You remind me of a boy I know

‘Wow. Dit huis is écht groot’ zegt Maarten verwonderd. ‘Ja hè’ zegt mijn vader glunderend. Mijn vader doet de deur open en we stappen de hal in.
Een halfuurtje later komen we het huis weer uit. ‘Mam, ik ben het er echt niet mee eens dat Jasmijn de grootste kamer krijgt mét balkon!’ zegt Maarten. ‘Ja, sorry Maarten, ik ben nou eenmaal de oudste’ zeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. ‘Jongens, we gaan nog even naar de tuin kijken, komen jullie mee?’ zegt mijn moeder. ‘Nee, wij wachten hier wel even’ zeg ik. Ik ga zitten op de grond en kijk door de straat. Over het muurtje van onze oprijlaan heen zie ik een jongen. Hij heeft blond haar dat wat langer is. Ik denk dat hij net zo oud is als ik, zo ong. 16 jaar. Hij komt me eigenlijk wel een beetje bekend voor. ‘He Maarten, die jongen komt mij bekend voor, ken jij hem niet ook ergens van?’ ‘Eh, nee. Waar zou ik hem van moeten kennen?’ en dan opeens draait de jongen zich om. Ik zie z’n gezicht nu pas echt goed en opeens weet ik het. Justin Bieber. Hij ziet mij kijken en lacht naar me. Verlegen lach ik terug. Justin Bieber? Dat kan toch niet? Hier in Nederland! De jongen draait weer terug en loopt dan naar binnen. Dan hoor ik mijn vaders stem achter me. ‘Kom we gaan!’ Ik stap de auto in, nog steeds een beetje verbijsterd. De hele weg ben ik er mee bezig. Tegen de tijd dat ik thuis ben, ben ik er van overtuigd dat ik het fout had. Ik snap eigenlijk niet dat ik het in me hoofd haal. Ik vind z’n liedjes wel leuk, maar ik ben helemaal niet de hele dag met hem bezig. Waarom denk ik dan dat iemand op Justin Bieber lijkt? Nou ja. Ik vergeet het gewoon.

’s Avonds is Heleen bij mij. ‘En, hoe was het huis?’ ‘Het was super’ zeg ik, nog een beetje afwezig. Heleen heeft het gelijk door: ‘Jas, wat is er?’ Eigenlijk wou ik het gewoon vergeten, maar aan Heleen kan ik het toch wel vertellen? ‘Nou’, begin ik ‘Bij het buurhuis stond een jongen op zijn oprijlaan en ik herkende die jongen een beetje. Nu denk ik dat het Justin Bieber was.’ Heleen kijkt even verbaasd en dan moet ze lachen. ‘Justin Bieber? Die woont toch helemaal niet in Nederland?’ ‘Ja dat dacht ik ook al, maar hij keek naar me en ik dacht het echt’ zeg ik. ‘Maar dat kan natuurlijk nooit.’ ‘Nou ja’ zegt Heleen, ‘het is vast gewoon een jongen die er heel erg op lijkt.’ ‘Ja, ik denk het ook.’
Heleen en ik praten nog een tijdje door over gewone dingen en dan gaat Heleen naar huis. Als ze weg is ga ik gelijk naar bed. Eenmaal in bed kan ik toch niet slapen. Ik snap echt niet dat ik hier zo mee zit. Justin Bieber kan het tóch niet zijn. Maar het was ook de manier hoe hij naar me keek.
De volgende ochtend hoor ik mijn mobiel trillen. Hoe kan mijn wekker nou gaan, het was toch zondag? Als ik mijn mobiel pak om mijn wekker uit te zetten, zie ik dat ik word gebeld door Heleen. Versuft neem ik op. ‘Met Jasmijn’ ‘Hee met Heleen, bel ik je wakker?’ ‘Ja, eigenlijk wel, maar wat is er?’ ‘Nou ik heb even research gedaan over je Justin Bieber verhaal’ ‘oke..’ ‘Nou ik heb gevonden dat hij wel in Nederland woont, in Amsterdam..’ Opeens ben ik klaar wakker. Dan was het dus wel waar, Justin Bieber wordt mijn buurjongen..
reacties?