Donderdag 25 Maart 2010

Lieve God,

Blijkbaar heb ik een heel erg verdraaid beeld van vriendschap. Ik dacht altijd dat vriendschap betekent dat mensen voor elkaar klaarstonden, dingen voor een ander overhebben, toegeven, een ander weer aan het lachen maken hoe verdrietig die persoon ook is.
Blijkbaar had ik het fout of ik heb gewoon slechte vrienden. Ik sta voor mensen klaar, ik heb dingen voor ze over, ik geef makkelijk dingen toe en ik maak personen weer blij, zeggen ze. Maar niemand doet dat bij mij. Niemand staat voor mij klaar, niemand heeft dingen voor me over, niemand geeft toe, niemand maakt me weer aan lachen.
Ben ik niet belangrijk genoeg voor ze, God? Zijn ze soms te koppig, voelen ze zich te goed? Moet ik altijd de persoon zijn die zich aanpast? Ik word er gek van. Ik word er gek van om altijd de persoon te zijn die het probleem moet oplossen, die alles moet regelen. Ik wil niet langer meer geven - geven - geven, maar ook eens een keertje wat krijgen.
Blijkbaar wordt me dat gewoon niet gegunt.

Lieve God, gebeuren er ook wel eens dingen waarvan u uzelf de schuld geeft? Dingen die niet eens je eigen schuld zijn, maar je toch een schuldgevoel geven. Dingen die misschien wel je eigen schuld zijn en maar aan je blijven knagen.
Haat u die onzekerheid ook? Wel - niet - wel - niet. Dat is toch iets waar iedereen gek van wordt? Ik in ieder geval wel, maar ik ben eigenlijk ook nooit echt normaal geweest. Niemand is normaal, zeg ik altijd. Ik begin er steeds meer over te twijfelen. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik niet in het rijtje thuis hoorde en het wordt steeds erger en erger. Ik vervreemt me van de anderen en eerlijk gezegd maakt me dat helemaal niks uit. Ik wil niet als hen zijn. Ik vind het leuk om anders te zijn.
Misschien is dat wel mijn fout, ik wil anders zijn, maar mensen verwachten dat niet van mij. Ze zien me en denken dat ik 'normaal' ben. Dan horen ze mijn muziek en rennen gillend weg. Serieus, als iemand ook nog maar één opmerking erover maakt, dan ga ik slaan.
Sorry.

Ik snap mensen gewoon niet. Ik snap niet waarom mensen elkaar niet gewoon in hun waarde laten en elkaar accepteren. Waarom willen mensen ook altijd eerst respect krijgen voordat ze het geven? Ze zijn gewoon egoïstisch, denken alleen maar aan zichzelf. Zo dus ook mijn vriendinnen.
Asociale kutwijven.

Dag,
Anouk.