2.2 First day at Forks

Verveeld keek ik uit het raam. Ik was hier al een dag en moest morgen al naar school. Ik had alles al uitgepakt. Dus er was ook niks te doen.
'Paloma?!' werd er geroepen.
'Wat?!' zei ik geërgerd. Ik baalde er op dit moment heel erg van dat ik op de begane grond mijn slaapkamer had.
'Doe de deur even open!' zei mijn moeder. Oh-ja, die had ik op slot gedaan. Ik grinnikte kort en liep naar de deur. Ik draaide de sleutel open en de deur ging met een knal open. Ik kon hem nog net op tijd ontwijken.
'Rustig mens!' riep ik geschrokken. Mijn moeder trok zich niks aan van mijn reactie.
'Kom je mee' zei mijn moeder en ze draaide zich alweer om. Verbaast keek ik haar even aan, toen schudde ik vlug mijn hoofd even en keek kwam ik terug op aarde.
'Waar heen?' vroeg ik, en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet verbergen.
'We gaan even de stad in' zei mijn moeder simpel.
'Welke stad?' vroeg ik, 'je hebt hier geen enkele goede winkel buiten misschien een supermarkt' zei ik. Mijn moeder draaide zich grijnzend om.
'We gaan dan ook uit Forks naar Port Angels' zei ze. Ik knikte en draaide me om en gooide de kamerdeur weer met een klap dicht.
'Paloma?!' zei mijn moeder verontwaardigd.
'Wat?!' vroeg ik verbaast.
'Wat ga je nou doen?!'
'Me klaar maken?'
'Moet de deur dan dicht? En als hij dan dicht moet, moet dat dan met zoveel lawaai?'
'Ja!' zei ik lachend. Ik deed mijn schoenen aan en pakte een tas en stopte daar van alles in. Mobiel, portemonnee en die standaard dingen. Daarna smeet ik de deur open. Mijn moeder wierp me een boze blik toe toen ze de knal hoorde. Ik keek onschuldig en deed zachtjes de deur dicht. Mijn vader kwam de kamer binnen en keek even naar mijn moeder en mij. Hij zuchtte.
'Klaar?' vroeg hij toen maar. Ik knikte en liep naar buiten en ging in de auto zitten. De reis was naar mijn gevoel erg lang, ik had niks te doen. Naar een lange rit, nouja voor mijn gevoel dus stopte de auto.
'Even tanken' zei mijn vader. Ik sloeg een dramatische zucht. Dit deden ze expres. Ze waren me gewoon aan het pesten! Nadat mijn vader eindelijk klaar was met tanken moest hij natuurlijk nog even en babbeltje maken. Ik schoof naar voren en toeterde hard.
'Paloma!' zei mijn moeder. Hoe vaak ging ze mijn naam nog zeggen?! Ik kende inmiddels mijn eigen naam wel! En zo trots was ik niet op mijn naam. Mijn vader stapte met een boos gezicht de auto in.
'Kan jij je nooit gedragen?!' riep hij boos. Ik ging met mijn armen over elkaar tegen de deur aan zitten. Nou zeg, ik had gewoon geen geduld. Dat was heel wat anders dan je niet gedragen! Ik zou mijn mond open doen om te protesteren, maar dat deed ik toch maar niet. Ik had echt geen zin om nog meer problemen te krijgen!
'Ik kan het niet geloven, dat wij een auto voor je gaan kopen' zuchtte mijn vader. Meteen klaarde mijn gezicht helemaal op.
'Ik krijg een auto?!' gilde ik vrolijk uit. Mijn moeder keek met een quasi-boos gezicht naar mijn vader.
'Ik had haar nog niks verteld! Moet je nou altijd de verrassing verpesten!' zei ze half lachend. Hij verontschuldigde zich en ze begonnen te zoenen. Ik trok een vies gezicht en keek snel weg. Ik dacht meteen aan de auto die ik zo zou krijgen. Eindelijk! Ik sloeg nog even een vreugde kreetje en mijn vader begon weer te rijden. Nu ging de reis nog langzamer. Ik had zoveel zin in mijn auto dat alles te langzaam ging. Maar toen we eindelijk aan waren gekomen was ik de eerste uit de auto! Mijn ouders liepen hoofdschuddend achter me aan terwijl ik mijn auto uitzocht. Ik bekeek alle auto's en zag toen een prachtige auto. Meteen rende ik erop af.
'Ik wil deze!' riep ik meteen. Mijn ouders keken afkeurend naar de auto. En toen ze naar de prijs keken had ik al geen hoop meer. Ik liep mijn ouders achterna naar een afdeling met wat lagere prijzen. Ook hier stonden wel mooie auto's, maar ze haalden het absoluut niet bij die ene auto die ik net had gezien. Die prachtige glimmende zwarte lak was te mooi. Toen we naar heel vaak heen en weer lopen nog steeds geen auto hadden gevonden zuchtte mijn vader luid.
'J'en ai marre!' riep hij uit. Hij begon soms zomaar spontaan een andere taal te praten.
'Vertaling?' vroeg ik droog.
'Ik heb er genoeg van!' herhaalde hij met een dramatische toon, 'je krijgt wel die ene auto!' verbaast keek ik hem aan. Meende hij dit?!
'Meen je dit nou serieus?' zei ik geschokt. Hij knikte. En we gingen op zoek naar de dealer. Toen alles was geregeld kreeg ik de autosleutels in handen. Meteen rende ik naar mijn mooie auto en opende ik de deur. Ik ging op de bestuurders stoel zitten en zakte heerlijk weg in de leren autostoel. Ik stopte de autosleutels in het contact en reed naar buiten. Ik reed mijn ouders onderweg voorbij en zag hun afkeurende blik toen ik mijn snelheid nog wat opvoerde. Ik was natuurlijk eerder thuis en had niet door dat ik de huissleutels niet mee had. Ik begon om het huis heen te lopen en zag dat ik zo dom was geweest mijn raam open te laten. En ineens was ik blij dat ik op de begane grond sliep. Ik zatte het raam zover open als mogelijk was en propte me door de net iets nauwe gleuf. Met veel kreunen, steunen, vastzitten en pijn was ik binnen en kukelde achter over mijn kamer in. Ik hoorde een het slot van de voordeur open gaan en er liepen mensen naar binnen. Ja hoor, ha-ha, nu waren mijn ouders zeker net thuis! Echt waar, ze waren hier echt om mij te pesten!