Part Two.

2. De dagen die volgden bestonden uit pure stilte. Bill weigerde zijn oudere wederhelft aan te kijken, terwijl Tom wijs uit de buurt bleef. Hij wist dat als hij Bill nu zou aanspreken, hij de volle laag zou krijgen. Dat wilde Tom niet, voor hem was dit allemaal ook heel zwaar. Nog een uitval van zijn broertje kon hij gewoon niet meer aan. Het zou hem breken, hem in tranen laten uitbarsten. Telkens wanneer hij aan Bills laatste uitbarsting dacht, kreeg hij een brok in zijn keel. Wat moest er nu gebeuren? Hoe kon hij zijn zieke broer ooit helpen als ze niet meer met elkaar praatten? Met deze vragen in het achterhoofd, ging Tom naar de keuken. Het was al twaalf uur geweest en nog steeds had hij niets gegeten. Wanneer hij Bill aan de keukentafel met een broodje zag zitten, aarzelde Tom even. Hij haalde diep adem en zo kalm mogelijk wandelde hij naar de koelkast om er beleg uit te nemen. Enkele tellen later zat hij recht over Bill aan de keukentafel. Geluidloos smeerde hij twee broodjes, om ze vervolgens zo snel mogelijk op te eten in de hoop Bill niet te moeten aankijken. Toch kon hij het niet laten en gespannen richtte hij zijn ogen enkele seconden op Bill. Recht in donkere, droevige ogen. Tom schrok en verslikte zich in zijn broodje. Beschaamd keek hij naar zijn bord. Bills ogen stonden vol pijn en verdriet, waardoor Tom helemaal onder de indruk was. Hij voelde de pijn, hij voelde hoe zijn broertje zich zonet voelde: eenzaam en gesloten. Vol medelijden wilde hij Bills hand vastnemen, maar Bill was alweer met een ruk opgestaan en beende met grote passen de keuken uit, de helft van zijn broodje achterlatend. Tom wilde erachteraan gaan, maar wist dat het een verloren zaak was. Bill zou pas praten als hij er zelf klaar voor was, hem achtervolgen zou alles alleen maar erger maken.

Wanneer Tom klaar was met eten en de keuken had opgeruimd, ging hij naar zijn slaapkamer. Daar ging hij rustig op zijn bed zitten, starend naar de gitaren die tegen de muur stonden. Zuchtend stond hij weer recht om enkele blaadjes papier bij elkaar te nemen. Enkele minuten lang staarde hij naar de tekst die hij enkele avonden voordien op had geschreven en zachtjes neuriede hij een melodietje. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en met uiterste voorzichtigheid nam hij zijn favoriete, donkerblauwe gitaar van de staander. Na enkele minuutjes willekeurige noten aangeslagen te hebben, legde hij de papieren naast zich neer. Hij speelde het melodietje dat hij kort geleden nog aan het neuriën was op zijn gitaar en begon zachtjes te zingen.

While you were sleeping , I was wandering with the lonely people
While you were sleeping, trying to feel the void you left
Live is short but the nights are long and tonight I moved on
While you were sleeping…

Tom was nog maar net uitgezongen, of het hoofd van zijn broertje kwam al om de deur piepen. ‘Tom, heb je even tijd?’, fluisterde Bill bijna onverstaanbaar, terwijl hij naar zijn voeten staarde. Geschrokken knikte Tom, waarna hij zijn gitaar en papieren op de grond legde, zodat Bill naast hem kon komen zitten. ‘Bill… Wat is er?’, vroeg hij twijfelend. Bill antwoordde niet, maar begon zachtjes te huilen. Een lange stilte volgde en het snikken werd steeds erger. Huilend keek Bill zijn grote broer aan. ‘Tom, het is verschrikkelijk. Ik voel me zo ontzettend dom, het spijt me echt. Van alles, echt waar…’ Sussend wreef Tom met de rug van zijn hand over Bills schouderbladen, waarna hij hem vragend aankeek. ‘Rosie, ze is niet echt, je had gelijk. Ze wordt niet ouder en heeft altijd dezelfde kleren aan. Het zit in m’n hoofd. Laat het verdwijnen, Tom, alsjeblieft, laat het verdwijnen.’ Verbouwereerd keek Tom zijn jongere wederhelft aan, dit was een grote stap voor zijn kleine broertje en dat wist hij maar al te goed. Toch wist Tom niet of hij blij of droevig moest zijn. Het was een doorbraak, een stap in de goede richting. Maar langs de andere kant werd zijn kleine broer verteerd door het besef dat Rosie, het meisje dat altijd voor hem klaarstond, niet bestond, dat ze een illusie was. Het was een tweestrijd, een hartverscheurend beeld. Met ingehouden adem en waterige ogen nam Tom zijn broertje in de armen.

‘Shh, het komt wel goed, daar zal ik voor zorgen…’