*05

Ik ben nog anderhalve week ziek geweest, en ik ging uiteindelijk op donderdag weer naar school. Mijn stem is nog steeds weg, dus ik ben langs het ziekenhuis geweest. Het was een pijnlijk moment, want de dokter waar ik heen moest was niemand minder dan Carlisle, de vader van Edward. Hij vroeg hoe het met me was, maarja praten kon ik niet, dus ik gebruikte mijn schrift. Die sleep ik echt overal mee naar toe, want het is het enige communicatie middel wat ik heb, op mijn mobiel na dan. Maar mijn schrift is tenminste gratis –voor mij, want papa koopt mijn schriften - . Maar oke, dat doet er allemaal niet toe of het gratis is. In ieder geval, er is niks met me aan de hand. Oke, ik ben gestoord dat wel, er is niks met mijn stembanden aan de hand, laat ik het daar maar ophouden. “Ben je echt fit genoeg om te gaan?” onderbrak papa mijn gedachte. Ik knikte van ja. “Oke, stap dan maar uit” zei hij lachend. Ik keek hem verbaasd aan. Papa wees naar buiten. “We zijn bij je school” zei hij lachend. Ik keek naar buiten, en inderdaad we waren er al. Ik pakte mijn tas en zwaaide naar papa. Hij zwaaide terug en reed weg. Ik liep het plein op en direct vloog Sasja om mijn nek. “Ooh ik heb je gemist” riep ze. Ik keek haar lachend aan. “Serieus! En je smste de laatste paar dagen ook niet meer terug” zei ze verontwaardigd. Ik haalde glimlachend mijn schouders op. “Zeg ben jij je tong verloren ofzo?” vroeg Sasja. Ik stak mijn tong uit. “Nee die heb je nog! Waarom ben je dan zo stil” vroeg ze verbaasd. Oke dat kind is gek, ik lig anderhalve week ziek thuis, grotendeels omdat ik niet kan praten, en dan vraagt ze waarom ik stil ben. Ik liep het schoolgebouw in en Sasja rende me achterna, omdat ze niet uitkeek knalde ze keihard tegen iemand aan. Ik draaide me om om te kijken tegen wie ze aanliep. Oeii.. die heeft een probleem..

Sasja POV.

Waarom zegt Christine niks? Ze steekt alleen haar tong uit, en haalt haar schouders op. En dan loopt ze ook nog weg van me. Ik ren haar achterna maar in mijn haast zag ik niet dat er iemand aan kwam lopen. Ik knalde vol op tegen iemand aan en ik viel op de grond. Ik durfde niet omhoog te kijken, want die schoenen komen me iets te bekend voor. “Zo mevrouw Boleyn, jij was aan het rennen in de gang?” vroeg de directeur. “Eh nee..” mompelde ik. “Hee zit je lekker?” hoorde ik iemand naast me roepen. Ik keek op en zag Mike staan. “Ach kop dicht eikel” zei ik. De directeur keek me boos aan. “Ja wat hij moet zich er gewoon niet mee bemoeien” zei ik tegen de directeur, en ik draaide mijn hoofd weer naar Mike. “Nou hier valt niks te zien” zei ik en Mike liep snel weg. Ik zag Christine achter de directeur staan. “Zeg nou eens iets!” riep ik naar Christine. Christine haalde haar schouders op en keek me spijtig aan. Waarom zegt ze nou niks? De directeur keek me lachend aan. “Sasja, als je binnen vijf seconden uit mijn ogen bent hoef je niet naar mijn kantoor te komen, en na te blijven” zei hij. Ik sprong op en rende snel weg. Christine kwam even later met een glimlach aan lopen. “Hehe traag kind dat niet praat..” zei ik. Christine keek me vaag aan. “Ja wat? Jij praat niet!” zei ik verontwaardigd. Op dat moment ging de bel. “Kom, we hebben mentorles” zei ik. Christine knikte en liep achter me aan. Raar kind is het ook.

Christine POV

Ik liep langzaam terug en ging achter de directeur staan. Sas heeft echt een probleem denk ik. Ik zag Mike snel weglopen en Sasja bleef op de grond zitten. Ze draaide haar hoofd terug en zag mij staan. “Zeg nou eens iets!” riep Sasja. Oke, Sasja is echt vergeetachtig ofzo. Ik haalde mijn schouders op en keek spijtig naar haar. Eigenlijk is het best grappig, maar ik vind het ook wel sneu. De directeur moest lachen om wat Sasja had gezegd, hij weet ook van mijn spraakgebrek af. “Sasja, als je binnen vijf seconden uit mijn ogen bent hoef je niet naar mijn kantoor te komen, en na te blijven” zei de directeur. Sasja sprong op en rende weg. “Nou succes, en ik hoop dat Sasja er zo achterkomt dat jij niet kunt praten” zei de directeur lachend. Ik stak mijn duim op en liep rustig achter Sasja aan. “Hehe traag kind dat niet praat..” zei Sasja.. Ik keek haar vaag aan, nou ja zeg. Stom kind dat het is. “Ja wat? Jij praat niet!” zei Sasja verontwaardigd. Toen ging de bel. “Kom, we hebben mentorles” zei Sasja. Ik knikte en liep achter haar aan. Toen we het lokaal in kwamen liep meneer Zheng direct op me af. “Fijn dat je weer op school bent!” zei hij. Ik glimlachte. “Gaat alles weer goed? Op je stem na dan..” vroeg hij. Ik knikte. “Oke! Gelukkig, ga maar op je plek zitten” zei hij en ik liep naar mijn plek toe. O shit! Vergeten, ik zit met mentorles naast Edward. Ik hoop dat hij niet op school is.. Maar helaas na een paar minuten kwamen Edward en Alice het lokaal in lopen. Edward ging naast me zitten en keek me aan. “Hoe gaat het?” vroeg hij heel neutraal. Ik stak mijn duim op. Edward keek me verbaasd aan. “Omdat je niet voor mij gekozen hebt mag je nog wel tegen me praten hoor” zei hij. Ik keek hem raar aan. Ik wou dat ik kon praten. Ik pakte mijn schrift uit mijn tas en schreef daar wat in. ik zou met alle liefde tegen je willen praten, alleen ik heb mijn stem nog niet terug . Edward keek me lachend aan. “Dan is het lekker stil dit uur” zei Edward grijnzend. Ik stak mijn middelvinger naar hem op. Nou ja, gelukkig doet Edward tenminste normaal tegen me, zelfs na wat er gebeurd is… Edward kreeg een grijns op zijn gezicht. Ik keek hem lachend aan en stak mijn tong uit. De man die gedachten lezen kan…