1.4 Differences

'WAT HOOR IK NOU WEER VAN DE DIRECTEUR?' begon ik schreeuwend, 'JULLIE HALEN MIJ VAN SCHOOL AF?!' Mijn moeder trok een grimas.
'Hij heeft het je dus al verteld?' zei ze chagrijnig. Ik gaf haar een vernietigende blik.
'Blij toe!' riep ik uit, 'wat zijn dit nou voor zogenaamde maatregelen' spotte ik. Het was even stil.
'Na al die straffen die je hebt gekregen' begon ze, 'is er nog steeds geen verandering...' ik onderbrak haar.
'Je moet altijd jezelf blijven is mij verteld' beet ik haar toe. Ze gaf me een strenge blik en ik sloot mijn mond.
'Omdat er nog steeds geen verandering is hebben ik en je vader besloten je uit deze omgeving te halen' ging ze verder.
'Hoe bedoel je?' vroeg ik, 'is deze omgeving te negatief' spotte ik. Ze schudde haar hoofd.
'Maar je vriendinnen misschien wel, ze maken waarschijnlijk een slechte invloed op je' zei ze. Mijn mond viel open. Ik denk dat het nog eerder anders om was!
'Mijn vriendinnen hebben geen slechte invloed op mij!' siste ik.
'Wat het dan ook is, we denken dat het op lost in een andere stad' zei ze, 'of misschien zeg ik het fout, we denken dat het oplost in een andere dorpje' verbeterde ze haar zelf. Een dorp? Wat?! Ik was altijd de stad gewend, we woonden ook nog vlak bij het centrum... Ik kon zo even gaan shoppen, en nu ging ze me vertellen dat ik in één of ander dorp zou gaan wonen?!
'Zo erg is het niet' zei mijn moeder geruststellend. Ik trok een grimas.
'Dat jij nou geen vrienden had...' mijn moeder onderbrak me.
'PALOMA!' schreeuwde ze woest.
'PALOMA!' zei ik haar met een dom stemmetje na.
'Ga maar naar je kamer!' riep ze boos en ze wees naar boven.
'Wil je dat ik ga vliegen, dat vingertje van je gaat daar niet bij helpen, het spijt me' zei ik puberaal. Mijn moeder liep rood aan.
'NU!' zei ze woest. Ik maakte een afkeurend geluid.
'Wij spreken hier met twee woorden' zei ik terwijl ik met mijn vinger zwaaide. Mijn moeder stond nu op.
'Ik ben thuis!' riep mijn vader net op dat moment. De deur knalde dicht en even later kwam mijn vader naar de woonkamer gelopen.
'Wat is hier aan de hand?' vroeg hij verbaast toen hij mijn moeder zo woest zag en mij met mijn vernietigende blik.
'Keuken!' zei mijn moeder alleen en ze liep al naar de keuken toe. Mijn vader keek mij vragend aan. Ik haalde mijn schouders op en liep naar de hal. Mijn vader liep me voorbij. Hij ging vast ook naar de keuken. Nu moest ik snel zijn. Mijn moeder kon het altijd net wat te snel vertellen. Ik trok snel mijn jas aan en strikte nog even de veters van mijn schoenen. Toen trok ik de deur open.
'PALOMA?!' klonk mijn vader zijn woeste stem. Ik rende naar buiten en knalde nog net de deur dicht. Ik sprintte door de buurt naar het centrum. Het was gelukkig aardig druk. Het leek net een achtervolging. De crimineel gaat op in de menigte en word niet meer gevonden. Ik liep naar de ijs zaak en zag dat daar al een paar van mijn vriendinnen zaten. Ik zwaaide en ging bij ze zitten.
'Haai' zei ik.
'Haai' zeiden ze allemaal terug.
'Waar was jij ineens vanmiddag?' vroeg Kailey nieuwsgierig. Ik zuchtte diep.
'Lang lang lang verhaal!' zei ik hopeloos. Iedereen keek me afwachtend aan.
'Heb ik al gezegd dat het een heel lang lang...' begon in. Maar Simone onderbrak me.
'Ja, een heel lang lang lang verhaal!' zei ze lachend.
'vertel nou maar gewoon' voegde Kailey er aan toe.
'Nou kijk ik ben van school af gehaald' zei ik kort af. Iedereen keek me geschokt aan.
'Ja erg lang verhaal' zei Lola droog. Ik grinnikte.
'Maar ik gok dat er nog een mooi verhaal achter zit...' zei Simone. Ik knikte en begon in geuren en kleuren te vertellen wat mijn ouders mij geflikt hadden en hoe irritant de directeur er mee om ging. Ze keken me allemaal met open mond aan.
'En nu ga je naar een andere school?' vroeg Kailey. Ik trok een grimas.
'Erger' zei ik.
'Je gaat naar een kostschool?' gokte Lola.
'Verhuizen' zei ik. Nu was het doodstil.
'ARME SCHAT!' riep Lola toen en ze sprong van haar stoel of en viel me in de armen.
'ARME WIJ!' riep Kailey. Simone bracht geen woord uit.
'Ik trakteer jou op een mega coupe ijs!' riep Kailey terwijl ze naar binnen ging. En ze vulde ik mijn middag. Ik hing gezellig wat met mijn vriendinnen om. Later kwam de rest ook nog, ook zij kregen het verhaal te horen. Iedereen gaf me wat van ijs tot kleren. En ik had ze beloof een kaartje te sturen en misschien ook nog wat cadeautjes. Maar aan elke mooie middag kwam een eind en alle meiden moesten naar huis.
'Doeei!' riepen we allemaal.
'VAARWEL!' riep ik dramatisch, 'we houden contact!' Iedereen knikte bevestigend en liep toen weg. Ik strompelde sip naar huis. Toen ik de deur open deed hoor ik al weer een dreigende stem.
'Paloma?!' zei mijn moeder dreigend en ze stond in de deur naar de woonkamer.
'Ja ja, naar mijn kamer ik weet het' zei ik triest. Ze keek me verbaast aan. Ik zette mijn schoenen netjes neer en hing mijn jas aan de kapstok. En voor het eerst stampte of racete ik de trap niet op, nee ik liep heel rustig en normaal. Verbaast keek mijn moeder mij na.
'Juist' mompelde ze en ze liep weer weg. Ik liep mijn kamer binnen en ging op het bed zitten. Ik keek nog eens goed om me heen. Ik zou deze kamer vast nooit meer terug zien. Een traan gleed over mijn wang. Ik veegde hem ruw weg. Aan huilen deed ik niet. Ik pakte mijn camera en maakte nog wat foto's van mijn kamer. Daarna deed ik mijn pyjama aan. Ik ging in bed liggen en verstopte mezelf helemaal in de dekens. Ik deed mijn ogen dicht. Maar het had waarschijnlijk toch geen nut. Ik zou deze avond geen oog dicht doen.