Hoofdstuk 47

Lauryn pov.

Huppelend liep ik verder in het donker, meeneuriënd met de muziek. Thuis zou ik nog even naar een serie op tv kijken en dan lekker vroeg onder de wol. Toen kwam ik bij me thuis en stopte alles terug netjes in mijn tas. Maar wacht even. Had ik het licht aangelaten? Ik keek omhoog en zag een fel licht uit de ramen schijnen. Maar ik kon me niet echt herinneren dat ik het aan of uit had gelaten. He, sprak ik mezelf moed in, niets om bang voor te zijn. Pap en mam waren misschien op bezoek gekomen en ze waren aan het wachten op mij. Misschien. Met een grote grijns deed ik de deur open. Niet op slot? Papa gedaan voor mij, praatte ik tegen mezelf maar mijn lichaam deed niet mee met de gedachte. Mijn handen werden klam en de adrenaline stroomde door mijn hele lichaam en mijn hart klopte in mijn keel en mijn hoofd gonsde. En toen ging ik maar naar binnen. 'Aaa-' mijn gegil werd afgebroken door een hand die ruw op mijn hand werd gelegd. Ik werd aangestaard door vier mannen-jongens die snel, razendsnel een bivakmuts over hun gezicht trokken om niet herkent te worden. Eentje had me stevig tegen zijn lijf gedrukt en dus zijn hand op mijn mond had gelegd. Ik stribbelde tegen en mijn lichaam begon pijn te doen van de angst. Shit. Shit, shit. Op een ondenkend moment stampte ik op de jongen zijn voet en hij schreeuwde het uit. 'Auw! Bitch.' riep hij scheldend en zette opeens iets kouds aan mijn hoofd. 'Als je nog zoiets flikt, knal ik je neer!' Een revolver. Het was een revolver. Tranen liepen in mijn ogen en ik begon bang te huilen, en niemand had medelijden. Een van de jongens, hij had donkerbruine- bijna zwarte ogen. Ik identificieerde ze met hun ogen, nam mijn tas met een ruk uit mijn handen en maakte die open. Hij haalde er snel mijn ipod en gsm uit en gaf die aan een van zijn makkers. Kastanjebruine ogen. Dan viste hij er met een grijns mijn portemonnee uit en maakte die open. 'Score.' ze de ene die mijn ipod en gsm had. 'Geld.' Toen de ander die mijn tas had gejat er geld uitnam. 'Lauryn Capshaw.' las hij gniffelend voor op mijn paspoort.'Negentien jaar oud, in Londen geboren en Engelse.' 'Hoi Lauryn.' fluisterde de gast die me vasthield en zijn hete adem kringde rond mijn keel. Zijn hand, waarmee hij mijn handen vasthad, gleed naar beneden en ik huiverde. Maar ik kon niets doen; hij wist dat ik niets kon doen, of ik was eraan. Ik snakte bang naar adem want door die krop in mijn keel was ademen moeilijk. 'Gaan we nu nog zoeken naar andere spullen of moet jij je pleziertjes zo nodig hebben, Nathan?' wilde de jongen met de kastanjebruine ogen weten. 'Oh ja. Tuurlijk.' gniffelde hij die Nathan moest heten en deed zijn hand af mijn kont. 'Will, kom eens even overnemen. Zorg dat ze nergens heen kan.