1.3 Differences

Ongeduldig wachtte pap en ik tot de deur werd geopend door één de twee vrouw des huizes. Ik dook weg achter zijn rug en wachtte angstig tot de deur open ging en er iemand keihard ging tieren en brullen tegen mijn papa. Het zou hem niets doen. Hij was hier rechercheur.
“Trouwens, Al,” begon pap met een vreemd ondertoontje.
“Ja?” reageerde ik schijnheilig.
“Waarom heb je me nooit iets verteld over je streken op school?” vroeg pap monotoon.
O, daar kreeg je het.
“Omdat… ik…” Wat moest ik in godsnaam daarop antwoorden? “Ik heb de laatste weken niets meer uitgehaald,” piepte ik. “Omdat er niemand was om mijn grootste plannen uit te voeren.” Ik dook ongemerkt in elkaar en wachtte op zijn reactie.
Pap barste in lachen uit. “Je hebt het niet van een vreemde. Geloof me.”
“Jij…?” Ik keek hem verbaasd aan. Ik kon ook niet meer verder reageren op zijn reactie, want de deur ging open. Mám stond in de deuropening. Haar gezicht was ontzettend lachwekkend.
“ARLEN!” krijste ze verbaasd. “Hoe dúrf jij je gezicht HIER te tonen! JIJ ACHTERBAKSE KLOOTZAK! LUL! GA WEG! ROT OP TERUG NAAR AMERIKA EN WAAG HET NOG EENS JE GEZICHT HIER TE VERTONEN! GA WEG! KLOOTZAK!” Ze wilde de deur dicht gooien, maar pap deed zijn voet tussen de deur en duwde de deur helemaal open.
“Christina, luister. Ik ben zo weer weg,” zuchtte pap droog. “Aliance en ik komen alleen even haar koffers pakken om vervolgens terug te gaan naar Amerika.” Hij gaf haar een lieve glimlach.
“WÁT!” krijste mam nog harder. “Dat durf jij niet!”
Pap draaide zich naar mij. “Ga je spullen pakken,” beval hij mij.
Ik knikte en glipte langs mam naar boven. Ik rende naar mijn kleine kamer en sleepte mijn twee enige koffers onder mijn bed vandaan. In de ene propte ik al mijn kleding en toiletspullen en in de andere mijn overige spullen wat me dierbaar was. Buiten stonden mijn ouders, correctie mijn moeder, keihard te schreeuwen. Paps reacties kon ik niet verstaan, want hij schreeuwde nou eenmaal niet.
Ik klikte mijn koffers dicht en hobbelde de trap weer af met de koffers. Mijn tante stond in de deuropening van de woonkamer en keek met een giftige blik van pap naar mij. Ik wist uit de klauwen van mam te blijven en ging weer achter pap staan. Een veilige haven.
“De volgende zestien jaar is ze van mij, dag Christina,” glimlachte pap liefjes en hij pakte mijn koffers aan. Samen met mij liep hij naar de auto en hij zette de koffers in de kofferbak. “Het wordt een lange reis. Eerst twee uur rijden naar het vliegveld, daarna met het vliegtuig naar Amerika en daarna nog twee uren rijden.”
Ik zuchtte. “Dat is het wel waard.”
Pap stapte in en ik volgende zijn voorbeeld. Hij startte de auto en scheurde de straat uit. Ik keek uit het raampje naar mijn moeder en mijn tante. Ze stonden elkaar verstomd aan te kijken en keken naar deze auto die langzaam uit hun zicht verdween. Ik voelde me steeds beter en beter. Hoe verder hoe beter bij hen vandaan.
“Eindelijk van ze af,” mompelde ik en ik sloot mijn ogen.
“Eindelijk heb ik je terug,” zei pap en hij woelde door mijn haar heen. Hij drukte de radio aan en begon zachtjes mee te zingen met een voor mij onbekend nummer. Ik begon uit het raam te staren en wist dat deze reis zo door zou gaan. Hoe dan ook.
We kwamen aan op het vliegveld. Het was vier uur ’s middags. Nu moesten we nog een aantal – vele – uren met het vliegtuig en daarna naar Forks rijden. Pap en ik haalden onze koffers uit de kofferbak en leverden de auto af bij een vliegtuig. Die zou eerder dan wij vertrekken en zou er dan zijn als wij aankwamen. Dan konden wij doorrijden zonder te wachten. Pap en ik checkten in en moesten nog een half uurtje wachten op het vliegtuig. Ondertussen praatten we bij en liepen langs de vele winkels. Het was ontzettend gezellig met hem. En ik voelde me veel veiliger bij hem dan bij mijn moeder en tante. Waar ik dus nooit meer heen terug ging. Dat konden ze wel vergeten. Maar ze zouden het – denk ik – ook niet erg vinden dat ik weg was. Konden ze van mijn oude kamer iets anders maken. Bijvoorbeeld een make-up kamer waar ze hun hele verzameling bewaarden.
“Wat was je grootste plan ooit met kattenkwaad uithalen?” vroeg pap nieuwsgierig.
“Je wilt dat echt weten?” vroeg ik hem met grote ogen. “Je gaat me vermoorden.”
“Vertel het me nou maar,” drong hij aan met een grijns.
Ik zuchtte en kreeg een grijns op mijn gezicht bij de herinnering. “Nou, mijn vrienden en ik hadden het eten van de leraren een beetje vergiftigd om een paar dagen vrij te zijn van school. Maar dat was alleen een klein deel van het plan.” Ik keek pap niet aan. “Eén van ons zou de lerarenkamer in gaan na een uur en de bewusteloze directeur te zoeken. We pikten zijn sleutels van de school. Die nacht zijn we de school ingeslopen en hebben we alles overhoop gehaald.” Ik fronste. “De directeur heeft ons drie maanden corvee gegeven en een preek waarvan ik nog steeds de kriebels krijg.” Ik deed quasi extreme rillingen over mijn rug heen en keek op naar pap.
Hij schoot in de lach. “Dat is geniaal!” Daarna trok hij een vreemd gezicht en was al het lachen vergaan. “Wat voor gif?”
“O, niet iets dodelijks hoor. Alleen iets waar je een paar uur van knock-out bent en daarna behoorlijk ziek ervan word. Ze waren na een week allemaal weer beter. De directeur heeft ze nooit verteld wie het had gedaan. Alleen gezegd dat het een extreme voedselvergiftiging was.”
“En hoe kwam je daar aan?” vroeg hij.
“Hoe weet je dat ik het heb gekocht?” vroeg ik droog.
“Dat weet ik gewoon, nou?”
“Ik ben eerst naar de bibliotheek gegaan en ben naar boeken gaan zoeken met recepten van die giftige drankjes. Daarna heb ik er één gemaakt. Precies volgens recept, dus kon er niets mis gaan.”
Pap schudde zijn hoofd en grijnsde nog altijd. “Het is wel onverantwoordelijk.”
Ik knikte. “Weet ik. Maar we moesten toch iets doen om wat voorbereide proefwerken te verbranden,” zei ik schouderophalend en grijnsde breder en breder.
“Iedereen voor vlucht naar Washington, attentie alstublieft. Het vliegtuig komt over tien minuten aan. U kunt naar het gate gaan,” werd er omgeroepen. De vrouwelijke stem herhaalde het nog een keer in Engels, twee keer in Frans en twee keer in Duits.
“Kom mee, Al. Op naar je nieuwe leven.” Pap sloeg zijn arm om mijn schouders en nam me naar het gate. Wat hij zei. Een nieuw leven.