*02

De pauze ging snel voorbij, net zoals de rest van de dag. Tijdens een van mijn lessen had ik nog een smsje van Embry gehad. Hij vroeg hoe het gesprek met Edward was gegaan. Wat is het toch een schatje. Ik besloot om na schooltijd even langs Jake te gaan, ik wil het met hem uitpraten. Maar voordat ik naar Jake ga ga ik eerst even mijn spullen thuis dumpen. Ik liep het huis binnen en gooide mijn tas op de grond. Papa is toch nog niet thuis, dus ik kan net zo goed direct naar Jake gaan. Ik liep naar het huis van de Blacks toe. Ik belde aan en Jacob deed open. Toen hij mij zag wou hij de deur weer dicht gooien, maar ik was hem net een stapje voor door mijn voet tussen de deur te zetten. “Jake ik wil met je praten” zei ik. “Nou ik niet met jou, dus als je je voet weg wilt halen…” zei Jake nors. “Alsjeblieft Jake, het spijt me” zei ik. Jake keek me even aan, en toen werden zijn ogen donkerder. “Dat zeg je alleen maar zodat ik ga luisteren, maar daar heb ik geen zin in Christine” zei Jacob. Wow, dit is een van de eerste keren dat hij mijn hele naam gebruikt. Ik haalde mijn voet tussen de deur weg, en Jacob gooide de deur dicht. “Jake! Het spijt me echt! Serieus! Het spijt me dat ik niet geluisterd heb! Je had gelijk. Ik had naar je moeten luisteren” zei ik en terwijl ik dat zei liepen de tranen over mijn wangen. Ik ging tegen de muur aan zitten en legde mijn hoofd op mijn knieën. Ik hoorde langzaam de deur open gaan. “Wat bedoel je met : Je had gelijk?” vroeg Jake verbaasd. “Ze hebben me gevraagd een keuze te maken” mompelde ik. Ik hoorde daarna niks meer en ik keek langzaam op. Ik zag Jake tegenover me zitten. “En, wat heb je gedaan?” vroeg Jake zacht. “Ik heb voor Embry gekozen” zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. “Gelukkig maar” mompelde Jacob. Daarna bleef het een tijdje stil. Ik voelde gewoon dat Jacob naar me aan het staren was, dus ik keek op. Jake begon te grijnzen. “Het spijt mij dat ik zo’n eikel was” zei hij. “Maakt niet uit.. Ze zeggen wel eens: Eigen schuld, dikke bult” zei ik lachend. Jake mompelde daarna iets, maar ik kon niet verstaan wat hij zei. Jake stond op en gaf me zijn hand. “Vrienden?” vroeg Jake. “Vrienden!” bevestigde ik. “Nou ik ga koken, want daar wou ik mee beginnen toen er iemand aan de deur kwam.. En ik denk dat je vriendje op je staat te wachten” zei Jake grijnzend. “Haha, I’m sorry… Maarehm. Hoe weet jij dat hij op me staat te wachten?” vroeg ik verbaasd. “Omdat ik hem zie staan” zei Jake, en hij draaide mijn hoofd. “Hee Em!” riep ik. “Hee Chris&Jacob” riep Embry grijnzend, en hij kwam onze kant op. “Veel plezier” zei Jake, en hij duwde me weg.

Embry pakte mijn hand en we liepen hand in hand naar het strand toe. “Waarom gaan we eigenlijk altijd naar het strand?” vroeg ik. “Waar wil je dan heen?” vroeg Embry verbaasd. “We kunnen ook het bos in gaan?” vroeg ik. Embry leek even te twijfelen. “Hmm.. Oke is goed” zei Embry en we veranderden van richting. Toen we in het bos liepen kneep Embry in mijn hand. “Ik vind je lief” fluisterde hij. Ik begon te blozen. Ineens stopte Embry met lopen en sloeg zijn armen om mijn middel. Zijn hoofd kwam dichterbij. “Ik meen het, ik vind je lief” fluisterde hij nog een keer. Ik beet in mijn lip en keek in zijn ogen. Ik zag Embry zijn hoofd langzaam dichterbij komen, en hij drukte zijn lippen zachtjes op de mijne. Daarna trok hij zijn hoofd terug en hij begon te grijnzen. “Wat?” vroeg ik. “Niks hoor” zei hij grijnzend en zijn gezicht kwam weer dichterbij. Hij drukte zijn lippen nog een keer op de mijne en begon me dit keer echt te zoenen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, en zo bleven we een tijdje staan. Embry trok zich terug, drukte nog een klein kusje op mijn mond en keek me daarna aan. “Dit was perfect” zuchtte hij. “Inderdaad” antwoordde ik en ik liet mijn hoofd rusten op zijn borst. “Wat zullen we gaan doen?” vroeg hij na een tijdje. “Gewoon lopen?” vroeg ik met een glimlach. “Wat is er nou zo leuk aan lopen?” vroeg Embry verbaasd. “Alles..” antwoordde ik simpel. “Alles?.. Niks zul je bedoelen!” zei hij lachend. “Kijk eens om je heen. Kijk hoe mooi hier de natuur is” zei ik. “Ik kijk liever naar jou” zei Embry. Ik begon te blozen. “Je bloost wel vaak vandaag” zei Embry lachend. “Moet je maar niet steeds van dat soort dingen zeggen” zei ik nog steeds blozend. “Moet je er maar niet zo leuk uit zien” zei Embry plagend. Ik voelde mijn wangen nog roder worden. “Sorry” zei hij lachend. “Sorry is niet genoeg” zei ik en ik stak mijn tong uit. “Wat moet ik dan doen?” vroeg Embry. “Je moet met me wandelen” zei ik grijnzend. “Als ik daar iets voor terug krijg!” zei Embry. “Tuurlijk, wat wil je?” vroeg ik verbaasd. Embry keek me grijnzend aan. “Dit” zei hij en hij drukte zijn lippen op die van mij. Deze zoen was anders dan die van net, deze was dwingender, maar beter. Ik zoende hem terug en liet Embry los. “Zo nu hebben we dat gehad, nu gaan we wandelen” zei ik grijnzend en ik liep verder het bos in. “Oke oke” zei Embry lachend en hij pakte mijn hand vast. Om de tien minuten was Embry aan het zeuren of we terug konden gaan. Na een tijdje was ik het zat, dus we gingen het bos maar uit. Embry bracht me naar huis. “Zie ik je morgen?” vroeg hij. “Natuurlijk” antwoordde ik en ik gaf een kusje op zijn wang. “Is dat het?” vroeg Embry verbaasd. “Ja, had je maar niet zo moeten zeuren” zei ik lachend en ik liep naar binnen. “Wacht maar! Ik krijg je nog wel!” riep Embry..