Maandag 15 Maart 2010

Lieve God,

Ik voel me slecht. Niet dat ik ziek ben - al ben ik vandaag wel thuisgebleven - maar omdat ik daarover heb gelogen. Ik voelde me helemaal niet ziek, is was gewoon uitgeput. Ik voelde me alsof ik dagen niet had geslapen. Ik was mentaal moe, mijn lichaam kon het wel nog aan. En misschien had ik ook wel helemaal geen zin om naar school te gaan, om mijn vriendinnen onder ogen te komen. Mijn vriendinnen waar ik continu over twijfel.
Je zou toch bijna denken dat als iemand iets wil, dat die er dan ook echt voor probeert te gaan. Dat die persoon geen genoegen neemt met 'nee' maar blijft proberen om het antwoord te veranderen? Dat zou ik tenminste denken, maar blijkbaar is niet iedereen zo. Blijkbaar vinden anderen dat niet. Is het dan niet belangrijk genoeg voor ze? Hebben ze er stiekem toch geen zin in? Of willen ze gewoon geen moeite voor doen?
Ik heb het gevoel dat ze dan liegen. Ze vertellen anderen leugens, maar ook tegen zichzelf. Ik vind het oneerlijk en gemeen. Het doet pijn. Op de één of andere manier voel ik me erbij betrokken, word ik gekwetst. Waarom dan? Waarom voel ik me dan altijd zo? Waarom kan ik me niet over sommige dingen heenzetten en met een glimlach op mijn gezicht verder gaan?
Weet u, misschien doe ik dat ook wel eens. Liegen tegen anderen doet iedereen, wat ze ook zeggen. Maar ik lieg ook tegen mezelf. Ik blijf mezelf maar dingen inprenten, neem mezelf allemaal dingen voor, maar het zijn leugens, valste voornemens. Het zijn niets meer dan waanbeelden.

Lieve God, waarom heeft u weer iemand tot u genomen? Waarom laat u mensen eigenlijk doodgaan? Ziet u niet hoeveel pijn u anderen daarmee doet? Bent u soms een wreed man? Zo zou ik namelijk wel denken. U laat mensen sterven. Mensen worden gekwetst. U kunt al die rampen voorkomen, maar toch doet u dat niet. Waarom niet? Zijn wij niet belangrijk genoeg voor u?
Ik voel geen verdriet. Ik voel me niet gauw betrokken bij verdriet van anderen, om anderen. Ben ik zo harteloos? Ik wil best meehuilen, maar dan zou ik liegen, alweer. Misschien is het ook beter dat ik me er niet zo betrokken bij voel, want zo kan ik beter troosten. Toch? Ik wil mensen helpen, mar niet als het mezelf wat kost. Ik ben egoïstisch, dat weet ik. Dat weet u ook.

Ik ben nog steeds zo ontzettend moe. Ik wil in slaap vallen en als ik wakker word geen zorgen meer hebben. Een droom, een wens. Het zal toch niet uitkomen. Alles zal nog steeds aan me knagen.

Dag,
Anouk.