No Goodbye.

Ik kon het voor me zien. Die warme zomer dagen bij het meer. Taylor die een vlot had gebouwd en Kimberley die mee vaarde als stuur man. Ik was de vijand geweest. Met een ooglap een en kleine staartjes in mijn haar. Ik en Kimey hadden onze shirtjes helemaal verknipt en Taylor droeg helemaal geen shirt, wat best normaal was voor hem. Hij was daar niet zo gehecht aan, het waren maar kleren. We waren minstens 10 keer in het water gevallen en waren maar pas naar huis gegaan als de sterren aan de hemel stonden. We waren in het gras blijven liggen en hadden er naar gekeken. Ik en Kimberley op zijn buik, luisterend naar zijn hartslag en ademhaling. Zijn stekelige haar helemaal plat van het water en zijn sokken drijfnat. Hij toonde ons alle sterrenbeelden die hij kende en lachte als we vol verbazing ‘wow’ zeiden. Haar stem trok me terug naar nu en duwde de herinnering naar de achtergrond.
“Oh een gitaar… Kan je nog spelen?”
Ik knikte, “ja…”
“Speel wat voor me!” zei ze snel en duwde de gitaar in mijn handen. Ik keek haar vragend aan,”wat?”
Ze stond op, liep nar mijn bed gristen onder mijn kussen. Verdomme, ik wist dat ik een nieuwe schuilplaats had moeten zoeken voor dat boekje. Ze bladerde door de teksten heen en bleef bij de laatste hangen. “No goodbye? Die schreef je deze nacht!” zei ze vol bewondering.
Ik knikte. Ik had een manier nodig gehad om mijn gevoelens uit te drukken en wat was daar beter voor geweest? Slapen kon ik toch niet en iedereen in huis leek te wachten op mijn tranen, dus stelde ik ze uit of verdoezelde door te zingen. Ik nam een hap lucht en begon te spelen. De muziek klonk droeviger dan ik me herinnerde. Kimey kwam voor me zitten en keek me afwachtend aan…

The black sky and dark clouds are a sign.
Can’t believe your leavin’ this town,
For good, oh no
16 years have come and go so fast
I still remember the first time we met,
Guess it’s now in the past

But before you leave, I got something to say,
I can’t believe it’s ending this way.

Chorus.
Remember the time when we were both young
Just two kids, not knowing what our life would become
Just you and I…
We sat together by the old backyard tree,
Times when we were still wild and free,
Guess it’s over now…
But I’m not ready to say goodbye.

He hugs his mother and gives his dad a hand,
I try not cry, but I think I just can’t
I don’t want you to go.
Gets into his brand new car,
I hold on tight ‘cause I can’t let go
I can’t live without him this far

But before you leave, I still got some things to say
This just can’t end this way…

Chorus.
Remember the time we went to prom,
Danced together al night long,
Just you and I…
Remember when you held me tight
And kissed me under that moonlight.
Guess it’s over now,
But I’m not ready to say goodbye.

You drove away, kissed my lips farewell
And got me caught up in myself
I cried for so long and didn’t have the chance to tell
How I really felt.

Chorus.
Remember when I said that it didn’t matter anyway
That even without you, I would be okay
Well I lied…
Remember when I said I hated you
And you walked away and said you were true
I cried…
Guess it’s over now
But not ready to say goodbye

But one day, somebody knocked on my door
saw you pretty face and you said: It’s about you and I
‘Cause even when I leave,
I just can’t say goodbye.

Ik zuchte en keek haar onderzoekend aan. “Oh kom op, Kimey!”
Ze veegde de tranen weg uit haar ogen en probeerde naar me te kijken. “Hij is zo mooi, heeft hij het al gehoord?”
Ik schudde snel mijn hoofd. Ze keek me streng aan,”Waar wacht je dan op?”
“Ze zouden straks hierheen komen…”
Ze knikte begrijpend en wou iets zeggen maar mijn mobiel weerhield haar er van. Ik stond op van de grond en liep er snel heen.
“Lotte…”
“Hij is weg…” hakkelde haar stem aan de andere kant van de lijn.
“Hoe bedoel je hij is weg, Sanne?”
Ik hoorde haar snikken en mijn hart wist al wat er zou komen.
“Taylor is vertrokken. Zijn vliegtuig vertrok eerder en hij moest vertrekken. Ik heb niets eens afscheid kunnen nemen. Jij hebt geen afscheid kunnen nemen”
Ik kon tranen lang mijn wangen voelen rollen, maar hield mijn stem zo duidelijk mogelijk.
“Ik kom je naar toe!” zei ik snel en duwde hem uit. Mijn ademhaling werd zwaar en Kimey wist wat er zou komen. Ik zakte neer naar de grond, klemde mijn armen om mijn benen heen en huilde, al de resterende tranen die ik nog had. Kimberley probeerde me te troosten, maar dat was niet mogelijk. Hoe kon hij weg gaan zonder afscheid! De pijn in mijn hart werd met de seconde erger, alsof er een dolk in zat. Het enige wat nog te horen was waren mijn gesmoorde snikken en het geluid van mijn ouders die luisterde. Ik kon ze bijna voelen zorgen maken, maar dat hoefde helemaal niet. Alles, mijn hele jeugd en vriendschap had niets betekend. Ik raapte mezelf bij elkaar. Stond op, nam mijn schrift en scheurde de pagina er uit. Ik maakt er een bol van en liet het neer vallen op de grond. Het deed er niet meer toe. Nu, moest ik naar Sanne gaan, haar helpen!
“Ga je mee?”
Kimberley knikte verdwaasd en volgde me de trap af. Ik wist niet hoelang ik het zou vol houden. Hoe lang ik kon doen alsof ik het aankon, maar ik kon mijn hart nu al terug voelen breken. Ik snikte nog een paar keer en rende snel de deur uit, richting het huis waar ik ooit van hield…