5.1 Something new

De volgende morgen zat ik weer gebroken aan het ontbijt. De droom had me minder van mijn stuk gebracht dan de vorige keer, maar ik wist wel dat er hier iets goed mis was. Het kon niet zo zijn dat de mensen gewoon verdwenen waren. Dat kon gewoon niet. Er gebeurde teveel dat niet verklaarbaar was.
Ten eerste was er die wolf, als het al een wolf was. Hij had iets vriendelijks en zachtaardigs over zich heen terwijl het hem toch niet veel moeite kon kosten om mij te vermoorden en op te eten. Het was tenslotte een wolf.
Dan was er nog de familie Cullen, Allemaal op hun eigen manier beeldschoon, afstandelijk en vreselijk interessant. Van hen mocht is schijnbaar niet in contact komen met die Jacob.
Ik zuchtte diep. Jacob was misschien nog wel het grootste mysterie. Hij was onnatuurlijk warm, leek een rare connectie met de wolf te hebben en de Cullens schenen hem niet al te aardig te vinden. Maar wie is hij?

Het geroep van de jongens haalde me uit mijn gedachten. Gehaast pakte ik mijn jas en stapte de auto in. Onderweg naar het reservaat werden er tientallen theorieen over de vermissingen verkondigt. De ene was nog bloederiger dan de ander. “IK WEET HET.” gilde Collin door de auto “Ze zijn aangevallen door zombies en liggen nu ergens in een geheime bergplaats weg te rotten.” “Ja vast.” Reageerden Tony schamper “Of ze zijn gebeten door vampiers en zwerven nu rond op zoek naar bloed.” “NEE. Het zijn de zombies! Of misschien wel weerwolven.” Met een kwaadaardig gezicht keek hij naar buiten. Klaar om de eerste de beste weerwolf een klap voor zijn kop te verkopen.

Zachtjes met zijn hoofd schuddend reed Dave het parkeerterrein op. “Mila! Kijk dat zijn onze nieuwe vrienden hier.” Collin wees naar het groepje jongens wat mij gister ook al opgevallen was. Die lange is Sam, Hij zit hier eigenlijk niet op school maar hangt hier vaak rond, die twee aan de zijkant zijn Embry en Quil, dat kleintje is Paul en degene die naar onze auto staart is Jacob. Een schrok ging door mijn lijf. Zou hij het zijn? Onderzoekend keek ik recht in de ogen van de jongen die geprobeerd had te zwaaien. Aarzelend ging mijn hand omhoog en ik zwaaide voorzichtig. Jacob grijnsde even en zwaaide terug. Plots riep de lange jongen hem weer, Sam was het volgens mij, en hij draaide zich om.

Ik had Jacob gevonden maar dat loste het mysterie nog niet op.