Maandag 8 Maart 2010

Lieve God,

Ik ben zo ontzettend moe. Nou, niet echt moe, eerder vermoeid. Alleen het probleem is: ik weet niet waarvan. De stress, de onwetenheid, het feit dat ik niet weet wie of wat ik moet vertrouwen. Ik weet het niet en het maakt me gek.

Is het vreemd dat ik opeens een ontzettende hekel aan bepaalde personenen heb terwijl ik ze eigenlijk altijd wel heb gemogen. Maar waarom laten ze me dan zitten? Geef ik meer om hen dan zij om mij? Ben ik niet belangrijk genoeg voor ze? Ben ik weer eens niet interessant genoeg? Ik geef echt hartstikke veel om ze, maar op dit moment kan ik ze echt wel schieten.
Hoe zou het zijn om iemand te vermoorden? Zou het als een opluchting voelen of eerder als een hel? Ik weet het niet, ik wil het waarschijnlijk ook niet weten. Ik denk ook niet dat ik het in me heb om iemand te vermoorden. Mensen zien me daar ook niet voor aan. Ik ben toch alleen maar 'dat kind' in hun ogen, altijd al geweest.

Lieve God, hoe kan het dat ik opeens zo opzie tegen de dag waar ik eigenlijk ontzettende zin in had? Hoe kan het dat ik nu gewoon in mijn bed wil gaan liggen en dat het morgen niet morgen is, maar een andere dag? Ben ik een pessimist omdat ik denk dat er iets misgaat? Ben ik zo slecht omdat ik denk dat het niet leuk gaat worden, maar een regelrechte ramp?
Ik weet het niet, God. Ik wil het ook niet weten. Ik ben bang voor de waarheid, bang dat het pijn doet. Geef mij maar die veilige leugens die ik al mijn hele leven hoor. Leugens die me een goed gevoel geven, leugens die mij vertellen dat mensen om me geven, dat ik een leuk kind ben. Leugens die verbergen hoe mensen echt over dingen denken, hoe mensen over mij denken.
De waarheid doet pijn. Ik ben er te gevoelig voor, denk ik. Ik wil de bescherming van de leugens, al komt het waarheid nog altijd aan het licht, ik wil het rekken zolang als het kan.

Dag,
Anouk.