{Narnia}When 2 enemies fall in love[Two hundred and six]

Een dag later. - 'Susan?' vroeg Caspian ongeduldig.'Moet dat zo lang duren?' Iedereen zat voor de deur van haar en Caspians kamer. Ssuan leek maar niet klaar te geraken en dat ergerde iedereen. 'Maar ik weet niet wat te kiezen!' klonk het gejammer. 'Suus, als het nog lang duurt, sleur ik je eruit!' dreigde Peter. 'Wacht, wacht.' riep ze terug.'Bijna klaar!' 'Meisjes.' zuchtte Edmund en ging nonchalant zitten.'Dat gaat nog lang duren.' En al direct protesteerden de meisjes. 'We zullen morgen wel zien, meneertje de feminist.'zei Gabrielle met opgetrokken wenkbrauwen en Lucy was het daarmee eens. 'En ik snap Susan wel.' zeiden Bella en Selena.'De perfecte jurk vinden is moeilijk.' En dan schoten de jongens in de lach, tot Susan eindelijk klaar was. 'Kom, we vertrokken.' zei ze enthousiast. 'Hehe. Eindelijk.' zuchtte Edmund opgelucht.' Ik dacht dat het nog éeuwen ging duren.' Susan zuchtte een beetje geërgerd:'Sorry dat jij geen meisje bent.' Maar al snel werd het even wachten vergeten en keken ze allemaal uit naar het bal en Alex en Raven. De meisjes keken vooral uit naar het dansen maar nee-nee, natuurlijk zagen de jongens dàt niet zitten. 'Kom mee, kom mee! Ik wil er snel zijn!' riep Lucy die de deur uitliep met een grote zak.' He Luus, rustig.' zei Peter grijnzend en ging naast haar staan.' Ik neem je zak wel.' Caspian kwam nogal onnozel huppelend buiten, met de rest gniffelend achter hem aan. Dan kwamen de paarden aangelopen. Ze moesten hen niet vastleggen, en moesten dat ook niet proberen want in Narnia konden de dieren praten en waren ze vrij. 'Andalusia.' zei Peter grijnzend en ze vertrokken. Ze waren er vrijwel snel, omdat ze raceje zaten te doen en de paarden hadden er net zoveel plezier aan als hen. Al snel doemde het land op achter de bomen.