5.3 Someting new

Hoe konden zij dat weten? Nog nooit in de 4 jaar dat ik dit werk deed was er iemand achter gekomen voor wie ik werkte. De paniek kwam snel opzetten en Jasper keek me verbijsterd aan.
‘Wat is er? Gaat het wel? Je zit een beetje bleek. Wil je wat drinken?’
Ik keek in zijn ogen en het gevoel dat alles wel goed zou komen spoelde door mij heen. Zijn hand raakte even mijn schouder aan en er gingg een schrok door mij heen en bijna raakte ik weer in paniek. Hoe kon het dat het me nog niet eerder was opgevallen dat zijn handen zo koud waren als ijs?
Achter me klonk het geschraap van stoelen en de hele Cullen tafel stond op.
‘Jasper! Kom mee. Het is belangrijk.’
Edward was naast onze tafel verschenen en sleurde Jasper bijna mee. In de deuropening zwaaide hij even en toen was hij verdwenen.

‘Ik heb echt geen idee wat hier aan de hand is.’
Ik was zo druk bezig geweest met naar de lege deuropening staren dat ik niet merkte dat Dave naast me was komen zitten.
‘Niemand schijnt iets te weten. Niemand heeft iets gezien. Er is zelfs geen voetstap gevonden.’
Geërgerd sloeg hij met zijn handen op tafel.
‘Ik weet zeker dat die Cullens er iets mee te maken hebben en ik ben niet de enige. Mike denkt het ook.’
Alsof dat de doorslag gaf sloeg hij zijn armen overelkaar.
‘Ik denk niet dat ze er iets mee te maken hebben.’
Om een of andere reden kreeg ik de drang hen te verdedigen
‘Volgens mij worden ze gewoon niet goed begrepen. Het zijn geen moordenaars Dave. Volgens mij zouden ze nog geen konijn de nek omdraaien. Ze zijn zelfs vegetariërs. Dat zegt toch genoeg.’
‘Misschien zijn het wel extremistische vegetariërs. Ze blijven mensen vermoorden totdat de hele wereld net zo als hen is.’
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik Dave aan.
‘Dave.’ begon ik
‘Gaat alles wel goed met je? Ben je niet een beetje overspannen? Ik bedoel maar extremistische vegatariers? Ze zouden de eerste zijn.’
‘Van alles moet er een eerste zijn. Er was toch ook iemand die voor het eerst op de maan stond waarom zou dit dan niet kunnen. En als zij het niet zijn dan is het die wolf van je. Meteen het eerste moment dat ik hem zag wist ik dat hij bloeddorstig was.’
Op dat moment werd ik gered door de bel. Hoe kon Dave de Cullens verdenken. Ik had nog nooit zulke aardige mensen ontmoet. En dan de wolf. Hij leek juist helemaal niet bloeddorstig. Hij is prachtig en vrij en nog zoveel meer.

Ik zuchtte. De wolf leek eigenlijk nog het meest op een mens. Misschien moest ik maar eens tegen hem gaan praten. Waarschijnlijk was er zelfs een kans dat hij terug sprak. Het zou me niet eens meer verbazen.

De rest van de schooldag bracht ik strompelend door. Jasper en de rest van zijn familie zag ik de rest van de dag niet meer. En ik begon me zorgen te maken over onze afspraak van morgen.