5.2 something new

Twijfelend zat ik in de auto. Ik wist niet zeker of ik wel wilde uitstappen. Gisteren werd ik aangestaard omdat ik nieuw was. Vandaag zou ik worden aangestaard omdat ik in het niets verdwenen was en terugkwam met krukken. Dave was al uitgestapt en stond bij de ingang druk tegen iemand te gebaren. Ik zuchtte, sloot mijn ogen en dacht aan Jacob. Hij kwam me nog steeds bekend voor. Alsof hij iemand uit een vorig leven was. Ik moest toch eens met hem gaan praten. Ik moest hem vragen of hij mij ook kon. En er was nog iets, iets belangrijks. Iets wat in het huis van de Cullens gebeurt was maar wat ik nu vergeten was. Het lag ergens achter in mijn hoofd. Wist ik maar waar.

Hard gebons op mijn deur liet me mijn ogen openen. Voor mijn raampje keek Jasper mij grijnzend aan. Met een glimlachje opende ik mijn deur.
‘Je was toch niet aan het slapen?’
‘Nee ik was moed aan het verzamelen om de school mijn krukken te laten zien.’
Heel even glimlachte Jasper en voelde ik me sterker dan ooit.
'Kom ik draag je wel.’
En voordat ik kon protesteren lag ik al in zijn armen en werd ik het gebouw binnen gedragen.
‘Ik heb het even nagevraagd en toen kreeg ik te horen dat je nu Engels en daarna geschiedenis hebt? Dat komt heel goed uit want daardoor heb je tot na de pauze geen krukken nodig.’
‘Wat bedoel je? Ben je van plan mij de hele tijd te dragen?’
Heel even werd hij rood totdat er een glimlach over zijn gezicht verspreidde.

De rest van de ochtend ging in een waas voorbij. Jasper week geen moment van mijn zijde. En er was geen moment dat ik me niet op mijn gemak voelde. Het viel me op dat hij wel iets weg had van de zon. Zijn goud blonde haren, zijn ogen waar kleine vonkjes in leken te zweven, de manier waarop hij keek liet zijn gezicht stralen en hij bezorgde me een glimlach op mijn gezicht elk de keer als hij naar me keek. Maar eigenlijk was hij meer dan de zon. Hij was de zon en de maan bij elkaar. Hij was als het heelal. Onbegrijpelijk maar hoe langer je keek hoe meer je leek te begrijpen.

De pauze kwam en ons gesprek over morgen ging door.

‘We kunnen ook gaan picknicken in het bos. Na de rondleiding. Forks zelf is niet zo groot maar het bos is enorm en er zijn heel veel plekken waar je anders vast nooit zou komen. Vooral dit bos. Het heeft iets magisch over zich vind je niet?’
‘Het is een van de mooiste bossen die ik ooit gezien heb. Ik wou dat ik hier voor altijd kon blijven.’
‘Ben je nu al van plan om weg te gaan? Je bent hier net. Hoe kan je nou het mysterieuze Forks achter laten.’

Hij trok een raar gezicht en ik schoot in de lach. Even twijfelde ik nog maar toen besloot ik het gewoon te vragen.
‘Jasper?’ ‘Ja?’ ‘Mag ik je wat vragen?’
‘Jij mag mij altijd alles vragen.’
Even keek hij me doordringend aan maar ik besloot er geen aandacht aan te besteden.
'Weet jij iets over de dieren die hier in het bos rond zwerven?’

Hij knikte maar de frons op zijn voorhoofd maakte mij ongerust
‘Het zit namelijk zo. Ik heb nu al een paar keer een soort van wolf gezien. Hij is alleen veels te groot voor een wolf. Ik ben hem gister het bos ingevolgd.’
Jasper slikte en staarde me aan.
‘Ik weet niets van dat soort beesten. Misschien is het gewoon een normale wolf maar leek hij heel groot.’
Spottend keek ik Jasper aan. Ik wist heus wel hoe een wolf eruit hoorde te zien. Voorzichtig legde hij zijn hand op mijn knie.
‘Wees maar niet bang. Ik bescherm je wel.’

Met een glimlach nam ik een hap van mijn chocolade cake. Hij legde mijn gezichtsuitdrukking duidelijk verkeerd uit. Ik zuchtte en slikte mijn hap door. Een zure smaak verspreide zich door mijn mond en ik wist even niet meer hoe ik moest kijken. De schaterlach van Jasper drong mijn oren binnen. ‘Zelfs de cake is niet meer zoals hij ooit geweest is.’
Even draaide alles voor mijn ogen toen ik de woorden van de vorige dag weer voorbij hoorde komen.

Eerst het kloppen op een deur.
“Jacob, wat doe jij hier? Wie is dat?”
“Het is Mila. Het meisje van de FBI.”
“ Wat is er gebeurt?”
"Ze struikelde over een tak.”
Een vrolijke lach.
“ Ach ja de FBI is ook niet meer wat het geweest is.”

Ach ja de FBI is ook niet meer wat het geweest is. Het is Mila. Het meisje van de FBI. De FBI. Ik sperde mijn ogen open.
Jacob en de Cullens weten het.
Zij weten wie ik echt ben.