So Sick Of It!

Nessie’s POV:
De menigte was te drukkend, versmachtend op een vreemde manier. Alleen ik leek er problemen van te hebben. Alice stond daar maar, een grijns op haar gezicht dat je met niets meer zou kunnen wegvegen. Ze luisterde naar alle complimenten en glimlachte naar hun als dank. Het was goed dat er geen mensen in de buurt waren, ze zouden duizelen van haar parelwitte glimlach. Ik zocht naar de blik van mijn vader, de blik die me hieruit zou redden, maar de massa was te dicht. Weerwolven en vampieren, allemaal stonden ze om me heen. Ik kreunde en probeerde in en uit te ademen. Ik hield niet van de drukte, had ik nooit gedaan, net als mijn moeder. Ik zocht haar tussen de mensen, maar ook zij was er niet, wat een vreemd beeld in me opbracht. Vreemd, beiden ouders verdwenen op het zelfde moment. Het werkte, zijn lach weerklonk over het geroezemoes heen. De melodisch lach van mijn vader, het geluid dat iedereen kon doen rillen zelfs de vampier. Ik kon mijn moed voelen zakken, hij was er maar redde me niet, wat betekende dat hij het ook niet van plan was. Op het moment dat ik het wou opgeven en te doen wat Alice van me verwachtte was opeens die grote, donkere hand er.. Ik grijnsde, legde mijn hand in die van hem en liet hem me er uit trekken. Zijn diep bruine ogen leken de kamer op te lichten en me warmte te geven zonder het te beseffen.
“Gelukkige verjaardag” mompelde hij naar me en duwde me in zijn armen, beschermend voor de anderen. Zo momenten waren herinneringen aan waarom ik zou veel van hem hield, waarom hij mijn beste vriend was en niemand anders. Het voelde zo veilig in zijn armen, nog veiliger dan bij mijn vader of Emmett. Zij waren lief, maar Jake was anders, warmer.
De massa brak uit elkaar en verspreide zich terug over de ruimte, hun ogen weer op me gericht. Allemaal hadden ze een vreemde grijns om hun mondhoeken, een lach die ik niet kon doordringen. Ik keek op naar Jacob om te kijken of hij het ook zag, maar hij staarde gewoon kwaad naar hun terug en sloot zijn grote vingers om mijn kleine handen.
“Een dans, misschien?”
Ik keek geschrokken op, in de war gebracht door zijn woorden. Dit kon hij niet menen. Ik trok ene pruillipje, schudde mijn hoofd en hoopte dat hij er voor zou vallen. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot,”Je gaat voor even niet zo veel op je moeder lijken en met me dansen, goed?”
Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Alice en mijn vader. hij probeerde daar zijn kracht te halen, uit de hevige knikken van Alice en de glimlach van mijn vader.
“Anders…” grijnsde hij,”zal ik je moeten opeten…”
“mhhhmm,” peinsde ik en trok mijn lippen tot een strakke lijn.
Ik keek even naar Alice die bijna smekend op haar knieën ging vallen, een blik die duizenden woorden op het zelfde moment zei. Ik legde mijn hand terug in die van hem en knikte. Alice’ opgeluchte zucht weerklonk door de kamer en iedereen werd terug stil. De muziek werd luider en de ogen waren allemaal op ons gericht. Ik klunsde, viel bijna over mijn eigen voeten, maar Jake redde me door me op te vangen. Ik gniffelde en de grijns op zin gezicht werd groter en dan snel weer strak.
Voorzichtig, legde hij zijn hand om mijn middel en de andere –waar nog steeds mijn hand in lag- drukte hij tegen zijn borst. Het was niet moeilijk om rustig te blijven bij hem. Hij neuriede mee met de muziek en de warmte die door me heen kroop hield mijn hart kalm. Ik was zo rustig, dat ik bijna vergat dat de andere er ook nog waren.
“Ik heb nog steeds een cadeau voor je…”
Ik slaakte een zucht en ik voelde hem geluidloos lachen.
Is dit weer een idee van jou?
Ik keek mijn vader aan, maar die lachte alleen maar, net als iedereen rondom hem. Ik slikte.
“Wat is het?” fluisterde ik terug.
“Als ik het je vertel, dan is het toch geen verrassing meer? of wel?”
Ik lachte,”Waarom moet je zo koppig zijn…”
“Hoor wie het zegt. Iedereen van ons heeft zijn pakjes in de auto laten liggen omdat we bang waren dat je niet naar beneden wou komen als je ze zag.”
Ik duwde mezelf een stukje van hem af en keek hem vragend aan. Hij knikte, die grijns weer duidelijk zichtbaar op zijn gezicht.
“Dat zou ik nooit doen…”
Hij schudde zijn hoofd,”Je weet nooit bij jou…”
Ik liet terug mijn hoofd tegen zijn borst leunen en dacht daar over na. Hij had wel een punt. Ik was wel in staat in dat soort dingen, op dat vlak leek ik te veel op mijn moeder en niet genoeg op mijn vader. Hij liet alles gebeuren zoals ze kwamen, dat moest ook wel als je in een huis met Alice leefde. Mam echter had het nooit voor dat soort dingen gehad en had die eigenschap duidelijk aan me door gegeven.
“Maar ik zou wel naar beneden komen, ook met de cadeaus. Ik heb toch genoeg redenen…”
Ik kon hem voelen fronsen maar hij draaide verder op de muziek.
“Ik kan iedereen hier niet laten staan, als ik niet zou komen, zou Alice me ook nog eens vermoord hebben en…” ik nam een korte pauze en keek naar mijn eigen weerspiegeling in het raam. Hij bleef ook staan en keek naar het zelfde. De witte kleur van mijn huid viel op naast die van hem, het bewijs dat onze werelden zo van elkaar verschilden. Ik keek naar de dansende mensen achter ons en glimlachte. Iedereen hoorde bij elkaar. Alle weerwolven hadden iemand gevonden en ook de vampieren waren nooit alleen. Maar ik zou nooit een half vampier, half mens vinden. Een steek boorde zich door mijn hart en liet me in een krimpen. Jake keek me angstig aan en ondersteunde me.
“En bovendien was jij hier,” mompelde ik.
Hij lachte, maar zijn ogen wilden niet mee. De angst bleef er in te lezen, het diepe bruin van zijn ogen vertroebeld. Snel, drukte ik een kus op zijn wang en lachte. Hij leek gerust gesteld en keerde me terug om in het centrum van de woonkamer die omgetoverd was tot een dansvloer. Ze lachten weer, die domme, onbegrijpelijke grijns.
“Wat?!” schreeuwde ik uit.
Ze reageerden niet, maar bleven gewoon grijnzen. Ik zuchte, trok mijn hand uit die van Jacob en rende de trap op. Waarom wist iedereen altijd alles en was ik nooit mee. Ik sloeg de deur dicht met een klap, het geluid weergalmend door het huis. Ik snapte het niet en dat maakte me zo… “GRRRRRRRRRRRRRR” ontsnapte van tussen mijn lippen. Ik had hier helemaal geen zin meer in. Ik trok met een ruk de bloemen en haarband uit mijn haar en keek nog een keer naar de deur. Ik kon zijn ademhaling horen en het slaan van zijn hart. Hij wist dat ik niet open zou doen, dus wat deed het er toe. Ik keerde me met pijn in het hart van de deur weg, liep naar het raam en sprong…