Hoofdstuk 49

Lauryn pov

Geschokt bleef ik voor me uitstaren. Neen. Dit kòn niet. Dit was gewoonweg een nachtmerrie en ik zou wakkker worden met pareltjes zweet op mijn voorhoofd maar ik zou veilig zijn. Politie, dacht in in mezelf, ik moest de politie bellen dan konden ze die gasten oppakken. Neen. Een steek ging door mijn hele lichaam. Niet hém. Maar ik moest wel. Met een luide snik stond ik trillend op en liep naar de telefoon. De moed zonk in mijn schoenen toen de piep overging en er een stem klonk. 'Hallo, politiekantoor van Londen. Wat kan ik voor u doen?''Ik-' ik slikte even.'Ik ben overvallen, meneer.' 'Kan u het adres even spellen, alstublieft?'zei de man serieus.'Dan komen we direct langs.' 'Ja.' zei ik droogjes en gaf het adres. Daarna belde ik maar naar mam en pap die -natuurlijk- hysterisch waren. Ik zat terug in de zetel met mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd erop steunend. Het kon niet, dacht ik mezelf en bedwong mijn tranen. Hij, ik wist niet meer hoe hij heette, kéék naar me. Geïnteresseerd. Was het nou een andere geïnteresseerd dan ik dacht? Waarschijnlijk wel. Maar hij keek verdrietig. Wilde hij dit dan toch niet? Opeens schoot de deur open en moest ik stoppen met piekeren. Drie mannen met politie uniform en een vrouw keken me aan. 'Ben jij Lauryn Capshaw?' vroeg er een vriendelijk en ging naast me zitten. Ik knikte maar kon niet glimlachen, mijn lachspieren konden zich niet bewegen. 'Lauryn?' klonk er dan een bekende stem die tevoorschijn kwam. Pap en mam en ze knuffelden me alletwee. 'Wie zijn jullie?'vroeg de vrouw bedeist. 'Wij?' briesde pap.'We zijn haar ouders!' 'Wel, zou u ons even alleen met haar willen laten?'vroeg ze beleefd.'Dat is van heel groot belang.' Mam haalde haar schouders op en trok pap mee buiten. 'Zo Lauryn.' zei ze vriendelijk en legde haar hand op mijn schouder. 'Vertel ons alles maar.' Alles. 'Ik kwam naar huis en het licht was aan en de deur open. Maar ik dachht dat misschien mijn ouders er waren.' vertelde ik trillend.'Maar dan kwam ik binnen en waren er vier mannen - ik bedoel jongens binnen en die bedreigden me met een revolver en. Ze steelden.' Ik slikte even en een vroeg:'Zou het je lukken om ze omschrijven?' 'Ze hadden een bivakmuts op.'zei ik schouderophalend.' Maar ik zal het proberen.' Ze keken allemaal naar me en knikten. 'Ze waren ongeveer een of twee jaar ouder dan mij. De leider heette volgens mij Nathan en had een erg uitgesproken kaaklijn en wel ale kleuren in zijn ogen. Hij was nogal seksistisch. Een andere had donkerbruine- bijna zwarte ogen en plukjes bruin haar kwamen uit zijn muts en de derde had kastanjebruine ogen. De laatste kon ik niet goed zien.' Ik sloot mijn ogen en beet op mijn lip. Ik kon het niet zeggen, ookal wist ik tot de details na hoe hij eruitzag en zijn uitdrukking een plekje in mijn geheugen gaf. Ik kon hem niet verraden. Misschien was hij me dan misschien nog dankbaar. De politie stelde nog wat vragen en mijn ouders waren natuurlijk in alle staten. Ik besliste om bij hen te slapen, hier zou ik gek werden van de stress.