Snakebite heart with a bubblegum smile

Jeptha's POV:
M'n moeder ligt op de grond. Bewusteloos, met haar lichaam in een rare positie. Haar gezicht zit onder haar bloed en ze heeft wonden in haar gezicht. Ik kijk rond in de kelder en zie dat er een lege fles whisky losjes in m'n moeders bewusteloze handen ligt. Ik begin allerlei situaties en redenen te bedenken waarom ik m'n moeder hier, op deze manier, aantref. Misschien hadden m'n ouders weer ruzie, heeft m'n vader haar geslagen en heeft ze zich toen klem gezopen. Misschien werd ze gek van het de hele tijd thuis alleen zitten, dat ze naar de kelder is gegaan en zich voor d'r kop heeft geslagen door haar stommiteiten, terwijl ze de hele fles whisky heeft leeggedronken. Misschien werd er ingebroken, terwijl ze aan het drinken was, en is ze toen in elkaar geslagen en hebben ze haar naar de kelder gebracht zodat het op een ongeluk zou lijken. Misschien is ze gewoon met haar dronken kop van de trap gevallen. Ik sta als bevroren naar haar te kijken. Je zou waarschijnlijk denken dat ik huilend naar haar toe zou rennen, dat ik bang was dat ze dood is, but I don't. Het enige wat ik doe is naar haar staren. Na een tijdje loop ik naar m'n moeder toe en sleep haar naar de bank. Ze is niet zwaar, nee. Ze ziet er dan ook niet gezond uit, je kunt gewoon haar botten zien. In het begin was het best eng om te zien, maar je raakt eraan gewend. Dat is denk ik ook de reden dat ik niet helemaal hysterisch werd toen ik haar zo zag liggen. De bel gaat. Ik leg nog snel een deken over m'n moeder heen en loop ietwat geërgerd naar de voordeur. Wanneer ik 'm open, zie ik...

Mischa's POV:
'MISCHAAA!', fluistert Jeptha blij. Ze ziet er al een heel stuk vrolijker uit. 'Jeptha!', zeg ik luid. 'Ssshj', ze gebaart dat ik stil moet zijn en pakt haar jas. 'Kom, dan gaan we naar buiten.' En dus loop ik met haar mee naar buiten. Jeptha woont in een prachtig huis, en ertegenover is een groot grasveld, met precies in het midden een hele grote boom. We lopen ernaartoe. 'So, what's up?', zegt ze. Ik wil haar vertellen over Daniel, over dat ik de grootste fout uit mijn leven heb gemaakt door hem af te wijzen, but I can't. Ze kijkt me aan, haar glimlach verdwijnt langzaampjes. 'Mischa? Is er iets? Heeft Daniel je afgewezen, of zo?', zegt ze. Waarschijnlijk probeert ze grappig te zijn, maar het doet pijn. Ik kijk haar aan en ze heeft meteen door dat dat niet moest zeggen. 'Oh, damn girl. Wat is er gebeurd?' De woorden komen uit m'n mond als een waterval en lijken niet meer te stoppen. Wanneer ik eventjes pauzeer, zie ik Jeptha begrijpend knikken. 'Continue.', zegt ze. Er is niets meer te vertellen, dat weet ik ook wel. Het enige wat ik weet is dat Daniel en ik nooit meer vrienden kunnen zijn, nooit meer. 'Kom', zegt Jeptha terwijl ze opstaat en het gras van haar kleren afklopt. 'We moeten iets regelen.' Aarzelend volg ik haar. Wat is ze nou weer van plan?