het veld geslagen toe keek, hoe haar ‘vriendin’ door liep, terwijl zij stil stond.